W Nikonie Z8, tak samo jak w innych zaawansowanych aparatach tego producenta, w menu fotografowania odnajdziemy funkcję redukcji szumu przy wysokich czułościach. Dostępne ustawienia obejmują: wyłączona, zmniejszona, normalna oraz zwiększona. Przykłady działania odszumiania w Z8 przy poszczególnych ustawieniach można obejrzeć w poniższej tabelce. Zdjęcia wykonaliśmy dla czułości ISO 12800 i 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone

Kolejne stopnie odszumiania pozbawiają obraz zarówno zakłóceń, jak i detali. Proces ten nie odbywa się jednak drastycznie, możemy bowiem całkiem precyzyjnie dobrać żądany stopień odszumiania. Niestety – oprócz jego faktycznego braku, bowiem na to aparat nie pozwala.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z Z8 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem R3 i Sony A1. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Jeśli chodzi o niskie nastawy ISO, obraz z Z8 i Z9 jest w zasadzie nierozróżnialny. Oba bowiem charakteryzują się świetnym odwzorowaniem detali. Przy wyższych nastawach ISO, tj. 12800 i kolejnych, Z8 daje się ciut mocniej szumić od Z9. Podobnie wypada porównanie A1 z Z8, gdzie ten drugi radzi sobie odrobinę lepiej. Canon naturalnie generuje niższy szum, choć pod względem szczegółowości zdjęć trudno mu konkurować z Z8 i A1.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia, co w temacie szumów pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy poniżej.

Przebieg poszczególnych składowych szumu ma charakter wykładniczy i nie widać niepokojących załamań.

Spójrzmy teraz na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla Z8, EOS-ów R3 i R5, i Sony A1. Dla zachowania lepszej czytelności wykresu, ograniczyliśmy wartości na osi Y.

Nie powinno być dla nikogo zaskoczeniem, że w naszym zestawieniu najlepiej wypada Canon R3. Różnica pomiędzy nim a Z8 dla ISO 6400 to ok. 1 i 1/3 EV. Dla tej nastawy, Z8 notuje wyższy o ok. 1/3 EV od EOS-a R5 wartość szumu luminancji. Z kolei różnica pomiędzy Z8, a A1 to ok. 1/2 EV, na korzyść Nikona.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Wspominaliśmy już wcześniej, że Nikon Z8 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 700–1300. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
32
64
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Bias wynosi ok. 1000, tak samo jak we wszystkich Nikonach Z. Do ISO 3200 histogramy przypominają swoim kształtem rozkład Poissona, natomiast dla wyższych nastaw widzimy postępujące wypłaszczanie wykresów i dodatkowe zaburzenia. Same darki wyglądają naprawdę dobrze, szum jest jednorodny (brak obszarów o wyraźnie różniącej się jasności) i nie widać oznak bandingu.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG. Tu także nie widać niczego niepokojącego.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
32
64
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400