Samej budowie testowanego aparatu trudno cokolwiek zarzucić. Korpus dobrze leży w dłoni, a obudowa jest wykonana z wysokiej jakości materiałów, solidna i uszczelniona.

W przypadku wielu aparatów konkurencji często w tym rozdziale pojawia się zdanie lub dwa o dopasowaniu ergonomii i sterowania aparatu do filmowania z wykorzystaniem przycisków programowalnych, choćby po to, by mieć pod ręką zmianę czułości czy balansu bieli. Aparaty Panasonic są tu poniekąd wyjątkiem — ich ergonomia od początku jest zaprojektowana tak, żeby wygodnie się nimi filmowało i zmiany w działaniu interfejsu nie są zazwyczaj potrzebne. Tak jest również w przypadku S1R II. Wszystko, czego potrzeba, jest pod ręką już przy domyślnych ustawieniach aparatu.

Do tego firma pozbyła się w tym modelu jednego z niewielu powodów do krytyki Lumiksa S5 II, jaki mieliśmy, czyli wyprowadziła tryb filmowy oraz tryb filmowania w zwolnionym i przyspieszonym tempie (S&Q) z głównego koła trybów pracy aparatu na dedykowany przełącznik. Dzięki temu wspomniane główne koło trybów pracy pozostaje funkcjonalne podczas filmowania, co oczywiście chwalimy.

Menu

Menu w aparatach Panasonic wygląda mniej więcej identycznie od wielu lat. Przez długi czas sprawdzało się to całkiem nieźle, ale konkurencja pokazała w ostatnim czasie, że da się to zrobić czytelniej i przejrzyściej. Najprostszym przykładem tego niech będą choćby tryby nagrywania, które zostały zebrane w formie jednej, długiej na kilkanaście (!) ekranów listy, która i tak nie pokrywa wszystkiego, bo dodatkowo osobno wybieramy np. kontener, czyli rozszerzenie pliku (MOV lub MP4, gdzie jako osobną pozycję dodano też kodeki z rodziny Apple ProRes). Do tego części nastaw musimy szukać w jednej sekcji menu, a części w innej, co nie zawsze jest intuicyjne. Nie są to duże bolączki, zwłaszcza jeśli użytkownik miał już do czynienia z korpusami firmy Panasonic, ale całość pomału zaczyna się prosić o przemyślenie i przeprojektowanie.

           

Złącza

• złącze USB 3.2 gen 2 typu C,
• wyjście HDMI typu A,
• wejście mikrofonu stereo (mini jack 3.5 mm),
• wyjście słuchawek stereo (mini jack 3.5 mm).

Warto wspomnieć też o umieszczonym z drugiej strony korpusu wejściu na wężyk spustowy, który pozwala na przykład wyzwolić nagrywanie.

Poprzednik testowanego aparatu był jednym z pierwszych bezlusterkowców oferujących pełnowymiarowe złącze HDMI i cieszy fakt, że firma nie postanowiła niczego z tym faktem robić. Warto w tym miejscu zresztą oddać firmie Panasonic, że to właśnie ich aparaty zapoczątkowały i spopularyzowały używanie pełnowymiarowych złącz HDMI.

Warto również wspomnieć, że Lumix S1R II poza kartami pamięci może też zapisywać materiał na dyski SSD podłączone do gniazda USB-C, oraz że od czasu aktualizacji do oprogramowania układowego 1.2 obsługuje też kody czasowe z zewnętrznych źródeł, które można wprowadzić do aparatu przez Bluetooth. Oba te rozwiązania niezmiennie popieramy i chwalimy, choć oczywiście najlepszym rozwiązaniem w kwestii timecodu byłaby obsługiwana przez aparat przejściówka na złącze BNC. Nawet rozwiązanie z użyciem połączenia Bluetooth jest jednak zdecydowanie krokiem w dobrym kierunku.

Bateria

Testowany aparat zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym Panasonic DMW-BLK22E oferującym pojemność 2200 mAh przy napięciu 7.2 V, co przekłada się na niecałe 16 Wh energii. Podczas studyjnego testu pełna bateria wystarczyła na nagranie 1 godziny i 37 minut materiału w 4K w 25 kl/s. To o ponad 40 minut gorszy wynik, niż ten, jaki zanotował korzystający z tego samego akumulatora model S5 II. Może zatem odejście od stosowanej w poprzedniku większej baterii DMW-BLJ31 (3100 mAh przy napięciu 7.4 V) nie było takim dobrym pomysłem?

