• zgrabna i uszczelniona obudowa,
• świetna jakość obrazu w centrum kadru,
• akceptowalna jakość obrazu na brzegu kadru,
• znikoma podłużna aberracja chromatyczna,
• prawidłowo korygowana poprzeczna aberracja chromatyczna,
• umiarkowana koma,
• rozsądna praca pod ostre światło,
• przyjemny wygląd nieostrości,
• szybki, celny i cichy autofokus.

• duża dystorsja na plikach RAW,
• troszkę za duży astygmatyzm.

Panasonic Leica DG Summilux 9 mm f/1.7 ASPH bardzo przypadł mi do gustu. Jest mały, zgrabny, lekki, jasny i dobry optycznie. Co ciekawe, pomimo napisu Leica na obudowie, jego cena nie odleciała w Kosmos i obiektyw można nabyć za kwotę niewiele większą od 2000 zł.

Jeśli miałbym pobawić się w szukanie dziury w całym, to zastanowiłbym się nad parametrami testowanego modelu. W systemie jest przecież obecny wybitny Panasonic Leica DG Vario-Summilux 10–25 mm f/1.7 ASPH, który na ogniskowej 10 mm jest nawet ostrzejszy od testowanej tutaj PanaLeiki. Panasonic zrobił sobie więc wewnętrzną konkurencję – każdy kto kupi model 10–25 mm, raczej nie będzie już zainteresowany dokupieniem obiektywu o parametrach 1.7/9. Mogłoby to ulec zmianie, gdyby Panasonic zdecydował się na skrócenie ogniskowej do 7–8 mm, albo polepszenie światła np. do f/1.4. Z drugiej strony, parametry takie jak 7 mm i f/1.7 są znacznie trudniejsze do skorygowania i mogłoby się okazać, że obiektyw nie byłby już wtedy taki zgrabny i lekki.

Świetne jest natomiast to, że w systemie zrobił się ciekawy wybór. Jeśli nie przejmujemy się wagą i gabarytami, mamy uniwersalną i wybitną optycznie PanaLeikę 10–25 mm. Jeśli natomiast chcemy coś naprawdę małego na wyjazdy, w których fotografujemy krajobrazy, niezależnie od tego czy w dzień czy w nocy, zgrabny, jasny i udany optycznie Panasonic Leica DG Summilux 9 mm f/1.7 ASPH sprawdzi się tam świetnie, a jednocześnie nie zmusi nas do noszenia kilogramów sprzętu na karku.