_1663272818.jpg)
Nikon Nikkor AF-S 24-70 mm f/2.8G ED - test obiektywu
9. Odblaski i transmisja
 |
Porównanie to dla Nikkora jest dość bolesne. Sigma nie dość, że ma więcej grup soczewek, a więc więcej granic powietrze-szkło do pokrycia, to i tak wypada o kilka procent lepiej i to w całym najistotniejszym zakresie od 430 do 700 nm.
Maksymalnie 90% transmisji przy 22 granicach powietrze-szkło obecnych w Nikkorze nie jest powodem do dumy, bo to oznacza, że na jednej granicy tracimy około 0.5%. W niebieskiej części widma ta strata powiększa się do aż 1%. Biorąc pod uwagę, że najlepsze powłoki jakie zdarzyło nam się testować miały straty na poziomie 0.2–0.3%, Nikkorowi sporo do tych najlepszych brakuje.
Nie ma też mowy o żadnych zafarbach dawanych przez optykę producentów niezależnych. Kształt i nachylenie krzywych transmisji Nikkora i Sigmy są prawie identyczne (zauważalne różnice pojawiają się dopiero w podczerwieni), w związku z tym jeśli na zdjęciach pojawia się jakiś zafarb, to dokładnie taki sam w przypadku obu tych obiektywów.
Tak zachwalane przez producenta powłoki nie tylko przeciętnie wypadły w przypadku transmisji, a nie dały także rady do końca pozbyć się odblasków, przy pracy pod ostre światło. Widać je dla każdej ogniskowej, choć ani ich ilość, ani intensywność nie jest wyjątkowo mocna. Porównanie do Sony, Sigmy i Canona wypada jednak na niekorzyść Nikkora.
Rzućmy najpierw okiem jak sytuacja wygląda na mniejszej matrycy Nikona D200.
 |
 |
 |
Poniżej prezentujemy natomiast ujęcia z pełnoklatkowego Nikona D3x.
 |
 |
 |
Ogólna tendencja jest taka, że o wyraźne artefakty łatwiej po mocnym przymknięciu przysłony. W okolicach maksymalnego otworu ostrych flar jest mniej, za to ogólny kontrast obrazu mniejszy.
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.