Dla najbardziej wymagającego kryterium, czyli przy stosunku sygnału do szumu na poziomie 10, Olympus E-PL5 notuje maksymalną wartość zakresu tonalnego na poziomie 6.5 EV. Jest to niewątpliwie dobry wynik i porównywalny z tym jaki zanotował w tej kategorii OM-D. Warto także zauważyć, że pod tym względem testowany Olympus ustępuje jedynie nieznacznie Sony NEX-6, którego maksymalny wynik jest na poziomie 6.7 EV. Trzeba jednak pamiętać, że w przypadku tego ostatniego dotyczy on ISO 100, podczas gdy w E-PL5 mamy do czynienia z wynikiem dla ISO 200. W tej kategorii testowany Olympus wygrywa natomiast nieznacznie z Samsungiem NX20, który zanotował maksymalny wynik na poziomie 6.3 EV.

Spoglądając na maksymalne wyniki dla pozostałych kryteriów można zauważyć że Olympus E-PL5 również w tej kategorii notuje dobre wyniki, i porównywalne z tymi jakie zanotował OM-D. Trzeba jednak przyznać, że przegrywa w tym pojedynku z Sony NEX-6, który w zależności od rozpatrywanego kryterium ma przewagę sięgającą nawet więcej niż 1 EV. W porównaniu z Samsungiem NX20 natomiast daje się zauważyć nieznaczną przewagę E-PL5 w wynikach dla średniej i niskiej jakości obrazu.

Zakres tonalny na plikach zapisanych w formacie JPEG możemy ocenić wizualnie na wycinkach zdjęć tablicy Stouffer T4110. Odległość pomiędzy sąsiednimi polami szarości wynosi 0.3 EV.

ISO	Granica bieli
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
ISO	Granica czerni
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W rozdziale omawiającym zakres tonalny pokazujemy tradycyjnie, jak zachowują się zdjęcia przy obróbce komputerowej, kiedy chcemy rozjaśnić je lub przyciemnić. Zdjęcia wykonaliśmy przy czułości ISO 200 i przysłonie f/16 oraz ISO 1600 i przysłonie f/11. Czasy otwarcia migawki w tych dwóch przypadkach wynosiły odpowiednio 30 i 2 s. Następnie zdjęcia wywołaliśmy jako 48-bitowe TIFF-y dcrawem i w Lightroomie rozjaśniliśmy o +4 EV oraz przyciemniliśmy o −4 EV, po czym zapisaliśmy jako zdjęcia 24-bitowe. Porównania dokonujemy z analogicznymi zdjęciami wykonanymi w tym samym czasie Panasonikiem G5. Należy jeszcze dodać, że w jego przypadku parametry ekspozycji dla zdjęcia wykonanego przy czułości ISO 160 wynosiły f/14 i 30 sekund.

200 ISO
	0 EV	+4 EV
E-PL5
G5
160 ISO
G5
1600 ISO
E-PL5
G5

Przy rozjaśnianiu ciemnych partii obrazu, na zdjęciach wykonanych przy niskich czułościach E-PL5 radzi sobie wyraźnie lepiej od Panasonika G5. W testowanym Olympusie na ISO 200 dało się wydobyć pewne szczegóły obrazu, choć widać, że szum też dość wyraźnie się uwydatnił podczas tego procesu. W G5 natomiast szum zupełnie zdominował obraz zarówno przy ISO 200 jaki i ISO 160. Dla czułości ISO 1600 E-PL5 również ma przewagę. Widać jednak, że w tym przypadku szum okazał się na tyle duży, że same szczegóły obrazu są ledwie widoczne.

Efekt końcowy procesu przyciemniania jasnych partii obrazu również wydaje się być lepszy w testowanym Olympusie. Trzeba jednak zauważyć, że oryginalne zdjęcia z obu aparatów wyraźnie różnią się naświetleniem, mimo że były wykonywane w tym samym czasie i przy tych samych parametrach ekspozycji. Przepalenia w Panasoniku są większe, zatem przyciemnianie w jego przypadku wypada mniej korzystnie na tle E-PL5. Jednoznaczna ocena w takiej sytuacji jest zatem niemożliwa. Owe różnice w naświetleniu mogą jednak wskazywać, że skale czułości w tych aparatach są inaczej skalibrowane.

200 ISO
	0 EV	−4 EV
E-PL5
G5
160 ISO
G5
1600 ISO
E-PL5
G5