Fujifilm GFX 50S jest obiektywnie dość dużym aparatem, choć w porównaniu do (również średnioformatowego) Pentaksa 645Z wydaje się wręcz kompaktową konstrukcją. Także na tle pełnoklatkowych lustrzanek Canona i Nikona prezentuje się raczej porównywalnie. Największa różnica tkwi w głębokości korpusu, która w modelach średnioformatowych siłą rzeczy musi być większa niż w przypadku aparatów z sensorami 35 mm. W poniższej tabelce zebraliśmy wartości poszczególnych wymiarów i wagi (z uwzględnieniem baterii i karty) modeli, które oprócz GFX 50S omawiamy w niniejszym teście.

Aparat	Wymiary	Waga
Fujifilm GFX 50S	147.5×94.2×91.4 mm	825 g
Pentax 645Z	156×117×123 mm	1550 g
Canon 5Ds R	152×116.4×76.4 mm	945 g
Nikon D850	146×124×78.5 mm	1005 g
Sony A7R II	126.9×95.7×60.3 mm	625 g

Do jakości wykonania oraz użytych materiałów w GFX 50S nie sposób się przyczepić. Oba te aspekty stoją na bardzo wysokim poziomie, a magnezowa obudowa niewątpliwie cechuje się solidnością. Miejsca na korpusie, na których spoczywają ręce fotografa pokryto grubą, chropowatą i przyczepną gumą. Warto dodać, że dzięki uszczelnieniom, bezlusterkowiec Fujifilm został zabezpieczony przed wilgocią i pyłem, można go także bez przeszkód używać w niskiej temperaturze (do −10 stopni Celcjusza). W ofercie producenta dostępny jest dodatkowy uchwyt pionowy (VG-GFX1), wyposażony w drugi spust migawki i kilka zdublowanych elementów sterujących.

----- R E K L A M A -----

Zasilanie i złącza

Aparat zasilany jest akumulatorem o oznaczeniu NP-T125 i parametrach 10.8 V oraz 1250 mAh. Ładowanie odbywa się w dedykowanej ładowarce BC-T125 i trwa około 140 minut. Według producenta pojemność tego akumulatora wystarcza na wykonanie od 340 do 400 zdjęć (w zależności od tego, czy korzystamy z funkcji „Auto oszczędzanie energii”). Podczas testów nie stwierdziliśmy większych odchyłek od tej deklaracji. Gniazdo baterii znajdziemy na lewej ściance korpusu, a zatem trochę nietypowo.

Zdjęcia i filmy zapisywane są na dwóch kartach SD/SDHC/SDXC, a oba sloty obsługuja szybki standard UHS-II. Funkcje dotyczące zapisu zdjęć na karty oferują możliwość wybrania karty podstawowej i pomocniczej. Dodatkowe opcje obejmują:

• zapis na kartę podstawową i automatyczne przełączanie na kartę pomocniczą w przypadku przepełnienia,
• zapis kopii zapasowej na karcie pomocniczej,
• zapis RAW-ów na karcie podstawowej i JPEG-ów na pomocniczej.

Gniazdo kart pamięci zlokalizowano na prawej ściance aparatu.

Zestaw złącz komunikacyjnych zebrano także na lewej ściance korpusu, zamknięte pod dwiema uszczelnionymi klapkami. Z lewej strony mamy:

• gniazdo zewnętrznego zasilacza,
• gniazdo USB 3.0 (z możliwością podłączenia elektronicznego wężyka spustowego),
• wejście wężyka spustowego innych producentów,
• wyjście HDMI.

Prawa zaślepka skrywa z kolei:

• wejście mikrofonu (mini-jack 3.5 mm),
• wyjście słuchawkowej (mini-jack 3.5 mm).

Warto także dodać, że w lewej zaślepce wycięto drugą, mniejszą, dając tym samym osobny dostęp do gniazda wężyka spustowego.

Z przodu korpusu dostępne jest także gniazdo do synchronizacji lamp błyskowych (PC).

Przyciski

Fujifilm GFX 50S został wyposażony w dość dużą liczbę przycisków i pokręteł. Omawianie poszczególnych elementów zaczniemy od górnej części aparatu.

