[ang. sharpening]

Istnieją dwa typy wyostrzenia, których nie powinno się ze sobą mylić: wyostrzenie optyczne i wyostrzenie programowe.

Pierwsze z tych pojęć polega na dokładnym ustawieniu ostrości przez obiektyw, na punkt w kadrze, który nas najbardziej interesuje. Zazwyczaj całą pracę na tym etapie wykonuje za nas mechanizm autofokusa (AF). Jeśli autofokus zawodzi (kiepskie oświetlenie lub zbyt szybko poruszający się obiekt), decydujemy się na ustawienie ręczne (MF). Chcąc zwiększyć prawdopodobieństwo, że obiekt będzie ostry, należy (o ile to możliwe), zwiększyć głębię ostrości poprzez przymknięcie przesłony. Ponadto duży wkład do ostrości całego zdjęcia ma jakość matrycy.

Co jeśli pierwsza metoda zawiedzie, lub gdy nie lubimy zbyt gładkich konturów a bardziej ostre i wyraziste krawędzie? W tym przypadku stosujemy wyostrzenie programowe, używając do tego celu jednego z wielu programów graficznych. Opcja wyostrzenia już gotowego zdjęcia jest tak naprawdę iluzją optyczną. W ten sposób nie zwiększamy ilości szczegółów, ani nie wydobywamy ze zdjęcia niczego nowego. Jedynie uwydatniamy już istniejące detale. Proces ten polega, na zwiększaniu kontrastów na krawędziach obiektów. Należy pamiętać, by nie przesadzić z wyostrzaniem, gdyż może to doprowadzić do powstania halo wokół obiektu, np. biało-czarnej obwódki.

Opcja wyostrzenia, dostępna jest też w praktycznie wszystkich aparatach cyfrowych. Ze względu na brak możliwości cofnięcia zastosowanych zmian (nie dotyczy trybu RAW), nie zaleca się wybierania większego wyostrzania, niż oferowane przez tryb „Normal”. Zwiększanie ostrości wpływa na uwydatnienie szumów, bloomingu, aberracji etc.

Poniższa tabela przedstawia wpływ poziomu wyostrzenia na jakość obrazu JPEG w aparacie Nikon D60.

Nikon D60, 100 ISO
wyostrzenie wyłączone
wyostrzenie -2
wyostrzenie 0
wyostrzenie +2