W Nikonie Z6 II, tak samo jak w zaawansowanych lustrzankach tego producenta, w menu fotografowania odnajdziemy funkcję redukcji szumu przy wysokich czułościach. Dostępne ustawienia obejmują: wyłączona, zmniejszona, normalna oraz zwiększona. Przykłady działania odszumiania w Z6 przy poszczególnych ustawieniach można obejrzeć w poniższej tabelce. Zdjęcia wykonaliśmy dla czułości ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie zmniejszone
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie zmniejszone
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone

Kolejne stopnie odszumiania pozbawiają obraz zarówno zakłóceń obrazu, jak i detali. Proces ten nie odbywa się jednak drastycznie, możemy bowiem całkiem precyzyjnie dobrać żądany stopień odszumiania. Niestety – oprócz jego faktycznego braku, bowiem na to aparat nie pozwala.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z Z6 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Panasonikiem S1 i Sony A7 III. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Na niskich nastawach ISO wszystkie trzy aparaty prezentują bardzo dobry i jednocześnie bardzo podobny poziom odwzorowania detali. Różnice pomiędzy poszczególnymi modelami sprowadzają się głównie do odmiennych wzorów mory, widocznych na prawych wycinkach.

Wygląd obrazów na wysokich czułościach nie daje powodów do narzekań. Szum uwidacznia się wyraźnie mniej więcej dla ISO 6400, przy czym także dla kolejnej nastawy jakość jest w miarę akceptowalna. Wizualne różnice pomiędzy Z6 II i A7 III są trudne do wychwycenia, minimalną przewagę nad nimi ma natomiast Lumix S1.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia, co w temacie szumów pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

Przebieg poszczególnych składowych szumu ma charakter wykładniczy i nie widać niepokojących załamań.

Spójrzmy teraz na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla Z6 II, Panasonika S1 i Sony A7 III.

Dla prawie całego zakresu czułości, najlepiej wypada Lumix S1. Dla ISO 6400 jego przewaga nad Nikonem wynosi ok. 0.5 EV. Z kolei A7 III generuje bardzo zbliżony poziom szumu luminancji jak Z6 II, nie tylko dla tej nastawy, ale w szerokim zakresie ISO do 25600.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Wspominaliśmy już wcześniej, że Nikon Z6 II może zapisywać RAW-y między innymi w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 800–1200. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Bias wynosi ok. 1000, tak samo jak w Nikonie Z6. Same darki wyglądają naprawdę dobrze, szum jest jednorodny i nie widać oznak bandingu. Do ISO 6400 histogramy przypominają swoim kształtem rozkład Poissona, natomiast dla wyższych nastaw widać mocne wypłaszczenie i charakterystykę grzebieniową.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800