Widzimy nierównomierność w obróbce obrazu. Pamiętajmy, że czułości niższe od ISO 100 są tworzone w procesie wielokrotnej ekspozycji. Maksymalny poziom szumu osiąga ledwie 2.5% nawet dla najwyższej nieskalibrowanej czułości. Warto przypomnieć, że w menu aparatu nie można wyłączyć opcji odszumiania obrazu dla wysokich czułości.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. Pliki DNG z Sigmy fp wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y.

Zdjęcia w formacie RAW prezentują się naszym zdaniem całkiem korzystnie. Na bazowym ISO szczegółowość obrazu jest dobra i nie budzi zastrzeżeń. Ilość zakłóceń wraz ze zwiększaniem czułości rośnie stosunkowo szybko i wydaje się, że powyżej ISO 3200 obraz nie jest już atrakcyjny. Wynika to z faktu pojawienia się coraz intensywniejszych, kolorowych zakłóceń. Powyżej ISO 12800 są one już bardzo widoczne, jednak między wskazanymi 3 aparatami (Sigma fp L, Sony A7R IV oraz Nikon Z7 II) jest trudno zauważalna.

Przejdźmy teraz do wyników pomiaru poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dane otrzymane na podstawie zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na wykresie poniżej.

Do czułości ISO 6400 charakter szumu jest zgodny z oczekiwanym, trudno cokolwiek zarzucić wynikom. Wraz ze wzrostem czułości szum zwiększa się wykładniczo, a wartości dla poszczególnych składowych są dobrze rozdzielone. Dla składowej luminacji przy ISO 6400 poziom szumu to 5%. Widzimy wyraźnie, że trzy najwyższe czułości nie są kalibrowane i funkcjonują one jako rozszerzone.

Spójrzmy na porównanie kanału Y z konkurencyjnymi aparatami.

Widzimy wyraźnie, że w dla niskich czułości średnia wartość szumu jest najniższa w testowanej Sigmie. Od ISO 400 jest natomiast najwyższa. Dla najwyższych, rozszerzonych czułości widać agresywny proces obróbki jaki aplikuje oprogramowanie Sigmy.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Prąd ciemny i szum termiczny (darki)

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. Przy tworzeniu histogramów oś pozioma pokazuje zakres wartości od 0 do 5300. Maksymalna wartość na osi pionowej wynosi 100 tysięcy zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
6
12
25
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Nie mamy najmniejszych zastrzeżeń do wyników tego testu. Krzywe zachowują się zgodnie z teoretyczny modelem, widzimy przebiegi zgodne z krzywymi Gaussa. Nie dostrzegamy cech bandingu ani niejednorodności. Jedyne na co można zwrócić uwagę to niejednorodność struktury matrycy, wraz ze wzrostem czułości te same piksele stają się coraz jaśniejsze.

W tabelce poniżej prezentujemy statystykę dla tych obszarów.

Widzimy dodany sygnał stały o wartości 1024. Czułości ISO 6 do 25 notują bardzo małe wartości szumu, jest to wynik uśredniania wielu ekspozycji. Do ISO 1600 wartość szumu nie przekracza wartości 200.

Na zakończenie prezentujemy wyniki pomiarów szumu termicznego dla plików JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
6
12
25
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400