Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Maksymalne wyniki ocierają się o poziom 2500 LW/PH, co jest naprawdę dobrą wartością. Przypomnijmy, że 24-megapikselowy bezlusterkowiec EOS R100 uzyskał 2860 LW/PH (dla f/4), i to z bardzo wysokiej klasy obiektywem stałoogniskowym (RF 1.2/50). Widać sporą dysproporcję pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi, a najsłabiej wypada ta najdłuższa. By uzyskać maksymalną jakość dla danej ogniskowej, nie trzeba przymykać przysłony o więcej niż 1 EV, a w wypadku środkowej (12.3 mm) najlepszy wynik wystąpił dla maksymalnego otworu względnego (f/3.5). Centrum kadru wypada zatem co najmniej dobrze.

Nie widać, by pliki RAW były wyostrzane. Wartości odpowiedzi w częstości Nyquista są dość typowe dla układów bez filtra antyaliasingowego.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

Również na brzegu kadru najlepiej wypadła najkrótsza ogniskowa. Widać, że to właśnie na niej najbardziej zależało projektantom optyki PowerShot-a V1. Nieco zmniejszyła się dysproporcja pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi. Niemniej, spadek ostrości względem centrum kadru jest dość istotny, co powoduje, że brzeg kadru odstaje pod względem jakości obrazu. Choć trzeba uczciwie przyznać, że przy tak szerokich kątach widzenia i kompaktowej konstrukcji sytuacja i tak wygląda przyzwoicie. Warto natomiast przymknąć przysłonę o 1/3-1 EV (w zależności od ogniskowej), by nieco poprawić ostrość.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

W przypadku JPEG-ów nie widać tak dużej różnicy w ostrości dla poszczególnych ogniskowych. Najszerszy kąt niczym szczególnym się nie wyróżnia, co naszym zdaniem wynika z korekty dystorsji, o czym piszemy w dalszej części tego rozdziału. Podobnie jak przy analizie RAW-ów, różnice pomiędzy środkiem a brzegiem kadru są spore i będą mieć przełożenie na wizualny odbiór detali.

Na podstawie poniższych wykresów możemy wnioskować, że JPEG-i są bardzo delikatnie wyostrzane.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

8.2 mm f/4

25.6 mm f/11

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Powyżej 0.08% uznajemy je za umiarkowane, a powyżej 0.04% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Aberracja chromatyczna na plikach JPEG nie stanowi najmniejszego problemu, bowiem w żadnym przypadku nie przekracza poziomu niskiego, czyli 0.04%.

Spójrzmy teraz, jak dokuczliwa jest ta wada w plikach surowych.

Intensywność poprzecznej aberracji chromatycznej jest oczywiście wyższa w RAW-ach niż w formacie JPEG, ale nieznacznie. W przypadku najlepszych wyników, mamy do czynienia z niskim poziomem tej wady. Większość pomiarów natomiast przypadła pomiędzy poziomami niskim i średnim, nawet nie ocierając się o ten drugi. Warto zatem pochwalić konstrukcję obiektywu za skuteczne korygowanie poprzecznej aberracji chromatycznej.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

8.2 mm f/4	25.6 mm f/11

Dystorsja

Wyniki testów w tej kategorii podsumowuje poniższa tabelka.

Dla formatu JPEG i najszerszego kąta widzenia, dystorsja jest zauważalna, choć nie jest to poziom, który będzie bardzo przeszkadzał. Zniekształcenie beczkowe trochę zmniejsza się po przejściu z odpowiednika ogniskowej 16 mm do 24 mm.

Zgoła odmiennie sytuacja wygląda dla plików RAW. To co widać dla ogniskowej 16 mm (w ekwiwalencie) przypomina bez mała obiektyw rybie oko, a ogromny wynik -15.8% mówi sam za siebie. Również dla środkowej ogniskowej poziom dystorsji jest bardzo wysoki. Dopiero dla maksymalnej wada ta zanika, co widać zarówno w JPEG-ach, jak i nieskorygowanych RAW-ach. Formalnie mamy do czynienia ze zniekształceniem poduszkowym, ale jego poziom jest praktycznie bliski zera.

JPEG	RAW
8.2 mm
12.3 mm
25.6 mm

Koma i astygmatyzm

Dla najszerszej ogniskowej koma jest dość mocno widoczna. Przymknięcie przysłony o 1 EV niestety nie pomaga. Sytuacja przy 12.3 mm (odpowiednik 24 mm) okazuje się tylko minimalnie lepsza, z uwagi na nieco korzystniejszy obraz diody po przymknięciu z f/3.5 do f/5. Dopiero dla najdłuższej ogniskowej koma praktycznie przestaje dokuczać.

Centrum	Róg
8.2 mm, f/2.8
8.2 mm, f/4
12.3 mm, f/3.5
12.3 mm, f/5
25.6 mm, f/4.5
25.6 mm, f/6.3

Z najwyższym poziomem astygmatyzmu mamy do czynienia dla najdłuższej ogniskowej, gdzie sięga on wartości 18% dla f/4.5-8 i dopiero przy f/11 maleje on do 8%. Poza tym, wadę tę widać dla najszerszego kąta przy f/2.8 (13%) oraz dla 12.3 mm przy f/5.6 i f/8 (11-12%).

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności na plikach JPEG. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy w tabelce poniżej.

Winietowanie w plikach JPEG zostało skutecznie skorygowane, bowiem maksymalna strata na jasności to zaledwie −0.36 EV, odnotowana dla maksymalnie otwartej przysłony f/2.8 i najszerszego kąta.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Monstrualna dystorsja, o której pisaliśmy wcześniej, dała efekt w postaci zaczernionych rogów na najszerszym kącie. Dla ogniskowej 24 mm (w ekwiwalencie) poziom winietowania nadal pozostaje dość duży i spada w bardzo niewielkim stopniu wraz z przymykaniem przysłony. Dopiero dla najdłuższej ogniskowej wada ta staje się mało dokuczliwa.

Poniżej przedstawiamy przykłady winietowania dla różnych nastaw ogniskowej i wartości przysłony.

JPEG	RAW
8.2 mm
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
12.3 mm
f/3.5	f/3.5
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
25.6 mm
f/4.5	f/4.5
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11

Sprawdziliśmy jeszcze, z jakim poziomem winietowania na najszerszym kącie obiektywu będziemy nadal mieć do czynienia po analogicznej korekcie zniekształcenia beczkowatego (i przycięciu obrazu) plików RAW w Lightroomie, jakiej dokonaliśmy w podrozdziale poświęconym dystorsji.

Dla f/2.8, winietowanie nadal pozostaje na całkiem sporym poziomie 43% (-1.62 EV). Po przymknięciu przysłony o 1 EV spada ono do 33.1% (-1.16 EV), a dla f/5.6 wynosi 27.1% (-0.91%). Nadal je trochę widać dla przysłon f/8 i f/11, gdzie zmierzone wyniki to odpowiednio 22.8% (-0.75 EV) oraz 21.5% (-0.7 EV).

8.2 mm, RAW skor., f/2.8	8.2 mm, RAW skor., f/11

Odblaski

Jako, że w konstrukcji obiektywu mamy 9 elementów w 8 grupach, oznacza to, że mamy 16 granic powietrze-szkło. Odblaski można uzyskać zarówno, gdy słońce znajdzie się w okolicach centrum kadru, jak bliżej jego brzegu. Kolorowe artefakty mają sporą intensywność, nie widać natomiast globalnego spadku kontrastu na całym zdjęciu. Nasza ocena tego aspektu obiektywu w PowerShocie V1 jest generalnie średnia.