Panasonic Leica DG Vario-Summilux 10-25 mm f/1.7 ASPH - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
Poniższe zdjęcia wyraźnie pokazują, że testowany obiektyw nie ma problemów z podłużną aberracją chromatyczną. Warto zaznaczyć, że w tej kategorii poprzeczka była zawieszona bardzo wysoko, bo mamy do czynienia z dobrym światłem i szerokim zakresem kątów widzenia.
 |
 |
Poniższy wykres pozwoli ocenić nam, jak Panaleica 10–25 mm radzi sobie z poprzeczną aberracją chromatyczną.
Obrazy praktycznie wolne od tej wady uzyskujemy tylko dla środka zakresu ogniskowych. W przypadku obu krańców zakresu aberracja jest większa. Na maksymalnej ogniskowej słabo zależy ona od wartości przysłony i trzyma się okolic 0.09–0.10%, a wiec wartości uznawanych przez nas za granicę poziomu małego i średniego. W przypadku największego kąta widzenia, aberracja chromatyczna jest mała tylko dla najbliższych okolic maksymalnego otworu względnego. Od przysłony f/2.8 zaczyna podchodzić pod wartości średnie.
| E-M5 II, RAW, 17 mm, f/1.7 | E-M5 II, RAW, 25 mm, f/1.7 |
|
|
Aberracja sferyczna
Na pierwszych zdjęciach z tego rozdziału widać wyraźnie, że obiektyw nie pokazuje efektu „pływania” ogniska. Krążki uzyskane przed i za ogniskiem nie są identyczne, ale nie pokazują też żadnych poważniejszych różnic. Wszystko to wskazuje na brak wyraźnych problemów z korygowaniem aberracji sferycznej.
| Olympus E-M5 II, 25 mm, f/1.7, przed | Olympus E-M5 II, 25 mm, f/1.7, za |
|
|
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.