Warto jeszcze nadmienić, że błędy pomiarowe punktów prezentowanych na poniższym wykresie zawierały się w przedziale od 0.4 do 1.2 lpmm.

Gdy popatrzymy na zachowanie w centrum kadru możemy powiedzieć, że powodów do narzekań nie ma prawie wcale. Nawet na maksymalnym otworze względnym wyniki są na poziomie 30 lpmm, a więc wartości, którą uznajemy za użyteczną. Nikkor wydaje się prezentować tutaj ciut lepiej, ale za to na f/2.8 i f/4.0 wypada ciut gorzej, więc z czystym sumieniem możemy ogłosić remis. Tym bardziej, że różnice są na tyle małe, iż w większości mogą być zrzucone na błędy pomiarowe. Najsłabiej prezentuje się tutaj Canon, który na maksymalnym otworze, nawet po przeskalowaniu o owe 10%, sięga ledwo poziomu 25 lpmm, a i na f/2.8 znacznie odstaje od konkurentów.

Gdy przejdziemy do zachowania na brzegu, sytuacja trochę się komplikuje. Pełny otwór to domena Pentaxa. Tutaj zachowanie na brzegu bardzo nieznacznie odstaje osiągom z centrum, co samo w sobie jest godne pochwały, tym bardziej, że osiągany wynik jest wyraźnie wyższy niż u konkurentów. Jeszcze na f/2.8 i f/4.0 Pentax wygrywa z Canonem i Nikkorem, lecz po dalszym przymknięciu nie jest w stanie wejść na taki poziom jak konkurenci. Przyczyną, po części, jest wzrastająca aberracja chromatyczna, o której szerzej napiszemy w następnym rozdziale.

Chcąc być jednak uczciwym trzeba wyraźnie zaznaczyć, że wartości MTF50 sięgające 30-35 lpmm, które Pentax notuje na brzegu kadru, to wartości dobre i pozwalające na uzyskanie ostrych zdjęć. Może nie wybitnie ostrych, ale wystarczających do znacznej większości zastosowań.

Podsumowując, rozdzielczość notowana przez Pentaxa 2/35 nie przysporzyła nam powodów do zmartwień w zasadzie w żadnym momencie i w tej kategorii obiektyw zasłużył na pochwałę. A na zakończenie, tradycyjnie już, przedstawiamy wycinki naszej tablicy testowej, uzyskane poprzez pliki JPEG zapisywane równolegle z RAW-ami.