Po lewej stronie wizjera mamy pokrętło ISO. Wyposażono je w opcjonalną blokadę – kolejne wciśnięcia przycisku włączają ją lub wyłączają. Z prawej strony gorącej stopki znajduje się koło z wartościami czasów naświetlania z blokadą działającą analogicznie jak w przypadku kółka czułości ISO. Oprócz konkretnych wartości, dostępne są także trzy pozycje oznaczone literami:

• A – automatyczny dobór czasu naświetlania,
• B – tryb Bulb, czyli długich naświetlań, maksymalnie 60 min,
• T – manualny dobór czasu przy pomocy tylnego pokrętła sterującego.

Nieco wyżej umieszczono guzik DRIVE, czyli trybów migawki (tryb filmowania, bracketing, zdjęcia seryjne i pojedyncze, wielokrotna ekspozycja). Dalej na prawo widzimy niewielki monochromatyczny ekran LCD z przyciskiem aktywującym jego podświetlenie. Nad wyświetlaczem umieszczono guzik migawki, wraz z okalającym go włącznikiem. Wyżej widoczne jest jeszcze przednie pokrętło sterujące, leżące praktycznie już na rękojeści. Obok mamy jeszcze przycisk kompensacji ekspozycji (programowalny), oznaczony w menu jako Fn1.

Do górnego panelu można jeszcze zaliczyć kolejne trzy elementy, mianowicie przełącznik pracy autofokusa (pojedynczy, ciągły, manualny) oraz przyciski trybu odtwarzania i usuwania zdjęć.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę aparatu.

W okolicy prawego górnego rogu głównego ekranu LCD mamy kilka przycisków, pozbawionych jakichkolwiek oznaczeń. Są one programowalne, a ich symbole zobaczymy dopiero w menu aparatu. Guzik leżący po lewej tylnego pokrętła sterującego to Fn4, z kolei ten po prawej – Fn3. Niżej umieszczono wciskany dżojstik umożliwiający zmianę aktywnego punktu AF (a także poruszanie się po menu), a pod nim kolejny guzik programowalny – Fn5.

Wszystkie przyciski znajdującego się poniżej wybieraka wielokierunkowego także są konfigurowalne. Pośrodku natomiast mamy guzik MENU/OK, uruchamiający główne menu, służy także do zatwierdzania ustawień. Na samym dole widzimy przycisk DISP/BACK umożliwiający zmianę informacji wyświetlanych na ekranie (podczas używania menu aparatu służy jako przycisk wstecz). Nie można także zapomnieć o guziku Q, uruchamiającym podręczne menu, a znajdującym się na wypustce tylnej ścianki.

Rzućmy jeszcze okiem na przednią ściankę aparatu.

Poza standardowym przyciskiem zwalniającym blokadę bagnetu odnajdziemy na niej także programowalny przycisk Fn2.

Warto zauważyć, że pokrętła nastawcze można wciskać. Krótkie wciśnięcie tylnego pozwala na włączenie wspomagania manualnego ogniskowania, natomiast dłuższe – wybór rodzaju tegoż wspomagania (powiększenie obrazu, powiększenie + focus-peaking). Przednie natomiast umożliwia zmianę przysłony (po ustawieniu pozycji C na pierścieniu przysłony obiektywu) lub czułości ISO (także pozycja C na odpowiednim kółku). Oba pozwalają także na zmianę wielkości pola AF, po uprzednim wciśnięciu dżojstika.

Wspominaliśmy o przyciskach programowalnych. Jest ich w sumie 9, łącznie z guzikami wybieraka. Lista dostępnych opcji, jakie możemy pod każdy z nich przypisać, wygląda następująco:

• kompensacja ekspozycji,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• RAW,
• symulacja filmu,
• efekt ziarnistości,
• efekt koloru chrom.,
• zakres dynamiczny,
• balans bieli,
• wybór ustawień specjalnych,
• obszar ostrości,
• tryb AF,
• szybki AF,
• wykrycie twarzy/oczu,
• samowyzwalacz,
• ustawienia bracketingu AE,
• fotometria,
• ustawienia trybu migawki,
• ustawienia Auto ISO,
• komunikacja bezprzewodowa,
• ustawianie funkcji lampy,
• TTL blokada,
• lampa modelująca,
• ustawienia mikrofonu,
• podgląd głębi pola,
• podgląd naświetlenia / balansu bieli,
• podgląd efektu zdjęcia,
• histogram,
• poziom elektroniczny,
• tylko blokowanie AE,
• tylko blokowanie AF,
• tylko blokowanie AE/AF,
• AF włączony,
• blokada elementów sterujących,
• odtwarzanie.

