DP2M oferuje zapis zdjęć w następującej rozdzielczości:

• 4704×3136 pix,
• 3264×2176 pix,
• 2336×1568 pix

• JPEG (EXIF, DPOF, DCF),
• RAW,
• RAW+JPEG.

• standardowe,
• nasycone,
• neutralne,
• portret,
• krajobraz,
• FOV klasyczny błękit,
• czarno-biały,
• sepia.

• kontrastu,
• nasycenia,
• ostrości.

Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji wyostrzania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości.

Ostrość −1
Ostrość 0
Ostrość +1

Analizując powyższe zdjęcia możemy jednoznacznie stwierdzić, że na domyślnym stopniu wyostrzania fotografie wyglądają naturalnie, choć delikatnie widać zakłócenia w postaci efektu halo (czyli obwódki wokół kontrastowych krawędzi). Najniższy poziom daje naturalnie miękkie zdjęcia, a najwyższy – nieprzyjemne już w odbiorze deformacje.

Balans bieli

Sigma DP2M umożliwia ustawianie balansu bieli przy użyciu następujących trybów:

• Auto,
• Światło dzienne,
• Pochmurnie,
• Żarówka,
• Świetlówka,
• Lampa błyskowa,
• Niestandardowy (według wzorca).

Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite. Następnie wyliczamy parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach). Poniżej w tabeli przedstawiamy wyniki dla wszystkich przetestowanych ustawień balansu bieli.

Spory błąd koloru występuje tradycyjnie przy ustawieniu automatycznego balansu bieli w oświetleniu żarowym. Zupełnie inne zachowanie aparatu obserwujemy dla oświetlenia dziennego, zarówno słonecznego, jak i cienia. W obu wypadkach błąd utrzymuje się na rozsądnie niskim poziomie, a użycie dedykowanych ustawień powoduje wierniejsze przetwarzanie informacji o kolorze.

Analizując dane przedstawione w tabeli, widzimy też, że Sigma DP2M ma tendencję do delikatnego niedosycania kolorów. Nie jest ona duża, średnia odchyłka saturacji dla wszystkich pomiarów wynosi −1.2%, co możemy uznać za wartość pomijalną.

Ciekawym porównaniem jest zachowanie opisywanego modelu z bliźniaczą konstrukcją – DP1M. Okazuje się, że algorytmy konwersji koloru zostały najprawdopodobniej przeprojektowane, gdyż w aparacie DP2M obserwujemy inne zachowanie automatyki balansu bieli – szczególnie dobrze jest to zjawisko widoczne przy analizie wzornika kolorów oświetlonego światłem pochodzącym z zachmurzonego nieba.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Auto
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Słoneczny dzień
Światło: Zacienienie Balans bieli: Auto
Światło: Zacienienie Balans bieli: Zacienienie
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Auto
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Zachmurzenie
Światło: Żarówki Balans bieli: Auto
Światło: Żarówki Balans bieli: Żarówki
Światło: 5500K Balans bieli: Auto

Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.

Szum

Pomiar szumów wykonujemy na zdjęciach tablicy Kodak Q-14, korzystając z programu Imatest. Poniżej przedstawiamy wyniki dla plików JPEG.

Do wartości ISO 400 szum jest niewielki. Musimy mieć świadomość, że oznacza to jedynie mocne odszumianie kanałów zielonego i czerwonego. Zwiększanie czułości ISO do wartości 1600 i wyższych skutkuje szybkim przyrostem szumu, aż do wartości 17% dla ISO 6400. To wręcz gigantyczny wynik i trudno znaleźć odpowiednie słowa do opisania tego zjawiska. Zważywszy na fakt, że DP1M był już przez nas krytykowany za osiągnięcie wyniku o połowę mniejszego, na usta ciśnie się tylko jedno słowo: zgroza!

Aby ukazać, jak wartości wyznaczonego szumu przekładają się na obraz, prócz wykresów prezentujemy tabelkę z fragmentami zdjęć scenki testowej (w skali 1:1) wykonanych przy najniższym stopniu wyostrzania.

Pokazane wycinki obrazują zachowanie widoczne na wykresie powyżej. Do ISO 800 szum właściwie nie występuje na zdjęciach, jednak zwiększanie czułości o jednej stopień powoduje znaczny i niespodziewany jego przyrost. Dobrze, że dzięki swojej drobnoziarnistości nie przeszkadza bardzo w odbiorze fotografii. Pewien problem stanowi obserwowalne zanikanie koloru wraz ze zwiększaniem czułości. Okazuje się, że aparat ma coraz większe problemy, by wiernie oddać kolorystykę. To spora wada, w pewnym sensie dyskwalifikująca go w zastosowaniach wymagających wysokiej czułości ISO.

Najbardziej martwi zachowanie dla czułości ISO 1600 i wyższych. Obraz jest bardzo słabej jakości, szum wysoki i o nieciekawej strukturze. W skrócie: to, co serwuje nam oprogramowanie aparatu, nie nadaje się do większości zastosowań. Porównanie z DP1M zadziwia, gdy weźmiemy pod uwagę, że to te same matryce. Aż trudno uwierzyć, że to normalne zachowanie aparatu.