W roku 1976 Nikon zdecydował się jednak iść z duchem czasu i wprowadził na rynek swoje pierwsze lornetki dachowe. W ofercie pojawiły się trzy bliźniacze modele o parametrach 7x26, 9x30 i 12x36. W ten sposób Nikon dołączył do producentów europejskich, takich jak Leitz czy Zeiss (zachodnioniemicki, ten z Oberkochen), którzy od pewnego czasu oferowali swoje pierwsze lornetki dachowe. Rzut oka na parametry nowych lornetek Nikona szybko pozwala stwierdzać rzecz zaskakującą: model najmniejszy był najjaśniejszy, największy zaś dawał obrazy najciemniejsze… Nazwa serii „H-Line” nie pochodziła od żadnej linii emisyjnej ale od kształtu lornetek przypominających wielką literę „H” – dwa walcowane tubusy mniej więcej w połowie długości połączone zostały dość szerokim przegubem, obejmującym także centralne pokrętło ustawiania ostrości. Nowe lornetki poszczycić się mogły dobrym polem widzenia na poziomie 60°, bardzo wysoką jakością obudowy (korpus całkowicie metalowy, tworzywo sztuczne użyte tylko w obudowie pokrętła ostrości, gumowe wywijane muszle oczne) oraz doskonałą ergonomią. Sporo gorzej wygląda sprawa jasności obrazów – z racji znacznie bardziej skomplikowanych pryzmatów dachowych, pokrytych mało wydajnymi powłokami aluminiowymi, transmisja światła była istotnie gorsza niż w wykorzystujących całkowite wewnętrzne odbicie lornetkach Porro.

Seria lornetek H-Line to całkiem udany debiut Nikona w segmencie poręcznych lornetek dachowych. Stylistyka zbliżona do lornetki Dialyt marki Zeiss (Oberkochen). Nawet dziś, 40 lat od debiutu, lornetki tej serii zachwycają starannością wykonania.

Największym atutem nowych lornetek H-Line była jednak ich poręczność. Zastosowanie pryzmatów dachowych pozwoliło utrzymać osiowe położenie okularów względem obiektywów oraz znacznie skrócić całkowitą odległość od obiektywu do okularu. Dzięki temu lornetki były wąskie i krótkie, a dzięki temu nawet największy model 12x36 z powodzeniem mógł przez dłuższy czas wisieć na szyi nie krępując ruchów. Kolejną zaletą lornetek dachowych była ich odporność na uszkodzenia mechaniczne – w serii H-Line zastosowano wewnętrzne ogniskowanie. Obrót pokrętła ostrości nie powodował ruchu żadnych mechanizmów na zewnątrz, okulary na stałe przymocowane były do korpusu lornetki.

Pierwsza wodoszczelna, wysokiej jakości lornetka dachowa Nikona: model 8x40 DCF WP. Była oczywiście produkowana w Japonii i można ją uważać za protoplastę późniejszej serii High Grade, aktualnie zastąpionej Monarchem HG.

----- R E K L A M A -----

TYLKO DO 15.04.2024 - RABAT DO 8000zł!

Fujifilm GFX 50S II

18998 zł 10998 zł

Fujifilm GFX 50S II

18998 zł 10998 zł

FujiFilm 55/1.7 GF R WR

11996 zł 9996 zł

FujiFilm 55/1.7 GF R WR

11996 zł 9996 zł

Z późniejszych lornetek dachowych Nikona, osiągalnych na rynku w połowie lat 90-tych, warto wspomnieć model 8x40 DCF WP, który był pierwszą wysokiej jakości wodoszczelną lornetką dachową Nikona, oraz dwa popularne modele przeznaczone dla szerokiego odbiorcy: 8x32 DCF HP RA oraz 10x40 DCF HP RA. Lornetka 8x40 DCF miała konkurować z najlepszymi europejskimi konkstrukcjami takimi jak Leitz Trinovid oraz Zeiss Dialyt. Nikonowska „dachówka” wyróżniała się niezwykle solidną, metalową obudową o znacznej masie 840 gramów oraz umiarkowanym polem widzenia wynoszącym 7°. Nowością były regulowane muszle oczne oraz znacznie lepsze powłoki antyodblaskowe zastosowane na soczewkach – były to powłoki NIC (Nikon Integrated Coatings) znane z optyki fotograficznej Nikkor. Z kolei w modelach 8x32 i 10x40 zastosowano atrakcyjne, szerokokątne okulary o polu widzenia wynoszącym 60° oraz po raz pierwszy pokryto lornetki dachowe gumą. Ich korpus wykonano z tworzyw sztucznych, dzięki czemu znacząco obniżono masę; model 10x40 ważąc tylko 675 gramów był o całe 165 gramów lżejszy od „modelu flagowego” DCF WP.

Pod koniec lat 90-tych Nikon postanowił rozszerzyć swoją gamę lornetek dachowych – dla wymagających użytkowników o zasobnym portfelu zaoferowano serię High Grade, nieco później dla osób o bardziej ograniczonym budżecie stworzono serię Sporter, bazującą na modelach 8x36 i 10x36.