Podsumowanie

Z drugiej strony natomiast sensor i tryby nagrywania w testowanej kamerze zdecydowanie predysponują ją do pracy w kontrolowanych warunkach, gdzie w pełni można wykorzystać imponującą rozdzielczość i gdzie nie ma potrzeby pracy w słabym świetle czy też długiego funkcjonowania na zasilaniu bateryjnym.

Jest to dość nietypowa kombinacja, ale przy odrobinie świadomości ze strony użytkownika spokojnie sprawdzi się ona w zastosowaniach, w których jest sens sięgać po filmowanie w 12K.

Większość wad i zalet Pyxisa 12K jest właśnie konsekwencją zastosowania tam matrycy, którą określilibyśmy jako specjalistyczną. Tak jak testowany przez nas swego czasu Canon MS-500 poświęcił wiele elementów w imię jednego celu, jakim jest filmowanie odległych obiektów w słabym świetle, tak Pyxis 12K na pierwszym miejscu stawia swoją monstrualną rozdzielczość, w imię której poświęcono takie elementy jak praca w gorszych warunkach oświetleniowych czy łagodne obchodzenie się z akumulatorami.

Predyspozycja do pracy w studyjnych warunkach (chociażby przy ujęciach na greenboksie, gdzie każda ilość pikseli pomaga) powoduje też, że nie możemy bardzo czepiać się elementów takich jak brak autofokusa czy stabilizacji dostępnej przy nagrywaniu oraz kodeków innych niż BRAW. To bardziej konsekwencje pewnych założeń, w obrębie których Blackmagic Design Pyxis 12K sprawdzi się świetnie. Należy jednak pamiętać, że jest to urządzenie o specjalistycznym charakterze, a nie uniwersalny kombajn do wszystkiego.

Jeśli natomiast chodzi o ceny, to z konieczności zestawiamy testowaną kamerę z urządzeniami 8K, bo takich filmujących w wyższych rozdzielczościach jest relatywnie niewiele i większość z nich to po prostu inne modele Blackmagic Design. Wspomniane zestawienie prezentuje się następująco (stan na dzień 27.10.2025):

• Blackmagic Design Pyxis 12K – ok. 20500 zł.
• Blackmagic Design Ursa Cine 12K – ok. 38700 zł.
• Canon EOS R5 C – ok. 12000 zł.
• Canon EOS R5 Mark II – ok. 20500 zł.
• Fujifilm GFX Eterna 55 – ok. 68000 zł.
• Nikon Z8 – ok. 15200 zł.
• Nikon Z9 – ok. 21300 zł.
• RED V-Raptor XE – ok. 70000 zł.
• Sony Burano – ok. 120-130 tys. zł.
• Z-Cam E2-F8 – ok. 30-33 tys. zł.

Zbierzmy teraz wady i zalety testowanej kamery w jednym miejscu:

Zalety:

• solidna obudowa,
• ergonomia podporządkowana filmowaniu,
• aktywne chłodzenie,
• proste i przejrzyste menu,
• spora ilość elementów sterujących,
• dwa gniazda kart pamięci,
• możliwość zapisu materiału na dyski USB-C,
• wejście na zewnętrzny mikrofon,
• dodatkowe wejście audio w standardzie XLR,
• wyjście słuchawkowe,
• wyjście SDI,
• możliwość wygenerowania w kamerze kodu czasowego,
• obsługa kodu czasowego z zewnętrznych źródeł,
• duży, jasny ekran o wysokiej rozdzielczości,
• dotykowy ekran,
• dostępność sporej ilości akcesoriów, m.in. wizjera elektronicznego, ekranu, czy rączki sterującej,
• brak ograniczeń czasu nagrywania,
• duży wybór rozdzielczości, proporcji obrazu i klatkaży nagrywania,
• obsługa obiektywów anamorficznych.
• wewnętrzny zapis w skompresowanym surowym formacie Blackmagic RAW,
• duży wybór stopnia kompresji kodeka i związanych z nim przepływności strumienia danych,
• nagrywanie w 12K, 9K i 8K z przyzwoitymi klatkażami,
• filmowanie w surowych formatach w mniejszej rozdzielczości bez cropowania,
• możliwość ustawienia profilu obrazu na etapie postprodukcji,
• możliwość ustawienia czułości ISO na etapie postprodukcji,
• brak odszumiania surowych plików,
• świetny zakres tonalny dla kryteriów niższej jakości obrazu i w testach praktycznych,
• narzędzia ułatwiające manualne ustawienie ostrości,
• narzędzia ułatwiające kontrolę ekspozycji,
• dobrze działająca stabilizacja w oparciu o dane z czujnika żyroskopowego,
• świetna szczegółowość obrazu w większości trybów nagrywania,
• niewielka ilość mory i aliasingu we wszystkich trybach nagrywania,
• identyczna jakość obrazu we wszystkich klatkażach w danym trybie nagrywania,
• dołączone do kamery oprogramowanie DaVinci Resolve Studio.

Wady:

• brak uszczelnień,
• ergonomia nie sprzyja dynamicznej pracy,
• brak możliwości jednoczesnego zapisu na dwa nośniki,
• duży apetyt na prąd,
• brak wyjścia HDMI,
• brak narzędzi takich jak wektoroskop czy monitor kształtu fali ("waveform monitor"),
• brak innych kodeków niż BRAW, dających pliki o mniejszej objętości,
• brak wbudowanego filtra ND,
• brak ciągłego autofokusa,
• brak stabilizacji matrycy,
• niskie maksymalne użyteczne czułości,
• matryca mogłaby być nieco szybsza.

Filmy przykładowe

• film 1 – 1780 MB, Blackmagic RAW, 12288×8040, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 200,
• film 2 – 2043 MB, Blackmagic RAW, 8192×5360, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 200,
• film 3 – 1089 MB, Blackmagic RAW, 4096×2680, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 200,
• film 4 – 1657 MB, Blackmagic RAW, 9408×6264, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 200,
• film 5 – 1152 MB, Blackmagic RAW, 12288×8040, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 3200,
• film 6 – 890 MB, Blackmagic RAW, 8192×5360, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 3200,
• film 7 – 876 MB, Blackmagic RAW, 4096×2680, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 3200,
• film 8 – 876 MB, Blackmagic RAW, 9408×6264, 25 kl/s, profil obrazu „film”, ISO 3200.

Kamerę do testów wypożyczyła firma New Media AV

Wykorzystane w teście obiektywy Sigma 24-70 mm f/2.8 DG DN II Art
oraz Sigma 50 mm f/1.2 DG DN Art udostępniła firma K-Consult

W testach wykorzystujemy studyjne lampy błyskowe i światła stałego firm Godox oraz Quadralite dostarczone przez sklep Foto-Tip.pl