Panasonic Leica DG Summilux 9 mm f/1.7 ASPH - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
Elementy niskodyspersyjne zastosowane w konstrukcji optycznej PanaLeiki świetnie wykonują swoją pracę, bo podłużnej aberracji chromatycznej nie widać nawet na maksymalnym otworze względnym. To zachowanie naprawdę godne pochwały, bo tak jasne obiektywy ultraszerokokątne zawsze są trudne do skorygowania pod tym względem.
 |
Zobaczmy jeszcze, jak wygląda kwestia korygowania poprzecznej aberracji chromatycznej. Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.
Wada ta słabo zależy od wartości przysłony i trzyma się przedziału 0.07–0.08%. Do ideału trochę więc zabrakło, ale nadal mamy do czynienia z wartościami małymi, choć momentami podchodzącymi pod średnie.
| Olympus E-M5 II, RAW, f/1.7 | Olympus E-M5 II, RAW, f/8.0 |
|
|
Aberracja sferyczna
Aberracja sferyczna nie została skorygowana idealnie. Na pierwszych zdjęciach z niniejszego rozdziału można próbować dopatrzeć się bardzo lekkiego przesunięcia ogniska w kierunku większych odległości. Trochę większy efekt widzimy za to w przypadku rozogniskowanych krążków światła. Pierwszy z nich ma wyraźnie zaakcentowaną obwódkę, a drugi miękkie brzegi – to klasyczny objaw aberracji sferycznej.
Warto jednak nadmienić, że oba opisywane efekty nie są duże, więc aberracja sferyczna jest co najwyżej średnia.
| Panasonic G9, f/1.7, przed | Panasonic G9, f/1.7, za |
|
|
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.