Autofokus

Testowany obiektyw został wyposażony w silnik Hyper VCM, dzięki czemu ustawianie ostrości ma być ciche i szybkie. Jeśli chodzi o głośność pracy, to faktycznie nie można tutaj mieć żadnych zastrzeżeń, bo podczas ustawiania ostrości obiektyw nie wydaje praktycznie żadnych dźwięków. W przypadku tempa pracy, nie możemy tutaj mówić o jakimś demonie prędkości, ale uzyskiwane wyniki są naprawdę rozsądne, bo typowy czas przebiegu całego zakresu odległości i potwierdzenie ostrości zajmowało około 0.5-0.6 sekundy. Czas ten był bardzo podobny na obu korpusach użytych w teście czyli Sony A7R IIIa oraz Sony A7R V.

Celność autofokusa była dobra, ale nie wybitna. Pomyłki zdarzały się zarówno podczas pracy w studio jak i w plenerze, a ich liczba trzymała się poziomu 5-10%.

Jeśli chodzi o tendencję do ustawiania ostrości przed lub za właściwym obiektem, nie zauważyliśmy jej na żadnym korpusie użytym w teście.

A7R IIIa, f/1.4

A7R V, f/1.4

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od nieskończoności do minimalnej odległości ogniskowania i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około 7%. Mamy zatem do czynienia ze średnim poziomem omawianej wady, który nie daje powodów ani do pochwał, ani też do nadmiernego ganienia Viltroxa w tej kategorii.