Autofokus

Autofokus testowanego obiektywu po podłączeniu do Fujifilm X-T2 nie pracuje całkowicie bezgłośnie, bo podczas pracy słyszymy delikatny szum mechanizmu. Nie mamy za to zastrzeżeń do szybkości, bo przebieg całego zakresu i potwierdzenie ostrości zajmuje około 0.5 sekundy, co jest rozsądnym czasem.

Sporo zastrzeżeń mieliśmy za to do celności mechanizmu. Nawet w dobrym świetle obiektyw potrafił dość często pokazywać czerwony kwadracik, który świadczył o braku możliwości poprawnego ustawienia ostrości. Jakby tego było, pojawienie się zielonego kwadracika oznaczającego, w teorii, poprawne ustawienie ostrości wcale nie oznaczało, że autofokus zadziałał prawidłowo, bo liczba pomyłek była bardzo duża i dochodziła do nawet 15%.

Tyle, że to wszystko przestało być aktualne, bo dokładnie w momencie wykonywania naszego testu producent zaprezentował nowe oprogramowanie w wersji 1.0.3. Ono poprawiło kulturę pracy autofokusa oraz spowodowało, że jego praca w trybie manualnym jest mniej skokowa. Mechanizm ustawiania ostrości jest teraz znacznie bardziej pewny, już nie zdarza mu się potwierdzanie ostrości tam gdzie jej tak naprawdę nie ma, a jednocześnie liczna pomyłek spadła do okolic 5-10%. Nadal jest to wartość trochę za duża, ale biorąc pod uwagę jak małą głębię ostrości oferuje testowany obiektyw, wiemy że poprzeczka była tutaj postawiona naprawdę wysoko.

Nie mieliśmy za to żadnych problemów z tendencją do ustawiania ostrości przed lub za właściwym obiektem. Nawet gdy fotografowaliśmy z bliska, cel znajdował się praktycznie w środku oferowanej głębi ostrości.

Fujifilm X-T2, f/1.2

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od minimalnej odległości ogniskowania do nieskończoności i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Po przeprowadzeniu szeregu testów możemy też pokusić się o skalę odniesienia. Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około 16%, czyli znajduje się na granicy poziomu dużego i bardzo dużego. Wada ta będzie nam zatem doskwierać w wielu sytuacjach i nie możemy jej uznać za wystarczająco skorygowaną.