Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych własności Tamrona 70-180 mm f/2.8 Di III VC VXD G2 do jego poprzednika, klasycznej Leiki R oraz dwóch modeli klasy 70-200 mm z mocowaniem Sony FE. Widać, że oba Tamrony są tutaj instrumentami najmniejszymi, najlżejszymi i posiadającymi najmniejsze mocowania filtrów. Nowy Tamron imponuje dodatkowo minimalnym dystansem ustawiania ostrości.

Na poniższym zdjęciu Tamron 70-180 mm f/2.8 G2 stoi obok Tamrona 28-75 mm f/2.8 Di III VXD G2 oraz Sigmy A 35 mm f/1.4 DG HSM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który zawiera styki oraz ramkę o rozmiarach 32.5 na 23 mm. Wewnątrz tej ramki mamy tylną soczewkę obiektywu o średnicy 31 mm. Jest ona nieruchoma i znajduje się na głębokości około 1 cm pod ową ramką. Jej otoczenie jest dobrze wyczernione, zmatowione i wykarbowane. Od tej strony wszystko wygląda więc wzorowo.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obudowy jest pokryty czarnym tworzywem sztucznym i rozpoczyna się nieruchomym, gładkim pierścieniem, na którym znajdziemy srebrny pasek, znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu, numer seryjny oraz informację, że obiektyw został wyprodukowany w Japonii.

Omawiany pierścień szybko zwiększa swoją średnicę i już na powiększonej jego części umieszczono port USB-C, poprzez który możemy obiektyw podpiąć do komputera i poprzez program Tamron Lens Utility ustawiać funkcje poszczególnych przycisków, korygować pracę autofokusa czy też wgrywać najnowsze oprogramowanie.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 17 mm i jest w całości pokryty karbowaniem. Nie znajdziemy tam żadnej skali odległości, ani głębi ostrości. Pierścień pracuje płynnie, z właściwym oporem i z przełożeniem elektronicznym. Nawet przy szybkim kręceniu, przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 180 stopni. Przy wolniejszym obrocie możemy dojść do nawet okolic 480 stopni. Wszystko to pozwala na bardzo precyzyjne nastawy.

Idąc dalej, natrafimy na nieruchomy fragment obudowy, na którym znajdziemy napisy z logo firmy, parametrami obiektywu, średnicą jego filtrów wynoszącą 67 mm, nazwą modelu A063, a także informację, że instrument został zaprojektowany w Japonii. Po lewej stronie mamy okrągły przycisk, którego funkcję można zaprogramować oraz przełącznik do wyboru trybu pracy stabilizacji optycznej.

Następną częścią obiektywu jest pierścień do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość aż 54 mm i jest w większej części pokryty gumowanym karbowaniem. Znajdziemy też na nim znaczniki ogniskowych dla wartości 70, 100, 135 i 180 mm.

Ruch tym pierścieniem od ogniskowej 70 do 180 mm powoduje wysunięcie jednolitego i wykonanego z tworzywa sztucznego tubusu, który kończy się przednim układem soczewek. Podczas tej operacji rozmiar obiektywu rośnie o 28 mm.

Przednia soczewka ma średnicę 60 mm i otacza ja nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 67 mm oraz bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 20 soczewkami ustawionymi w 15 grupach. Producent nie oszczędzał na elementach specjalnego rodzaju. Mamy bowiem do czynienia z trzema soczewkami wykonanymi ze szkła niskodyspersyjnego LD, trzema soczewkami asferycznymi oraz z jedną soczewką XLD wykonaną ze szkła o ekstremalnie niskiej dyspersji. Wewnątrz konstrukcji znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22. Warto nadmienić, że Tamron posiada konstrukcję odporną na wilgoć, a także hydrofobową powłokę fluorową, która ma być odporna na odciski palców.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną.

Stabilizacja optyczna

Producent deklaruje, że Tamron 70-180 mm f/2.8 G2 został wyposażony w optyczną stabilizację obrazu VC5. Aby sprawdzić jej skuteczność, na ogniskowej 180 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/250 do 1/5 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/200 sekundy).

Jak widać, maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga okolic 3.3 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji optycznej testowanego Tamrona. Jest to rozsądny wynik, ale jednocześnie nie wzbudza on w nas entuzjazmu, bo najlepsze obiektywy tej klasy potrafią tutaj notować rezultaty przekraczające 4 EV.