A7R II, APS-C, f/2.8	A7R II, APS-C, f/4.0

Tutaj problemów nie ma prawie żadnych. Nawet na maksymalnym otworze względnym winietowanie trudno zauważyć, bo sięga ono tylko 18% (−0.58 EV) i zmniejsza się do zupełnie niezauważalnej wartości 8% (−0.24 EV), po przymknięciu przysłony do f/4.0.

Zobaczmy teraz, jak wygląda sytuacja, gdy użyjemy pełnej klatki. Odpowiednie miniaturki możemy znaleźć poniżej.

A7R II, FF, f/2.8	A7R II, FF, f/4.0
A7R II, FF, f/5.6	A7R II, FF, f/8.0

Patrząc na wąską obudowę testowanego obiektywu i pościnane krążki światła w rogach kadru, które pokazywaliśmy w poprzednim rozdziale, spodziewaliśmy się tutaj poważnych problemów. Sigma nas jednak miło zaskoczyła. Na f/2.8 spadek jasności rogach kadru wynosi 36% (−1.28 EV). To wartość dość łatwa do zauważenia, ale obiektywy z bagnetem Sony FE przyzwyczaiły nas do wyników na poziomie 2–3 EV, więc uzyskany rezultat i tak wygląda dobrze. Warto przypomnieć, że konkurencyjny model Sony 2.8/90 pokazywał tutaj poziom 53%.

Przymknięcie przysłony do f/4.0 zmniejsza winietowanie do 29% (−0.98 EV), a zastosowanie otworu względnego f/5.6 powoduje, że wada ta zmniejsza się do 24% (−0.81 EV). Spadek winietowania wraz z przymykaniem nie jest więc szybki, co potwierdzają pomiary na przysłonach f/8.0 i f/11.0, które pokazały wyniki odpowiednio 20% (−0.64 EV) i 14% (−0.44 EV). Dopiero zastosowanie przysłony f/16.0 pozwala całkowicie uwolnić się od omawianej wady, bo uzyskany tam wynik to symboliczne 8% (−0.26 EV).

Sony A7R II, JPEG, f/2.8

Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.