Tamron 90 mm f/2.8 Di III Macro VXD - test obiektywu
6. Dystorsja i pole widzenia
Pole widzenia
Obiektyw rektalinearny o ogniskowej 90 mm, na matrycy pełnoklatkowej, powinien dawać kąt widzenia wynoszący 27 stopni, natomiast w swojej specyfikacji producent podaje wartość 27 stopni i 2 minut kątowych, czyli 27.03 stopnia. Zdecydowaliśmy się więc sprawdzić, ile owo pole wynosi w rzeczywistości. W tym celu wykonaliśmy zdjęcia gwiaździstego nieba fotografując je na nieskorygowanych plikach JPEG. Następnie dokonaliśmy transformacji układu pikseli (X,Y) do układu równikowego (rektascencja i deklinacja) opisującego położenia gwiazd na niebie. Dzięki temu mogliśmy bardzo dokładnie wyznaczyć pole widzenia obiektywu, i to tak jak należy, czyli dla promieni padających z nieskończoności. Transformacja została oparta o położenia 91 gwiazd równomiernie rozłożonych na całym obrazku. Średni błąd dopasowania siatki współrzędnych wyniósł 34 sekundy łuku.
Ostatecznie, uzyskany przez nas wynik to 27.81 stopnia z błędem na poziomie 0.05 stopnia. Rzeczywiste pole widzenia testowanego instrumentu jest więc odrobinę większe niż deklarowane, a to oznacza, że prawdziwej ogniskowej Tamrona troszkę bliżej 87 mm niż 90 mm.
Dystorsja
W przypadku pracy na mniejszej matrycy APS-C/DX, zniekształcenia geometryczne są zupełnie niezauważalne. Formalny wynik to +0.11%, a więc w graniach błędów pomiarowych zgadza się on z poziomem zerowym.
Na pełnej klatce dystorsja jest troszkę większa i mamy tutaj do czynienia z lekką "beczką" o wartości -0.35%. Nadal nie jest to poziom, który może być powodem do jakichkolwiek narzekań.
Nikon Z7, 90 mm, JPEG, APS-C/DX | |||
![]() |
|||
Nikon Z7, 90 mm, JPEG, FF | |||
![]() |