W A1 II przewidziano możliwość reguluacji stopnia odszumiania plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich trzech ustawień odszumiania dostępnych w A1 II, dla ISO 12800 i 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Wraz z kolejnymi nastawami odszumiania rekudkowane są zarówno zakłocenia, jak i detale. Naszym zdaniem, najlepiej wypada ustawienie „niskie”, zapewniając korzystny kompromis między poziomem szumu i szczegółowością.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A1 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona R5 Mark II i Nikona Z8. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Stopień odwzorowania detali matryc wybranych wyżej bezlusterkowców jest bez wątpienia imponujący. Delikatnie mniej ostre są wycinki z EOS-a R5 Mark II, co widać po mniej widocznym wzorze druku rastrowego na obrazku po prawej. Wynika to najpewniej z obecności filtra antyaliasingowego w konstrukcji tego modelu.

Na wyższych czułościach, rzędu ISO 6400, aparaty Canona i Nikona mają pewną przewagę nad Sony, bowiem w ich przypadku szum nieco mniej rzuca się w oczy. W gruncie rzeczy jest go na tyle dużo, że lepiej nie przekraczać nastawy ISO 3200. Z kolei dla wartości 25600 we wszystkich modelach poziom zakłóceń jest tak wysoki, że trudno mówić o akceptowalnej jakości oraz wyłonić faworyta w tej sytuacji.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach.

Szum narasta wykładniczo aż do czułości ISO 12800. Przy kolejnej wartości widzimy załamanie (liniowy wzrost), choć jest ono raczej niewielkie. Z pewnością zachodzi zatem redukcja sygnału w plikach RAW, choć niezbyt silna.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Najwyższy szum w naszym zestawieniu generuje aparat Sony. Dla ISO 6400 ustępuje on EOS-owi R5 Mark II o ponad 2/3 EV. Różnica pomiędzy Alphą i Nikonem jest subtelniejsza i wynosi niecałe 1/3 EV na korzyść Z8. Ok. 1/3 EV przewagi ma natomiast A1 II nad poprzednikiem.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A1 II na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 512. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0-1023. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 200 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Histogramy do nastawy ISO 12800 nie budzą większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dopiero dla wyższych nastaw zaczynają się mocno wypłaszczać i przybierać charakterystykę grzebieniową. Patrząc na wartości odchylenia standardowego w poniższej tabeli widać, że powyżej ISO 12800 mamy do czynienia z redukcją sygnału.

Wygląd darków jest w gruncie rzeczy całkiem dobry, choć od ISO 12800 widać lekkie niejednorodności w rozkładzie szumu oraz niewielkie ślady bandingu.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400