Pierścień do ustawiania ostrości jest spory i wygodny. Oprócz drobnego karbowania ma zagłębienia na palce, które mają ułatwiać i uprzyjemniać pracę. Po prawie 50 latach od momentu wyjścia z fabryki chodzi płynnie, choć może odrobinę za luźno. Nasz egzemplarz ma skalę ostrości wyrażoną zarówno w metrach jak i w stopach. Choć można spotkać również modele, w których mamy tylko stopy lub tylko metry.

----- R E K L A M A -----

NOWOŚCI OD LEICA DOSTĘPNE W E-OKO

Leica 50/1.2 NOCTILUX-M ASPH. Glossy ...

36499 zł

Leica Q3 43

29900 zł 28498 zł

Leica M11 Glossy Black

41499 zł

Leica M11-P Edition Safari

41999 zł

Kupujemy używany sprzęt za gotówkę. Raty 20x0%!

Ruch tego pierścienia powoduje ruch całego układu optycznego, tak więc w trakcie ustawiania ostrości soczewki nie zmieniają wzajemnego położenia, a ogniskowa obiektywu pozostaje cały czas taka sama.

Pierścień do zmiany przysłony chodzi z należytym oporem. Pozwala jednak na zmianę tego parametru ze skokiem 1 EV. Znajdują się na nim widełki, które w starszych lustrzankach typu F informowały korpus o wartości zastosowanej przysłony. Pomiędzy dwoma pierścieniami znajdziemy jeszcze chromowaną obręcz, na której umieszczono skalę głębi ostrości. Kolory znaczników odpowiadają odpowiednim kolorom wartości przysłony, którą można zmieniać od f/1.4 do f/16.

Z racji metalowego wykończenia Nikkor-S jest najcięższym obiektywem z 50-tek o świetle f/1.4 produkowanych przez Nikona. Nie jest jednak największym, bo współczesny Nikkor AF-S 50 mm f/1.4 jest od niego bardziej pękaty. Widać to wyraźnie w następującej tabeli, oraz na poniższych zdjęciach.

Tak jak wspomnieliśmy na wstępie, w sieci można znaleźć sprzeczne informacje na temat konstrukcji optycznej omawianego Nikkora. Nam udało się dotrzeć do wiarygodnego schematu sygnowanego logo firmy Nikon, z którego jednoznacznie wynika, że mamy do czynienia z 7 elementami ustawionymi w 6 grupach. Obrazu całości dopełnia przysłona o sześciu listkach, którą możemy domknąć do f/16.

Jak widać, w swoim czasie Nikkor-S był dość skomplikowaną konstrukcją. Wystarczy tutaj dodać, że współczesny model AF-S 1.4/50 wzbogacił się tylko o jedną soczewkę więcej. Przysłona zyskała za to bardziej kołowy kształt i aż dziewięć listków. Przednia soczewka nowego Nikkora sprawia za to wrażenie mniejszej i jest schowana głębiej w obudowie. Ciekawe będzie więc porównanie osiągów obu obiektywów w kategoriach pracy pod ostre światło i winietowania.

Kupujący dostawał w komplecie oba dekielki oraz metalową osłonę przeciwsłoneczną. Przedni dekielek miał gustowną chromowaną obręcz oznaczoną symbolem L38, rozmiarem 52 mm, napisem Nikon Japan oraz dwoma metalowymi przyciskami służącymi do jej zwalniania z obiektywu.

Na zakończenie tego rozdziału pozostała do wyjaśnienia jeszcze jedna kwestia. Nikkor-S 5.8 cm f/1.4 należy do grupy najstarszych obiektywów bagnetu F, należy więc też do typu często określanego non-AI czyli obiektywów z brakiem mechanizmu współpracy pierścienia przysłon ze światłomierzem, zwanego AI – Automatic Indexing i wprowadzonego w roku 1977. Obiektywy produkowane po tej dacie posiadały na pierścieniu przysłon zaczep, którego położenie zależne było od otworu względnego. Wczesne korpusy z systemem AI łączyły się z owym zaczepem za pomocą małej dźwigienki, która podczas stosowania obiektywów non-AI mogła być podniesiona do góry. Obecnie produkowane korpusy nie mają możliwości podnoszenia tej dźwigienki, stąd pojawiły się wątpliwości czy stare obiektywy uda nam się podłączyć do tak nowego korpusu jak D3x. Okazało się, że dźwigienka jest tak cienka, że korpus obiektywu wsuwa się pod nią i pozostaje ona nieruchoma po zamontowaniu obiektywu, w przeciwieństwie do obiektywów AI, które przesuwają ją o wartość zależną o maksymalnego otworu względnego. To pociąga za sobą pewien problem. Nawet gdy korpus ma możliwość zapisania informacji o używanym obiektywie Non-CPU, do EXIF-a często trafiają dziwne wartości. O ile ogniskowa zapisywana jest prawidłowo, to już otwór czynny nie. W EXIF-ie pojawia się więc najczęściej maksymalny otwór obiektywu, bez względu na to jaka przysłona była używana. Czasami zdarzało się jednak, że korpus "głupiał" i wpisywał losowe wartości przysłony.