Menu

Menu aparatu jest analogiczne jak w ostatnio zaprezentowanych modelach bezlusterkowców Fujifilm (X-Pro2, X-T2). Opcje zgromadzono w siedmiu zakładkach: ustawienia jakości obrazu, AF/MF, zdjęć, lampy, filmu, konfiguracji oraz odtwarzania zdjęć (aktywne w trybie odtwarzania), dodatkowo mamy także sekcję „Moje menu”. Zawartość tej ostatniej ustalamy dodając odpowiednie pozycje (maksymalnie 16) z pierwszych pięciu zakładek.

Menu jakości obrazu:

Menu ustawień AF/MF:

Menu zdjęć:

Menu lampy błyskowej:

Menu filmowania:

Menu konfiguracji:

Menu odtwarzania zdjęć:

Moje menu:

Ważnym elementem obsługi jest menu podręczne aktywowane klawiszem Q. Jego wciśnięcie powoduje wyświetlenie na ekranie siatki, za pomocą której możemy podglądać i zmieniać wiele parametrów aparatu.

Istotną jego zaletą jest możliwość samodzielnego określenia zawartości. Lista dostępnych pozycji wygląda następująco:

• wybór ustawień specjalnych,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• symulacja filmu,
• efekt ziarnistości,
• efekt koloru chrom.,
• zakres dynamiczny,
• balans bieli,
• podświetl ton,
• przyciemnij ton,
• redukcja zakłóceń,
• kolor,
• wyostrzenie,
• tryb AF,
• wykrycie twarzy/oczu,
• MF assist,
• tryb ekranu dotykowego,
• samowyzwalacz,
• fotometria,
• typ migawki,
• tryb lampy błyskowej,
• korekcja błysku,
• tryb filmu,
• regulacja poziomu nagrywania mikrofonu,
• jasność EVF/LCD,
• kolor EVF/LCD.

Wyświetlacz

W GFX 50S zastosowano 3.2-calowy ekran LCD o rozdzielczości 2.36 miliona punktów. Nowy model wyposażono w ciekawy system wychylania ekranu, analogiczny do zastosowanego w X-T2. Mamy zatem możliwość odchylania wyświetlacza w górę i w dół. Po prawej stronie umieszczono dodatkowy przegub pozwalający na niezależne odchylanie go w prawo. Konieczne jest wciśnięcie niewielkiego przycisku blokady znajdującego się po lewej stronie ekranu. To rozwiązanie przyda się, gdy będziemy chcieli fotografować z nietypowej perspektywy aparatem trzymanym w orientacji pionowej.

Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra, wyrazistość i kolorystyka stoją na zadowalającym poziomie. Padające na ekran promienie słoneczne nie dały nam większych okazji do narzekania. W menu aparatu możemy regulować jasność ekranu oraz nasycenie kolorów w skali ±5 jednostek.

Przycisk DISP/BACK służy między innymi do przełączania pomiędzy różnymi konfiguracjami ekranu w trybie podglądu na żywo oraz przy przeglądaniu zdjęć.

W trybie podglądu na żywo do dyspozycji mamy następujące widoki:

• informacje wybrane przez użytkownika,
• brak informacji,
• wyświetlacz INFO,
• podgląd obrazu wraz z powiększeniem fragmentu kadru w aktywnym punkcie AF (tylko w trybie MF).

W menu aparatu możemy dość dokładnie określić, jakie elementy będą widoczne na ekranie w trybie użytkownika. Dość długa lista obejmuje m.in. cyfrową poziomicę, histogram RGBY, wskaźnik odległości (AF i MF), dane ekspozycji, tryb ostrości i pomiaru światła, czy wskaźnik naładowania akumulatora. Osobno włączamy siatkę kadrowania (3 rodzaje).

