Powyższy wykres jednoznacznie wskazuje na obecność wyraźnego odszumiania JPEG-ów. Poszczególne składowe przyjmują podobne wartości, a poziom szumu nie osiąga 3% – nawet dla ISO 25600. Należy zatem mieć świadomość, że odszumiania JPEG-ów w E-M1X nie da się zupełnie wyłączyć, mimo iż dostępna w menu opcja właśnie na to wskazuje. Takiego działania nie popieramy, szczególnie w przypadku aparatów skierowanych do zaawansowanych i świadomych użytkowników. Ci bowiem zdają sobie sprawę z dokonywanych w aparacie ustawień, a w przypadku odszumiania są jak widać wprowadzani w błąd.

W Olympusie E-M1X intensywność procesu odszumiania na wyższych czułościach można kontrolować w 3-stopniowej skali. W poniższej tabelce prezentujemy zdjęcia wykonane przy teoretycznie wyłączonej redukcji oraz na poszczególnych ustawieniach stopnia intensywności tego procesu dla czułości ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Przyjrzyjmy się teraz surowym zdjęciom z E-M1 Mark II. Wywołaliśmy je programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy wycinki zdjęć z Fujifilm X-H1 oraz Panasonic G9.

Jakość obrazu generowanego przez bezlusterkowce Mikro 4/3, czyli E-M1X i G9, stoi generalnie na zbliżonym poziomie. Podobny poziom odwzorowania detali i ilość widocznego szumu w zasadzie uniemożliwia wyłonienie faworyta z spośród tych dwóch modeli. Nieco lepiej sytuacja wygląda w przypadku aparatu Fujifilm, jednak nie jest to przewaga drastyczna.

Wycinki w formacie RAW pokazują, że lepiej nie przekraczać ISO 3200. Zresztą, już dla tej nastawy szum jest wyraźnie widoczny, choć drobne szczegóły pozostają jeszcze nieźle dostrzegalne. Natomiast zestawienie zdjęć z E-M1X i starszego E-M1 Mark II pokazuje, że jakość obrazu pozostaje w zasadzie na tym samym poziomie w obu modelach.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Jak widać, pod względem poziomu szumu E-M1X ustępuje X-H1 o ok. 1 i 2/3 EV dla ISO 6400. Olympus lepiej natomiast wypada względem G9 i A6500, dla tej samej nastawy o odpowiednio 1/3 i 1/2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Olympus E-M1X zachowuje się w kategorii prądu ciemnego. Jego poziom oceniamy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku testowanego E-M1X zakres ten wynosi od 0 do 511. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
64
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii nie mamy szczególnych zastrzeżeń do testowanego aparatu. Co prawda histogramy odbiegają nieznacznie kształtem od rozkładu Poissona, ale niemal w całym zakresie czułości są dobrze odseparowane od zera i stosunkowo wąskie. Do ISO 6400 średnia wartość sygnału utrzymuje się na stałym poziomie w okolicy 250 (patrz tabelka poniżej). Jedynie dla dwóch najwyższych czułość wartość ta maleje, a maksimum histogramów przesuwa się nieco w lewo.

Na wygląd samych darków trudno narzekać. Nie dostrzegamy oznak bandingu, ani niejednorodności.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
64
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600