Prawie 2.5 roku temu Nikon pokazał bezlusterkowca z obudową wyraźnie nawiązującą do całkiem popularnego od dłuższego czasu stylu retro. Zfc, bo tak go oznaczono, był drugim aparatem z matrycą APS-C w systemie Z, a aktualnie jest jednym z trzech. Jednocześnie, było to pierwsze podejście Nikona (w obrębie mocowania Z) do bezlusterkowców stylizowanych na dawne analogowe konstrukcje, a konkretnie zaprojektowano go na podobieństwo Nikona FM2 z 1982 roku. Najwyraźniej odpowiedź rynku była na tyle pozytywna, że firma postanowiła pójść o krok dalej i we wrześniu zeszłego roku zaprezentowała pełnoklatkowego Zf.

Aparat ten także nawiązuje wizualnie do Nikona FM2, choć jest naturalnie odpowiednio większy od Zfc. Duża część specyfikacji Zf pochodzi z Z6 II, choć zastosowano w nim nowszy procesor EXPEED 7, zamiast dwóch układów 6 generacji. Dzięki temu poprawiła się funkcjonalność np. trybu filmowania m.in. o obsługę 10-bitowego kodeka H.265. Po raz pierwszy w aparacie Nikona mamy też tryb wysokiej rozdzielczości, w którym kompozytową fotografię możemy złożyć z 4, 8, 16 lub nawet 32 ekspozycji.

Unowocześniono także autofokus, dodając rozpoznawanie (oprócz ludzi i zwierząt) pojazdów, takich jak samochody, pociągi, motocykle i samoloty. Imponuje również czułość AF, gdzie dolna granica zaczyna się już od −10 EV. To powinno polepszyć działania automatyki w ciemnym otoczeniu.

----- R E K L A M A -----

Sprawdźmy zatem, na co stać Nikona Zf, który oprócz wyglądu powinien także zachęcać osiągami. Zestawienie jego specyfikacji oraz przykładowych aparatów konkurencji dostępne jest tutaj.

Aparat do testu wypożyczyła firma Nikon Polska, za co serdecznie dziękujemy.

Opis naszej procedury testowej można znaleźć w artykule „Jak testujemy lustrzanki cyfrowe”. Jeśli pojawią się dodatkowe wątpliwości z tym związane, zachęcamy do lektury artykułu „Często zadawane pytania”.