W trybie przeglądania zdjęć dostępne widoki to:

• informacje włączone,
• informacje wyłączone,
• szczegółowe informacje,
• ulubione.

Przyciskając klawisz kierunkowy GÓRA możemy modyfikować ekran informacji szczegółowych. Oprócz dwóch ekranów z dokładnymi informacjami EXIF aparat pokazuje też użyty punkt nastawy ostrości oraz histogramy RGBY.

Zdjęcia można powiększać (przy pomocy tylnej rolki; jej wciśnięcie uruchamia podgląd 100%) lub przeglądać w postaci miniaturek (3×3 lub 10×10). Istnieje także możliwość przewijania zdjęć w powiększeniu, wykorzystując przednie pokrętło sterujące.

Przy omawianiu wyświetlacza warto napisać parę słów o tym, jakie możliwości oferuje dotykowy interfejs w GFX 50S. Z poziomu ekranu mamy możliwość wskazania położenia ramki ostrości, jak również ustawiania jej po dotknięciu LCD w wybranym miejscu (co odbywa się z pewnym opóźnieniem). Nie ma jednak możliwości połączenia tego z automatycznym wyzwalaniem migawki. W trybie odtwarzania zdjęć funkcja dotykowa umożliwia przeglądanie zdjęć, ich powiększanie i zmniejszanie (przez podwójne puknięcie ekranu lub obsługę dwoma palcami), łącznie z przejściem do widoku miniaturek. Podobnie jak w innych bezlusterkowcach Fujifilm dotykowo nie obsłużymy menu głównego, bez trudu możemy natomiast zmieniać parametry wyświetlane w menu podręcznym Q.

Po prawej stronie górnego panelu aparatu znajdziemy dodatkowy, 1.28-calowy kwadratowy wyświetlacz LCD, przypominający nieco ekran e-ink, spotykany w czytnikach e-booków.

Na ekranie widzimy cztery podstawowe parametry fotografowania (czas naświetlania, przysłona, kompensacja ekspozycji oraz czułość ISO), których kolejność możemy zmieniać w menu. W dolnej części mamy jeszcze cztery ikonki, będące wskaźnikami dodatkowych ustawień. Te wybieramy spośród kilkunastu opcji, a ich lista obejmuje:

• tryb fotografowania,
• fotometria,
• tryb napędu,
• tryb ostrości,
• balans bieli,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• poziom baterii,
• opcje gniazda,
• typ migawki,
• symulacja filmu,
• zakres dynamiczny,
• tryb filmu.

Wyświetlanie poszczególnych elementów konfigurujemy osobno dla trybu filmowania. Warto także wspomnieć o podświetleniu ekranu, realizowanym w formie negatywu. Ogólnie rzecz biorąc, mimo relatywnie niskiej rozdzielczości wyświetlacza, jest to bardzo użyteczny element aparatu i warto docenić jego obecność.

Filmowanie

Nagrywanie rozpoczyna i zatrzymuje się przez wciśnięcie spustu migawki, po uprzednim ustawieniu trybu migawki w pozycji „Film”. Filmowanie możliwe jest w następujących trybach:

• Full HD (1920×1080 pix): 29.97p, 25p, 24p, 23.98p,
• HD (1280×720 pix): 29.97p, 25p, 24p, 23.98p.

Filmy zapisywane są kodekiem MPEG-4 AVC / H.264 ze stereofonicznym dźwiękiem, skompresowanym za pomocą liniowej modulacji PCM, w plikach z rozszerzeniem MOV.

Podczas filmowania możemy regulować stopień otwarcia przysłony, a także czas naświetlania (jeśli przed rozpoczęciem nagrywania pokrętło czasów ustawimy na innej pozycji niż A). W trakcie nagrywania w trybie automatycznym możemy dokonywać korekty ekspozycji. Wcześniej ustawiamy balans bieli i tryb symulacji filmu. Czułość ustawiamy w zakresie 200–6400 ISO, możemy też zdać się na automatykę.

