Niniejsza tabela przestawia porównanie podstawowych parametrów testowanej Sigmy do jej lustrzankowego poprzednika oraz innych modeli klasy 70-200 mm f/2.8 przeznaczonych do pełnoklatkowych bezlusterkowców. Widać wyraźnie, że klasyczne podejście z zamkniętą i nie zmieniającą swoich rozmiarów konstrukcją zastosowała Sigma, Nikon i Sony. Canon i Tamron zmieniają swoje rozmiary poprzez wysuwany na jednolitym tubusie przedni układ soczewek. Natomiast Tamron dodatkowo ułatwił sobie zadanie, bo skrócił maksymalną ogniskową do 180 mm.

Bardzo ciekawie robi się, gdy porównany konstrukcje optyczne omawianych instrumentów. W przypadku nowej Sigmy zastosowano 20 soczewek ustawionych w 15 grupach. Wykorzystano tutaj aż 6 soczewek FLD (o charakterystyce zbliżonej do fluorytu), 2 soczewki SLD (o niskiej dyspersji) oraz 3 soczewki asferyczne.

Warto jednak nadmienić, że jest to spore uproszczenie w porównaniu do lustrzankowej wersji, która miała aż 24 soczewki ustawione w 22 grupach. Patrząc szczególnie na liczbę grup, widać że u poprzednika stopni swobody w korygowaniu wad optycznych było znacznie więcej. Jakby tego było mało, starszy model miał aż 9 soczewek z drogiego szkła FLD i jeszcze jedną ze szkła SLD.
----- R E K L A M A -----

Układ optyczny nowej Sigmy jest więc znacznie prostszy niż poprzednika - widać, że producent bardzo starał się tutaj ograniczyć ostateczną wagę swojego instrumentu i nie chciał dochodzić do 1.8 kg, tak jak to było poprzednio. Sigma postawiła sobie tutaj bardzo trudne zadanie, bo jednocześnie znacznie zmniejszyła minimalny dystans ustawiania ostrości, a to wymaga większego zakresu ruchów układu soczewek wewnątrz zamkniętego tubusu. Jakby tego było mało, współczesne konstrukcje próbują optymalizować swoje zachowanie pod kątem filmowania, a więc dochodzi tutaj dodatkowy problem związany z korygowaniem oddychania. W obiektywach lustrzankowych klasy 70-200 mm ten temat odpuszczano sobie praktycznie zupełnie i oddychanie potrafiło tam być ogromne.

W przypadku konkurentów, bardziej skomplikowaną konstrukcję optyczną od nowej Sigmy ma Nikkor, natomiast u Tamrona znajdziemy dokładnie taką samą liczbę soczewek i elementów. Tamron mógł jednak wykorzystać je efektywniej, bo nie był ograniczony stałymi rozmiarami i jego zakres ogniskowych jest mniejszy. Na tym tle zaskakująco prosto prezentują się za to układy Canona i Sony, które zawierają tylko 17 soczewek.

Jeśli chodzi o przysłonę, to, podobnie jak w przypadku poprzednika, u Sigmy S 70-200 mm f/2.8 DG DN OS ma ona aż 11 listków i można ją domknąć maksymalnie do wartości f/22. Tutaj w szranki z Sigmą może stanąć tylko Sony, inne obiektywy tej klasy mają tylko 9 listków.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz wewnętrzny, bardzo dobrze zmatowiony i wyczerniony tubus. Wewnątrz tego tubusa, na głębokości ponad 2 cm znajduje się nieruchoma, tylna soczewka, która ma średnicę około 2.5 cm, a jej przekrój ogranicza dodatkowo znajdująca się pod spodem ramka. Od tej strony wszystko wygląda więc wzorowo, bo mamy świetne wyczernienie i pełną szczelność.

Właściwy tubus obiektywu jest metalowy i rozpoczyna się powiększającym swoją średnicę gładkim pierścieniem, na którym znajduje się biała kropka ułatwiająca mocowanie obiektywu do aparatu, a także numer 023 oznaczający rok produkcji instrumentu. Znajdziemy tam także napis „MADE IN JAPAN” oraz minimalny dystans ustawiania ostrości podany dla skrajnych ogniskowych: 0.65–1.0M/2.13–3.28FEET.

