Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Maksymalne wyniki ocierają się o poziom 2300 LW/PH, co jest w gruncie rzeczy dobrą wartością. Testowany przez nas niedawno Canon V1 uzyskał blisko 2500 LW/PH. Dobrze w tym miejscu przywołać starszy model Sony RX100 VI, który nie doszedł nawet do poziomu 1900 LW/PH. Dysproporcja pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi w ZV-1 II nie jest zbyt duża, niemniej najsłabiej wypada ta najdłuższa. W przypadku najszerszego kąta widzenia, by uzyskać maksymalną jakość, należy przymknąć przysłonę o 1 i 1/3 EV. Dla pozostałych ogniskowych, najlepiej fotografować przy największym otworze względnym.

Analiza przykładowego pliku wywołanego w dcraw pokazuje, że pliki RAW nie są wyostrzane. Wartości odpowiedzi w częstości Nyquista sugerują natomiast, że mamy do czynienia z asymetrycznym filtrem antyaliasingowym. Dla składowej poziomej nie ma on wprawdzie mocy, ale dla pionowej już tak. Takie rozwiązanie nie dziwi w przypadku urządzenia adresowanego do osób filmujących, gdyż może nieco redukować ewentualną morę.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

To co widzimy na powyższym wykresie niestety rozczarowuje. Różnica pomiędzy środkiem, a brzegiem kadru jest bardzo duża, a przymykanie przysłony pomaga w niewielkim stopniu. Najlepiej wypada najkrótsza ogniskowa, a jednocześnie różnica na jej korzyść okazuje się większa niż w centrum kadru. Widać zatem, że projektantom zależało na zapewnieniu najlepszej jakości dla najszerszego kąta widzenia. Jednak to, co widzimy na naszym wykresie, wskazuje wyraźnie, że obraz na brzegu kadru będzie mocno przeciętny pod względem ostrości. W tej kategorii większy PowerShot V1 wypada dużo lepiej.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

W przypadku JPEG-ów także widać, że najkrótsza ogniskowa zachowuje się najlepiej. Generalnie, zmierzone osiągi stoją na trochę wyższym poziomie niż w RAW-ach, co wynika z wyostrzania JPEG-ów. Tak samo, jak przy analizie plików surowych, brzeg kadru niestety mocno ustępuje centrum.

Na podstawie poniższych wykresów możemy wnioskować, że JPEG-i są wyostrzane, choć dość delikatnie.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

6.9 mm f/2.8

17.6 mm f/11

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo duże i widoczne na zdjęciach. Powyżej 0.8% uznajemy je za umiarkowane, a powyżej 0.04% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Aberracja chromatyczna w plikach JPEG nie będzie nam przeszkadzać. Najwyższy zanotowany poziom klasyfikujemy jako „niski”, a w większości przypadków wyniki są jeszcze korzystniejsze.

Spójrzmy teraz, jak dokuczliwa jest ta wada w plikach surowych.

Dopiero w plikach RAW widać, z jakim z poziomem poprzecznej aberracji chromatycznej mamy faktycznie do czynienia w obiektywie aparatu ZV-1 II. Większość pomiarów zawiera się w przedziale od „niskiego” do „średniego”, lecz to drugie kryterium też zostało kilkukrotnie przekroczone. Wada ta będzie zatem trochę przeszkadzać, choć na szczęście umiarkowanie. Łatwo zauważyć, że dla najszerszego kąta krzywa zachowuje się nietypowo, lecz trudno nam jednoznacznie wskazać, co jest tego powodem.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

6.9 mm f/1.8	17.6 mm f/11

Dystorsja

Wyniki testów w tej kategorii podsumowuje poniższa tabelka.

Dla formatu JPEG i najszerszego kąta widzenia, da się zauważyć lekką dystorsję, natomiast jej poziom nie jest zbytnio dokuczliwy. Dla pozostałych ogniskowych, wada ta nie powinna już w ogóle przeszkadzać.

Analiza plików RAW z kolei wyraźnie przypomina to, co obserwowaliśmy w Canonie V1. Wprawdzie niechlubny rekord -15.8% dla najszerszego kąta widzenia nie został pobity, ale praktycznie zrównany. Na niekorzyść aparatu Sony działa również to, że V1 ową wartość zanotował dla ekwiwalentu 16 mm, a ZV-1 II dla odpowiednika 18 mm. Tak wysoki poziom dystorsji oznacza, że de facto mamy do czynienia z obiektywem typu rybie oko. Także dla środkowej ogniskowej poziom dystorsji jest wysoki. Z kolei dla 50 mm, wada ta zmienia znak i obserwujemy lekkie (ale widoczne) zniekształcenie poduszkowate.

