Jak wspomnieliśmy już na wstępie, obiektywy o zakresie ogniskowych rozpoczynających się od 70–100 mm i kończących się na 400 mm są w ofercie większości producentów, nie mieliśmy więc problemów z przygotowaniem niniejszej tabeli. Wynika z niej, że Tamron jest obiektywem najprostszym optycznie i między innymi dzięki temu najlżejszym, choć różnica w wadze w stosunku do Sigmy jest niewielka. Ma za to od Sigmy nieznacznie lepsze światło. Zarówno jednak Tamron jak i Sigma ustępują tym światłem firmowym konkurentom na najdłuższej ogniskowej.

Na poniższym zdjęciu Tamron 100–400 mm stoi obok pierwszej wersji Canona o prawie tych samych parametrach, czyli modelu Canon EF 100–400 mm f/4.5–5.6L IS USM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz czarny, ładnie zmatowiony i karbowany, wewnętrzny tubus. W jego wnętrzu znajdziemy ruchomą tylną soczewkę o średnicy 23 mm. Dla ogniskowej 100 mm znajduje się ona na głębokości około 1 cm. Gdy przejdziemy do maksymalnej ogniskowej, chowa się na ponad 5.5 cm, odsłaniając resztę wewnętrznego tubusu, która jest tak samo dobrze wyczerniona i zmatowiona. Zaglądając do wnętrza trudno dojrzeć jakieś elementy elektroniki.
----- R E K L A M A -----

Pierwszym elementem właściwego korpusu obiektywu jest gumowa uszczelka połączona ze srebrnym, metalowym i nieruchomym pierścieniem. Ów pierścień przechodzi w gładką i czarną obudowę zawierającą biały znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu.

Na następnym pierścieniu natrafiamy na skalę odległości wyrażoną w metrach oraz w stopach i umieszczoną za szybką. Po jej lewej stronie (patrząc z góry) znajdziemy przełączniki trybu ustawiania ostrości (AF/MF/LIMIT) oraz stabilizacji (VC OFF/MODE1/MODE2). Tuż obok znajdziemy duży napis „DESIGNED IN JAPAN”, ale kawałek dalej mniejszymi literami mamy napisane „MADE IN CHINA” oraz oznaczenie średnicy filtrów 67 mm. Idąc w drugą stronę mamy napis z parametrami obiektywu.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 28 mm i jest w całości pokryty karbowaniem. Pracuje płynnie z dość lekkim, ale wciąż w pełni akceptowalnym oporem. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt 120 stopni.

Idąc dalej natrafimy na gładki i nieruchomy fragment obudowy, na którym mamy przełącznik LOCK służący do blokowania obiektywu w pozycji na 100 mm. Obecność tego przełącznika odnotowujemy, ale tak naprawdę nie musieliśmy go używać, bo obiektyw nie ma praktycznie żadnej tendencji do wysuwania się pod wpływem grawitacji. Nawet wykonanie nim kilku gwałtownych ruchów nie powoduje samoczynnego wysunięcia tubusu. Mechanika Tamrona pracuje więc tutaj na wysokim poziomie.

Największym elementem na obudowie jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma wysokość aż 59 mm. Jego większą część zajmuje karbowanie, pod którym umieszczono znaczniki ogniskowych dla wartości 100, 135, 200, 300 i 400 mm.

Przednia soczewka ma średnicę 60 mm i jest otoczona nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 67 mm oraz bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Cały przedni układ soczewek, przy przejściu od ogniskowej 100 do 400 mm, wysuwa się na jednolitym i wykonanym z tworzywa sztucznego tubusie, przez co rozmiar obiektywu rośnie o 73 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 17 soczewkami ustawionymi w 11 grupach. Trzy elementy wykonano z niskodyspersyjnego szkła LD (Low Dispersion). Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości od f/32 do f/45, w zależności od użytej ogniskowej.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz osłonę przeciwsłoneczną. To takie samo wyposażenie jak u konkurencyjnej Sigmy, lecz skromniejsze niż u Canona 100–400 mm II i Nikkora AF-S 80–400 mm VR, gdzie dostawaliśmy w zestawie łączniki statywowe oraz sztywne futerały.

Stabilizacja optyczna

W celu sprawdzenia skuteczności mechanizmu stabilizacji optycznej, używając ogniskowej 400 mm, wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów z zakresu od 1/400 do 1/5 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej, a następnie odsetek poruszonych zdjęć wykreśliliśmy w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (0 EV odpowiada czasowi 1/320 sekundy).

Jak widać maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga około 3.5 EV i na taką wartość ocenimy skuteczność stabilizacji nowego Tamrona. To dobry wynik. Warto jednak nadmienić, że Tamron ustępuje tutaj trochę Sigmie i „firmówkom”. Sigma 100–400 mm osiągała 3.7–3.8 EV, Canon EF 100–400 mm f/4.5–5.6L IS II USM notował rezultat na poziomie 4 EV, a Nikkor AF-S 80–400 mm f/4.5–5.6G ED VR dochodził do wartości nawet 4.3–4.5 EV.