Aberracja chromatyczna

Viltrox AF 85 mm f/1.4 Pro został wręcz naszpikowany soczewkami ze specjalnych typów szkła, a więc mogliśmy podejrzewać, że nie będzie on miał problemów z korygowaniem podłużnej aberracji chromatycznej. Poniższe zdjęcia wyraźnie pokazują, że faktycznie tych problemów nie ma. Nawet na maksymalnym otworze względnym trzeba się dość uważnie przyglądać dalekim nieostrościom, żeby dojrzeć minimalne ślady lekkiego zabarwienia. W tej kategorii testowany obiektyw zasłużył więc na pochwały.

Rezultaty nie są tutaj typowe, bo aberracja pokazuje zauważalne maksimum dla przysłony f/2.0, co miało swoje odzwierciedlenie w wynikach rozdzielczości na brzegu kadru. Warto jednak wyraźnie podkreślić, że nawet w owym maksimum mamy do czynienia z poziomem małym, natomiast większość wyników pomiarów trzyma się poziomu bardzo małego. Tutaj też zachowanie testowanego obiektywu można więc ocenić pozytywnie.

A7R IIIa, RAW, f/2.0	A7R IIIa, RAW, f/8.0

Aberracja sferyczna

Na pierwszych zdjęciach z niniejszego rozdziału jesteśmy w stanie dojrzeć efekt pływania ogniska. Co ciekawe, jest on minimalny przy przejściu od f/1.4 do f/2.0 i robi się wyraźnie większy po dalszym przymknięciu przysłony do f/2.8.

Problemy z aberracją sferyczną są też widoczne w wyglądzie rozogniskowanych krążków światła uzyskanych przed i za ogniskiem. Pierwszy z krążków pokazuje miękkie brzegi, a drugi jaśniejszą obwódkę. To właśnie klasyczny objaw nieskorygowanej do końca aberracji sferycznej.

A7R IIIa, f/1.4, przed	A7R IIIa, f/1.4, za

Aberracja sferyczna okazała się tutaj na tyle duża, że była wyraźnie widoczna w naszych pomiarach. Nie dość, że zauważalnie ograniczyła ona osiągi na przysłonach f/1.4 i f/2.0, to jeszcze wynikające z niej "pływanie" ogniska powodowało wyraźne różnice w rozdzielczościach pomiędzy poszczególnymi przysłonami. Widać to doskonale na poniższym wykresie.

Przebieg oznaczony niebieskimi kwadratami powstał poprzez serię pomiarów dla ostrości ustawionej manualnie z najlepszym wynikiem dla przysłony f/1.4. Następnie, już bez zmiany położenia ogniska, przysłona była przymykana i tak były dokonywane kolejne pomiary rozdzielczości. Widać tutaj powolne polepszanie osiągów do przysłony f/2.8, a potem dołek związany z ucieczką głębi ostrości. Potem osiągi znów się polepszają, bo wraz z przymykaniem przysłony głębia ponownie się powiększa i zaczyna obejmować ustawione wcześniej położenie.

Natomiast czerwone kwadraty prezentują wyniki uzyskane dla ostrości ustawionej manualnie na przysłonie f/5.6. W tym przypadku mamy praktycznie optymalne wyniki dla przysłon od f/2.8 do f/11.0, natomiast pomiary dla f/1.4 i f/2.0 bardzo wyraźnie uciekają poza głębię ostrości i są przez to dalekie od optymalnych.

Wszystko to wyraźnie pokazuje, że optyka testowanego Viltroksa musi borykać się z istotnym poziomem aberracji sferycznej i wada ta jest jednym z głównych powodów dlaczego w okolicach maksymalnego otworu względnego Viltrox wypada gorzej od swoich konkurentów.