• solidna obudowa,
• rewelacyjna jakość obrazu w centrum kadru,
• bardzo dobra jakość obrazu na brzegu matrycy APS-C/DX,
• rozsądna jakość obrazu na brzegu pełnej klatki,
• znikoma poprzeczna aberracja chromatyczna,
• niezauważalna aberracja sferyczna,
• brak problemów z dystorsją,
• umiarkowany astygmatyzm,
• mało uciążliwe winietowanie na matrycy APS-C/DX,
• dobra praca pod ostre światło,
• cichy i celny autofokus.

• wolny autofokus,
• trochę zbyt duża podłużna aberracja chromatyczna,
• zauważalna koma,
• spore winietowanie na pełnoklatkowym detektorze.

Jak już zauważyliśmy na wstępie, Nikon był ostatnio najaktywniejszym producentem w kwestii wprowadzania na rynek obiektywów stałoogniskowych o świetle f/1.4–f/1.8. Choć prawie wszystkie z nich można zaliczyć do konstrukcji udanych, często znajdowaliśmy powody do narzekań, bo w wielu przypadkach liczba wykrytych przez nas wad nie uzasadniała wysokiej ceny obiektywu. Ostatnie lata wydają się jednak wskazywać na to, że Nikon wychodzi na prostą i udowadnia, że nie zapomniał o tym, jak robi się optykę najwyższej klasy. Po świetnym Nikkorze AF-S 105 mm f/1.4E ED dostaliśmy więc prawie równie świetnego Nikkora AF-S 28 mm f/1.4E ED, który w trakcie naszego testu pokazał wyraźnie, że potrafi deptać po piętach droższemu i większemu Otusowi 14/28, a praktycznie we wszystkich kategoriach testowych jest lepszy od ciemniejszego modelu AF-S 28 mm f/1.8G.

Nie ustrzegł się on wad, bo w tej kasie jakościowo-cenowej powinniśmy oczekiwać mniejszej podłużnej aberracji chromatycznej i lepszego korygowania komy. Tyle, że świetne osiągi pod względem rozdzielczości zarówno w okolicach maksymalnego otworu względnego, jak i po przymknięciu przysłony, zdają się rekompensować te wpadki.