W przebiegu wykresu przy wzrastającej czułości nie widać wyraźnych załamań, jednak poszczególne składowe są umiejscowione dość blisko siebie. Świadczy to o procesie odszumiania, który jednak w lustrzance klasy entry level nie dziwi.

Przejdźmy teraz do omówienia opcji związanych z odszumianiem JPEG-ów. Do dyspozycji mamy czterostopniową skalę redukcji szumu na wysokich czułościach: wyłączona, poziom słaby, standardowy i mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie czułości ISO 6400 oraz 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Kolejne stopnie odszumiania powodują wyraźną różnicę w ilości szumu. Co za tym idzie, przy zastosowaniu mocnego odszumiania widać już dość dużą degradację szczegółów obrazu. Zdecydowanie nie polecamy korzystania z tej opcji. Dużo lepiej ustawić odszumianie na słabe, lub standardowe.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. Surowe pliki z 4000D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem D3400 i Pentaksem K-S2.

Obraz aż do ISO 1600 wygląda nieźle. Powyżej tej czułości dość wyraźny staje się już kolorowy szum na zdjęciu. Na ostatnich dwóch czułościach degradacja szczegółu jest już dość duża i zdecydowanie odradzamy ich stosowanie. Dużo lepiej prezentują się wycinki z Nikona, a najlepiej z Pentaksa. Różnicę między nimi najlepiej widać na najwyższej czułości.

Przyjrzyjmy się teraz konkretnym liczbom. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF‑ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

W miarę zwiększania czułości szum wzrasta wykładniczo i trudno dopatrzyć się jakichś załamań. Spójrzmy zatem na kolejny wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla EOS-a 4000D, jego poprzednika i dwóch aparatów konkurencji.

Co ciekawe, EOS 4000D szumi bardziej, niż, wyposażony przecież w podobną matrycę, 1300D. EOS musi uznać też przewagę bezpośrednich konkurentów. Najbardziej widać ją przy czułości ISO 12800.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48‑bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są zgodne z tym, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Canon 4000D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100 tysięcy.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800

W wyglądzie darków nie obserwujemy niczego niepokojącego. Szum na zdjęciach jest jednorodny, nie obserwujemy również oznak bandingu. Również statystyka sygnału zaprezentowana w tabelce poniżej wygląda prawidłowo i w całym zakresie czułości średnie wartości sygnału są większe od odchylenia standardowego.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800