Chłodzenie

Mimo obecności aktywnego chłodzenia aparat nagrzał się zauważalnie podczas przeprowadzania opisanego powyżej testu, choć na jego ekranie nie pojawił się w tym czasie żaden komunikat o wysokiej tempraturze urządzenia. Może to jednak oznaczać, że w bardziej wymagających warunkach (np. filmowanie w 8K lub w słoneczny dzień) jego aktywne chłodzenie okaże się niewystarczające lub też będzie wymagało manualnego ustawienia na najwyższy poziom mocy, przy którym wiatrak jest już słyszalny.

Nośniki pamięci

Testowany aparat oferuje zapis na dwie karty, o ile tylko szybkość karty SD na to pozwala. Na sam nośnik CFexpress lub dysk SSD zapiszemy też materiały w kodekach ProRes i ProRes RAW. W pozostałych przypadkach zapis na nośniki SD jest możliwy, o ile tylko strumień danych nie przekracza 800 Mbit/s i oczywiście przy założeniu, że mamy wystarczająco szybką kartę SD klasy V90 UHS-II. Nie jest natomiast możliwy równoczesny zapis na jedną lub obie karty oraz na dysk SSD.

Oczywiście stosowanie kart pamięci różnych typów nie jest optymalnym rozwiązaniem, ale w przypadku Lumiksa S1R II producent, jak się wydaje, zrobił wszystko, by ograniczyć związane z tym niedogodności przy filmowaniu.

Wizjer i ekran

Testowany aparat oferuje wizjer elektroniczny o powiększeniu 0.78x i rozdzielczości 5760 tys. punktów (ok. 1600×1200 px). Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +2, a punkt oczny umieszczono w odległości 21 mm. W praktyce z wizjerem pracuje się bardzo dobrze. Obraz jest wystarczająco duży i bardzo szczegółowy, a okolice wizjera dobrze wysłonięte przed światłem z zewnątrz.

Jeśli chodzi o ekran, to S1R II oferuje panel o podwójnym odchylano-rozkładanym mechanizmie analogicznym do tego, co Panasonic wprowadził w modelu S1H i zbliżonym do tego, co w nowszych bezlusterkowcach z wyższej półki oferuje Sony. Mechanizm ten pozwala zarówno ekran odchylać, jak i go rozłożyć do boku, co powinno usatysfakcjonować obie zwaśnione grupy użytkowników – zarówno tych preferujących ekrany odchylane, jak i fanów ich rozkładania. Połączenie obu rozwiązań pozwala też odsunąć rozłożony ekran od korpusu, tak, by nie zahaczał o porty ma bocznej ściance, co dodatkowo poprawia funkcjonalność aparatu. Niezmiennie popieramy tego typu rozwiązania.

Pod względem parametrów technicznych mamy tu do czynienia z dotykowym ekranem TFT LCD o przekątnej 3 cali (proporcje 3:2) i rozdzielczości 1.840.000 punktów (ok. 960×640 px). Identyczne parametry ma ekran w modelu S5 II, ale w stosunku do poprzednika jest to swego rodzaju downgrade. Pierwsza generacja modelu S1R miała bowiem ekran o przekątnej 3.2'' i rozdzielczości 2.100.000 punktów. Jest to zatem kolejny, obok wydajności baterii i rozdzielczości matrycy, przykład lekkiego cofnięcia się w rozwoju linii S1R. Na szczęście mimo niewielkiego skurczenia ekranu, pracuje się z nim nadal bardzo dobrze. Obraz jest wysokiej jakości, jasności nie brakuje, a mechanizm dotykowy działa zgodnie z oczekiwaniami.

Jeśli chodzi o narzędzia wspomagające pracę operatora, to, jak zwykle w zaawansowanych korpusach Panasonic, na pokładzie znajdziemy wszystko, co może być potrzebne: focus peaking, możliwość powiększenia wycinka kadru (działająca także podczas nagrywania), histogram, monitor kształtu fali (waveform monitor), wektoroskop, false color, dwie programowalne zebry, czy możliwość nałożenia korekty jasności (tablicy LUT) na podgląd. Trudno chcieć więcej.

Bardziej szczegółowe omówienie aspektów związanych z budową i ergonomią testowanego aparatu zostanie przedstawione w fotograficznym teście Panasonika S1R II.