Na już poszerzonej części mamy bardzo solidny łącznik statywowy dający możliwość obracania. Niestety nie można go w całości zdjąć z korpusu obiektywu, a szkoda. Czasami z takim obiektywem się sporo chodzi i nie używa się ani statywu, ani monopodu. Zdjęcie potężnego łącznika spowodowałoby wyraźny ubytek wagi i zwiększenie poręczności instrumentu.

Idąc dalej natrafimy na fragment obudowy zawierający napis z nazwą firmy i parametrami obiektywu, a także całą serię przełączników. Pierwszy z nich, FOCUS, pozwala na wybór trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość i mamy tutaj dwa położenia: AF i MF. Kolejny przełącznik służy do ograniczania zakresu pracy autofokusa. Do wyboru mamy trzy położenia: FULL, od 3 metrów do nieskończoności i od minimalnego dystansu do 3 metrów. Dalej mamy przełącznik OS sterujący stabilizacją optyczną (tryby 1, 2 i OFF), a na samym końcu przełącznik podpisany jako CUSTOM, dający wybór pomiędzy pozycjami OFF, C1 i C2 i służący do wyboru trybów pracy mechanizmu ustawiającego ostrość zapisanych przez użytkownika po skalibrowaniu obiektywu przez Sigma USB Dock.

Trochę dalej, poza właściwą ramką z przełącznikami, znajdziemy jeszcze suwak CLICK ON/OFF pozwalający na wybór tryby pracy pierścienia przysłon pomiędzy płynnym i skokowym o kroku 1/3 EV. Natomiast po zupełnie drugiej stronie obiektywy natrafimy na przełącznik LOCK, który pozwala zablokować pierścień przysłon.

Kolejnym elementem obudowy jest wspomniany przed chwilą pierścień do zmiany przysłony, który ma szerokość 13 mm i w połowie pokryty jest ułatwiającym uchwyt karbowaniem. Zawiera on znaczniki od przysłony f/2.8 do f/22 oraz pozycję A. Pierścień ów może pracować płynnie lub ze skokiem 1/3 EV.

Idąc dalej natrafimy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 22 mm i prawie w całości pokrywa go gumowane karbowanie. Pierścień ten pracuje z przełożeniem elektronicznym. Zakres jego pracy zależy od prędkości obrotu. Przy szybkim kręceniu przejazd całego zakresu odległości wymaga obrotu o kąt około 180 stopni, przy wolnej pracy jesteśmy w stanie dojść nawet do okolic 400 stopni. To wartości pozwalające na bardzo precyzyjne nastawy.

Dalej znajduje się nieruchomy fragment obudowy, na którym mamy znaczek „S” oznaczający przynależność obiektywu do serii „Sport" oraz trzy okrągłe przyciski FOCUS LOCK, które na dodatek są programowalne.

Największym elementem właściwego korpusu obiektywy jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość aż 40 mm i ogromnej większości jest pokryty gumowanym karbowaniem. Pod nim znajdziemy jeszcze znaczniki ogniskowych dla wartości 70, 100, 135, 170 i 200 mm. Pierścień ten pracuje płynnie i z należytym oporem.

Sigma S 70-200 mm f/2.8 kończy się gumowanym rantem, wewnątrz którego znajdziemy nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm. Przednia soczewka jest nieruchoma, stosunkowo płaska i ma średnicę 67 mm.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną i sztywny futerał.

Stabilizacja optyczna

W informacji prasowej dostarczonej przez producenta znajdziemy informację o tym, że zastosowana stabilizacja optyczna może pracować ze skutecznością nawet 7.5 EV dla ogniskowej 70 mm, natomiast dla 200 mm dochodzi do 5.5 EV.

Aby sprawdzić rzeczywistą skuteczność stabilizacji Sigmy, na ogniskowej 200 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/250 do 1/2.5 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/200 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga 4.6-4.7 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji Sigmy S 70-200 mm f/2.8 DG DN OS. Do deklarowanych 5.5 EV trochę więc zabrakło. Z drugiej strony wynik podchodzący pod 5 EV jest świetny i powoduje, że bardzo wysoko oceniamy działanie tego mechanizmu. Tutaj Sigma wypada wyraźnie lepiej niż Tamron 70-180 mm G2 i trochę lepiej niż znacznie droższy model Sony FE 70-200 mm f/2.8 GM OSS II.