JPEG	RAW
6.9 mm
10.46 mm
17.6 mm

Koma i astygmatyzm

Dla najszerszej ogniskowej koma jest dość mocno widoczna. Przymknięcie przysłony o 1 EV pomaga tylko w niewielkim stopniu. Obraz diody wygląda zauważalnie lepiej przy odpowiedniku 28 mm i tu przymykanie także niewiele daje. Dopiero dla najdłuższej ogniskowej koma praktycznie przestaje dokuczać.

centurm	RĂłg
6.9 mm, f/1.8
6.9 mm, f/2.5
10.46 mm, f/3.2
10.46 mm, f/4.5
17.6 mm, f/4
17.6 mm, f/5.6

Różnice wartości odpowiedzi w częstości Nyqusta wskazują, że mamy do czynienia z asymetrycznym filtrem antyaliasingowym. Z tego względu, nie mogliśmy sprawdzić astygmatyzmu obiektywu.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności na plikach JPEG. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy w tabelce poniżej.

Winietowanie w plikach JPEG zostało skutecznie skorygowane, a lekkie przyciemnienie rogów zobaczymy tylko dla najdłuższej ogniskowej. Najwyższa strata na jasności wynosi −0.39 EV, odnotowana dla maksymalnie otwartej przysłony f/4.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Winietowanie da nam nieco się we znaki tylko dla najkrótszej ogniskowej. Co ciekawe, gigantyczna dystorsja, którą zaobserwowaliśmy wcześniej, nie spowodowała zaczernienia rogów, jak np. w Canonie V1 w analogicznych warunkach. Efektem tego, maksymalna strata jasności to „tylko” -2.17 EV dla f/1.8. Oczywiście wada ta jest wyraźnie widoczna, a jej poziom spory, nie zmienia to jednak faktu, że projektanci wyszli z tego wyzwania obronną ręką.

Poniżej przedstawiamy przykłady winietowania dla różnych nastaw ogniskowej i wartości przysłony.

JPEG	RAW
6.9 mm
f/1.8	f/1.8
f/2	f/2
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/9	f/9
10.46 mm
f/3.2	f/3.2
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/10	f/10
17.6 mm
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11

Powyższe miniaturki pokazują także niefizyczne zachowanie (szczególnie dla najszerszego kąta i mocno przymkniętej przysłony), które objawia się obecnością fragmentów nieco jaśniejszego pierścienia przy rogach kadru. Prawdopodobnie wpływ na pomiary ma nie tylko optyka obiektywu, lecz także dodatkowe elementy, jak np. filtr ND.

Sprawdziliśmy jeszcze, z jakim poziomem winietowania na najszerszym kącie obiektywu będziemy nadal mieć do czynienia po analogicznej korekcie zniekształcenia beczkowatego (i przycięciu obrazu) plików RAW w Lightroomie, jakiej dokonaliśmy w podrozdziale poświęconym dystorsji.

Nawet dla f/1.8, winietowanie pozostaje na niewielkim poziomie 9.7% (-0.29 EV), a dla f/2 wynosi 8.9% (-0.27 EV). Po przymknięciu przysłony o 1 EV spada ono do 6.7% (-0.2 EV), a dla f/4 wynosi 5.8% (-0.17 EV). Przy f/5.6 winietowanie wynosi 4.9% (-0.15 EV). Dalsze przymykanie ma prawie niezauważalny wpływ na i tak bardzo niski poziom tej wady.

6.9 mm, RAW skoryg., f/1.8	6.9 mm, RAW skoryg., f/9

Odblaski

Jako że w konstrukcji obiektywu mamy 9 elementów w 9 grupach, oznacza to, że mamy 18 granic powietrze-szkło. Odblaski można uzyskać zarówno, gdy słońce znajdzie się w okolicach centrum kadru, jak bliżej jego brzegu. Kolorowych artefaktów jest sporo, szczególnie po przymknięciu przysłony. Najgorzej pod tym względem wypada środkowa ogniskowa (ekwiwalent 28 mm), gdzie intensywność flar jest największa. W jednym przypadku większość kadru zyskała mało estetyczny, fioletowy zafarb. Generalnie zachowanie obiektywu ZV-1 II w kategorii odblasków stoi niestety poniżej oczekiwań.