W testowanym aparacie mamy również możliwość wykonywania zdjęć w trybie wysokiej rozdzielczości z dwiema opcjami do wyboru („z ręki” albo „statyw”). Pliki JPEG-i mają wówczas rozdzielczość 8160×6120, czyli ok. 50 megapikseli lub 5760×4320, czyli ok. 25 megapikseli, a dla opcji „statyw” mamy jeszcze rozmiar ok. 80 megapikseli (10368×7776).

Ustawienia trybu obrazu wpływające na pliki JPEG są standardowe dla systemowych aparatów Olympus. Modyfikować możemy kontrast, ostrość, nasycenie oraz parametr zwany gradacją, odpowiedzialny za rozjaśnianie lub przyciemnianie obrazu. Dostępnych jest siedem zdefiniowanych stylów obrazu: i-Enhance, Vivid, Natural, Muted, Portret, Monochrome, e-Portret, Podwodne oraz jedna pozycja Własne, która umożliwia zapisanie indywidualnych ustawień. W stylu Monochrome znajdziemy dodatkowe opcje modyfikujące wygląd obrazu: rodzaj filtra czarno-białego (neutralny, żółty, pomarańczowy, czerwony, zielony) oraz ton obrazu (neutralny, sepia, niebieski, purpurowy, zielony). Dodatkowo można jako tryb obrazu ustawić Kreator koloru oraz wybrany filtr artystyczny.

Poniżej przedstawiamy wycinki zdjęć scenki testowej w formacie JPEG zapisane przy ustawieniach neutralnych, minimalnym wyostrzeniu i wyłączonym odszumianiu. Porównujemy je z Panasonikiem G9 i Sony A6600. Na rozwijanej liście znajdują się także inne aparaty dostępne aktualnie w naszej bazie.

Testowany Olympus zapewnia całkiem dobre odwzorowanie detali, podobnie zresztą jak Panasonic G9. Oba jednak muszą uznać wyższą bezlusterkowca Sony, wyposażonego w większy sensor APS-C. Wraz ze wzrostem wartości ISO, ilość szumu na wycinkach z E-M1 Mark III zwiększa się bardzo powoli, co wskazuje na dość wyraźne odszumianie JPEG-ów. Generalnie, lepiej nie przekraczać ISO 1600, ze względu na ginące detale. W powyższym zestawieniu najlepiej wypada naszym zdaniem A6600.

Wyostrzanie

Podobnie jak w innych bezlusterkowcach Olympusa, w testowanym OM-D skala wyostrzania zdjęć JPEG zawiera się pomiędzy −2 a +2, ze skokiem jednostkowym. Poniżej przedstawiamy działanie tego procesu dla ustawień skrajnych i ustawienia środkowego.

Olympus E-M1 Mark III, ISO 200
wyostrzenie −2
wyostrzenie 0
wyostrzenie +2

Jak stwierdziliśmy wcześniej, wyostrzanie JPEG-ów na minimalnym poziomie jest całkiem wyraźne. Naszym zdaniem używanie tego parametru na poziomie wyższym niż 0 jest niewskazane. Zdjęcia są wówczas zbyt mocno wyostrzone i prezentują się nienaturalnie.

HDR

W Olympusie E-M1 Mark III odnajdziemy znany z innych bezlusterkowców tego producenta tryb automatycznie składanych zdjęć HDR. Nie jest on szczególnie bogaty, bowiem do dyspozycji mamy tylko dwie opcje: HDR 1 i HDR 2. W obydwu z nich aparat wykonuje kilka różnych ekspozycji, po czym składa je w finalny obraz (w formacje JPEG). Ograniczeniem tego trybu jest ustawiona na stałe czułość ISO 200, przez co przy słabszym oświetleniu czasy otwarcia migawki mogą się dość wyraźnie wydłużyć. Zrobienie wówczas nieporuszonego zdjęcia z ręki staje się w zasadzie niemożliwe. W menu pod pozycją HDR znajdziemy dodatkowe opcje, jednak realizują one tak naprawdę tylko funkcję bracketingu ekspozycji. Przykładowe zdjęcia zamieściliśmy w teście E-M1X.

Filtry artystyczne

Filtry artystyczne znane są oczywiście już z wcześniejszych bezlusterkowców Olympusa. Można z nich skorzystać w trybach P, A, S oraz M, zachowując tym samym kontrolę nad parametrami ekspozycji. Zestaw filtrów, jaki mamy w E-M1 X obejmuje sporą liczbę ustawień, z czego część występuje w różnych wersjach:

• Pop art (I, II),
• Zmiękczenie ostrości,
• Jasny i lekki kolor (I, II),
• Tonowanie światła,
• Ziarnisty film (I, II),
• Fotografia otworkowa (I, II, III),
• Diorama (I, II),
• Cross process (I, II),
• Delikatna sepia,
• Dramatyczna tonacja (I, II),
• Grafika Key Line (I, II),
• Akwarela (I, II),
• Vintage (I, II, III),
• Kolor częściowy (I, II, III) (18 kolorów do wyboru),
• Bleach bypass (I, II),
• Taśma filmowa.

Warto również dodać, że każdy z filtrów oferuje dodatkowe ustawienia. Do dyspozycji mamy następujące efekty: miękkiej ostrości, kamery otworkowej, białej winiety, ramki, gwiezdnego nieba, rozmycia góra/dół, rozmycia prawa/lewa. Należy jednak zaznaczyć, że wybór różni się w zależności od ustawionego filtra. Dodatkowo w przypadku filtrów monochromatycznych odnajdziemy opcje: filtra barwnego (brak, żółty, pomarańczowy, czerwony zielony) oraz kolorowania (brak, sepia, niebieski, purpurowy, zielony). Podobnie jak we wcześniejszych bezlusterkowcach Olympusa możemy skorzystać z opcji bracketingu filtrów. Dzięki niej każde wykonane zdjęcie będzie zapisywane w różnych wersjach w zależności od wybranych przez użytkownika filtrów. Efekt działania filtrów (przy ustawieniach domyślnych) przedstawiamy poniżej. Należy wspomnieć, że obróbce w aparacie poddawane są tylko JPEG-i. W przypadku zapisu RAW+JPEG, RAW-y pozostają niezmienione. Warto również dodać, że filtry artystyczne da się nakładać na wcześniej wykonane pliki RAW. Przykładowe zdjęcia zamieściliśmy w teście E-M1X.