W przebiegu krzywej zdecydowanie da się zauważyć ślady odszumiania. Co prawda, na wykresie nie dojrzymy załamań aż do ISO 40000, aczkolwiek już od najniższej wartości ISO możemy zauważyć, że poszczególne składowe kolorowe szumu są redukowane. Obecnie praktycznie wszyscy producenci odszumiają JPEG-i nawet przy najniższym parametrze – dobrze by było jednak, gdyby Canon nie nazywał tego poziomu jako „odszumianie wyłączone”.

Skoro mowa o odszumianiu, to w testowanym Canonie mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu na wysokich czułościach: wyłączona, poziom słaby, standardowy, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch wartości czułości: ISO 25600 i 51200.

ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 51200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Względem pozostałych nastaw, przy „odszumianiu wyłączonym” zauważymy zdecydowanie najwyższy poziom zaszumienia, ale i detali. Najczystsze obrazy da nam ustawienie redukcji wieloklatkowej – warto jednak pamiętać, że sprawdzi się ona jedynie przy statycznych obiektach.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z EOS-a wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem Z7 oraz Sony A7 III.

Szczegółowość zdjęć z EOS-a R stoi na zadowalającym poziomie – w żadnym stopniu nie może jednak konkurować z bardziej upakowanym Nikonem Z7. Wydaje się, że również 24-megapikselowa matryca Sony A7 III pod tym względem lekko dystansuje testowany aparat. Jeżeli chodzi natomiast o zaszumienie, to jego poziom w EOS-ie R jest nieco niższy, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę wielkość pojedynczego piksela. Oba aparaty przegrywają z Sony A7 III dość wyraźnie - wydaje się, że różnica pomiędzy R-ką a A7 III wynosi około działkę przysłony.

Sprawdźmy teraz, co do aktualnego obrazu sytuacji wniosą konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy poniżej.

Aż do czułości ISO 25600 do wyglądu powyższego wykresu nie mamy większych zastrzeżeń. Nie dostrzegamy niepokojących załamań, a przebieg utrzymuje wykładniczy charakter. Choć maksymalną natywną czułością według producenta jest ISO 400000, wykres wyraźnie pokazuje, że wartości otrzymane dla tego ustawienia odbiegają od fizycznego przebiegu. Załamanie powyżej ISO 25600 wskazuje, że dla wyższych czułości możemy mieć do czynienia z procesem odszumiania surowych plików. Zważywszy jednak na fakt, że ISO 51200 i 102400 to czułości rozszerzone, takie zachowanie można zrozumieć.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanego EOS-a, Nikona Z7, Sony A7 III oraz Pentaksa K-1 II.

Warto zaznaczyć, że szum w EOS-ie R jest zbliżony do tego, jaki zanotowaliśmy w 5D Mark IV – co oczywiście nie dziwi biorąc pod uwagę fakt, że oba aparaty mają ten sam sensor. Dalej możemy zauważyć, że aparat Canona wygrywa z Nikonem Z7 o około 1/2 EV, natomiast przegrywa z Sony A7 III – różnica wynosi tutaj od 1/3 do 1/2 EV na korzyść aparatu Sony. Widać również, że z testowanym aparatem wygrywa mocniej upakowany Pentax K-1 II. Porównanie jest jednak o tyle utrudnione, że aparat ten odszumia RAW-y już powyżej ISO 400. Generalnie, liczby pokazują nieco lepsze zachowanie EOS-a R względem konkurentów, niż powyższe wizualne porównanie.

Na zakończenie omawiania szumu prezentujemy jeszcze wykres uzyskany na podstawie pomiarów na plikach 48-bitowych.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, EOS R zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W EOS-ie R mamy podobną sytuację jak w 5D Mark IV, bowiem na czułościach od ISO 50 do 200 mamy do czynienia z biasem na poziomie ok. 512, podczas gdy dla pozostałych wynosi on około 2048. W związku z tym w poniższych przykładach dla trzech najniższych czułości ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023, a dla pozostałych 1024–3072. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
40000
51200
102400

Do wyglądu histogramów w zakresie natywnych czułości nie mamy większych zastrzeżeń. Dla dwóch najwyższych czułości histogramy są już bardzo płaskie, chociaż statystyka sygnału (tabelka poniżej) wygląda prawidłowo w całym zakresie. Warto też zauważyć, że zaszumienie darków jest około 10% niższe, niż w 5D Mark IV w całym zakresie czułości.

Oceniając wygląd darków nie sposób nie zauważyć niejednorodności w rozkładzie szumu na najwyższych czułościach. Ich oznaki można zauważyć już przy ISO 12800, ale dopiero dla maksymalnych czułości stają się naprawdę wyraźne. Niejednorodności mają strukturę szerokich pionowych pasów, a ponadto widać typowe oznaki poziomego bandingu.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
40000
51200
102400