W trybie filmowania możemy korzystać z autofokusa. Tryb pojedynczy (AF-S) pozwala ustawić ostrość jedynie przed nagrywaniem, dopiero tryb ciągły (AF-C) działa podczas rejestracji. Mamy wówczas do wyboru jeden z dwóch trybów pól AF: wielopunktowy i strefowy. Praca autofokusa pozostawia jednak wiele do życzenia ze względu na szybkość i pewność pracy mechanizmu. Jak można zobaczyć na ostatnim filmie przykładowym, system radzi sobie słabo, a nierzadko w ogóle się poddaje.

Istnieje oczywiście możliwość wyłączenia autofokusu – wystarczy ustawić przełącznik w pozycji MF. Niestety, funkcja focus peaking nie działa, a powiększenie obrazu możliwe jest tylko przed rozpoczęciem nagrywania.

Podczas filmowania dźwięk rejestrowany jest przy pomocy wbudowanego mikrofonu stereofonicznego, w menu mamy opcję regulacji jego czułości. Warto w tym miejscu przypomnieć, że mamy także możliwość podłączenia zewnętrznego mikrofonu oraz słuchawek.

Poniżej przedstawiamy przykładowe filmy nagrane testowanym aparatem wraz z obiektywem GF 63 mm f/2.8 WR.

Przykładowe filmy

• film 1 – H.264 1920×1080 pix 29.97p, 79 MB,
• film 2 – H.264 1920×1080 pix 25p, 79 MB,
• film 3 – H.264 1920×1080 pix 24p, 69 MB,
• film 4 – H.264 1920×1080 pix 23.98p, 74 MB,
• film 5 – H.264 1280×720 pix 29.97p, 30 MB,
• film 6 – H.264 1280×720 pix 25p, 27 MB,
• film 7 – H.264 1280×720 pix 24p, 25 MB,
• film 8 – H.264 1280×720 pix 23.98p, 37 MB,
• film 9 – H.264 1920×1080 pix 25p, 92 MB, ISO 6400,
• film 10 – H.264 1920×1080 pix 25p, 224 MB, praca ciągłego autofokusa.

Wizjer

Fujifilm GFX 50S nie ma wbudowanego wizjera, w zestawie dostajemy jednak zewnętrzny celownik typu OLED, dołączany do gniazda lampy błyskowej (w którym umieszczono dodatkowe styki komunikacyjne). Charakteryzuje się on rozdzielczością 3.69 miliona punktów oraz powiększeniem obrazu wynoszącym 0.85x (dla formatu 35 mm).

Oprócz celownika z muszlą oczną, do testu dostaliśmy również opcjonalny ruchomy przegub, pozwalający na zmianę pozycji wizjera. Urządzenie możemy unieść o kąt (maksymalnie) 90 stopni, przy czym mamy trzy stopnie pośrednie. Z kolei zakres obrotu to 45 stopni od pozycji neutralnej zarówno w lewo, jak i w prawo. Po ustawieniu mechanizmu w zadanej pozycji możemy go zablokować, korzystając z dwóch dźwigni, osobno dla każdej płaszczyzny.

Na lewej stronie obudowy wizjera znajduje się pokrętło regulacji dioptrażu. Z kolei na prawej leży przycisk VIEW MODE, za pomocą którego możemy wybrać tryb widoku:

• tylko LCD,
• tylko EVF,
• tylko EVF (aktywowany czujnikiem zbliżeniowym),
• LCD/EVF (wybór czujnikiem zbliżeniowym).

Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra. Zarówno szczegółowość, jak i rozmiar podglądu sprawiają pozytywne wrażenie. Nie mamy zastrzeżeń do płynności wyświetlania, nawet w niezbyt dobrym oświetleniu. W gorszych warunkach łatwo natomiast zauważyć szum na podglądzie.

Ogólnie opisywany wizjer wydaje się bardzo przemyślaną konstrukcją. Można docenić samą jakość podglądu w celowniku, jak i możliwość zmiany jego położenia (z adapterem). Ważne też, że w żadnym momencie nie tracimy możliwości dołączenia zewnętrznej lampy błyskowej, cały czas jest bowiem dostępna gorąca stopka.