Olympus E-PL2 podobnie jak pozostałe PEN-y, to z założenia aparat kompaktowy z wymienną optyką. Pod względem rozmiarów przypomina zaawansowane kompakty takie jak np. Canon G12 czy Nikon P7000 ale również inne bezlusterkowce tej klasy (np. Panasonic GF2, Samsung NX100). Przy ocenie wygody użytkowania, należy wziąć ten fakt pod uwagę. Trzeba przyznać, że pod względem ergonomii model E-PL2 zachowuje się całkiem dobrze. Co prawda niewielki uchwyt trudno uznać za wybitnie wygodny i może on sprawić pewne problemy osobom z większymi dłońmi, jednak wydaje się, że nastąpiła poprawa w tej kwestii w stosunku do E-PL1. Trzymanie aparatu jedną ręką jest teoretycznie możliwe, ale w praktyce ogranicza nas wyłącznie do wciskania spustu migawki. Daje się, co prawda, ułożyć kciuk na tylnej ściance w taki sposób, by znajdował się nad przyciskiem nagrywania filmów, umożliwiając tym samym jego wciskanie, ale na dłuższą metę rozwiązanie to jest niewygodne. Może też skończyć się tym, że w chwili nieuwagi aparat wyśliźnie się nam z dłoni. Dokonywanie jakichkolwiek ustawień aparatu, a zatem korzystanie z przycisków tylnej ścianki i tak wymaga trzymania aparatu oburącz.

Jak już wspominaliśmy w poprzednim rozdziale, sama funkcjonalność przycisków poprawiła się w stosunku do modelu E-PL1. Stało się to za sprawą pojawienia się obrotowego pokrętła „krzyżaka”. Do jego obsługi można mieć jednak pewne zastrzeżenia. Faktura jego powierzchni jest stosunkowo śliska i aby dokonać obrotu musimy nieco mocniej przycisnąć kciuk zapewniając odpowiedni opór. Z drugiej strony jednak zbyt mocny nacisk powoduje, że bardzo łatwo wcisnąć przez przypadek jeden z przycisków kierunkowych. Podczas testowania aparatu, zdarzało się to stosunkowo często. W pewnym stopniu jest to zapewne kwestia wyczucia, ale również wielkości kciuka. Pokrętło jest stosunkowo małe i osobom z małymi dłońmi powinno być łatwiej nim operować.

Ogólnie użytkowanie Olympusa E-PL2 oceniamy dobrze. Ma na to wpływ niewątpliwie spora swoboda w konfigurowaniu ustawień aparatu do własnych potrzeb. Wygodne jest również menu podręczne zawierające całkiem dużą liczbę najważniejszych parametrów wykorzystywanych podczas wykonywania zdjęć. Dzięki niemu oraz dobrej ergonomii przycisków E-PL2 obsługuje się sprawnie i całkiem szybko.

Obiektywy

Olympus E-PL2 jest aparatem systemu Mikro Cztery Trzecie, w którym oferta obiektywów jest systematycznie powiększana.

Sam Olympus proponuje następujące modele:

• Olympus M.Zuiko Digital 9–18 mm f/4.0–5.6 ED – szerokokątny zoom,
• Olympus M.Zuiko Digital 14–42 mm f/3.5–5.6 ED – kitowy obiektyw (standardowo dostarczany w zestawie z E-PL1),
• Olympus M.Zuiko Digital 14–42 mm f/3.5–5.6 ED II – nowsza wersja kitowego obiektywu (standardowo dostarczany w zestawie z E-PL2),
• Olympus M.Zuiko Digital 14–150 mm f/4.0–5.6 ED – klasyczny, uniwersalny „spacer zoom”,
• Olympus M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8 – tzw. „naleśnik” czyli niewielkich rozmiarów stałoogniskowy obiektyw szerokokątny.
• Olympus M.Zuiko Digital 40–150 mm f/4.0–5.6 ED – teleobiektyw zoom,
• Olympus M.Zuiko Digital 75–300 mm f/4.8–6.7 ED – teleobiektyw zoom,

• Panasonic G VARIO 7–14 mm f/4.0 ASPH,
• Panasonic LUMIX G FISHEYE 8 mm f/3.5,
• Panasonic LUMIX G 14 mm f/2.5 ASPH.,
• Panasonic G VARIO 14–42 mm f/3.5–5.6 ASPH. MEGA O.I.S.,
• Panasonic G VARIO 14–45 mm f/3.5–5.6 ASPH. MEGA O.I.S.,
• Panasonic G VARIO HD 14–140 mm f/4.0–5.8 ASPH. MEGA O.I.S.,
• Panasonic LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH,
• Panasonic DG MACRO-ELMARIT 45mm f/2.8 ASPH. MEGA O.I.S.,
• Panasonic G VARIO 45–200 mm f/4–5.6 MEGA O.I.S.
• Panasonic Lumix G Vario 100–300 mm f/4.0–5.6 MEGA O.I.S

Szybkość

Pod względem szybkości działania nie mamy większych zastrzeżeń do Olympusa E-PL2. Aparat reaguje szybko na wciskanie przycisków i wszystkie operacje odbywają się płynnie. Gotowość aparatu do wykonywania zdjęć po jego włączeniu jest niemal natychmiastowa. Również przeglądanie zdjęć, ich powiększanie oraz wyświetlanie miniaturek nie przysparza problemów pod tym względem. Drobne opóźnienie rzędu 2–3 sekund pojawia się jedynie przy ładowaniu zestawu 100 miniaturek. Formatowanie karty o pojemności 8 GB i zapełnionej w 87% trwało nieco ponad 2 sekundy.

Zdjęcia seryjne

W Olympusie E-PL2 odnajdziemy jeden tryb zdjęć seryjnych. Według specyfikacji umożliwia on fotografowanie z maksymalną prędkością 3 kl/s. Test szybkości wykonaliśmy z kartą SanDisk Extreme III 8.0 GB przy czułości wynoszącej 1600 ISO i czasie migawki ustawionym na 1/1000 sekundy. Zdjęcia w RAW zajmowały 12.7 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 4032×3024 pikseli około 5.9 MB. Otrzymaliśmy następujące rezultaty dla trwającej 30 sekund serii:

• 62 zdjęcia JPEG LARGE FINE (2.1 kl/s),
• 35 zdjęć RAW (1.17 kl/s),
• 22 zdjęcia RAW+JPEG (0.73 kl/s).

Spójrzmy teraz na dokładne wyniki naszych pomiarów trybu seryjnego przedstawione na poniższych wykresach.

Olympus E-PL2 osiąga deklarowaną maksymalną prędkość fotografowania dla wszystkich rodzajów zapisywanych plików. Widać jednak z powyższych wykresów, że rozmiar bufora ogranicza czas, przez który aparat może fotografować z maksymalną prędkością. Dla JPEG-ów wynosi on około 4.3 sekundy, a aparat w tym czasie wykonuje serię 14 zdjęć. Następnie aparat zwalnia i do końca testu fotografuje z prędkością 1.9 kl/s. Dla plików RAW bufor zapełnia się po około 3 sekundach, w ciągu których aparat wykonuje 10 zdjęć. Zwolnienie w tym przypadku jest wyraźniejsze i dalsze fotografowanie odbywa się z prędkością około 0.9 kl/s. Nieznacznie szybciej bufor zapełnia się gdy zapisujemy pliki RAW z JPEG-ami, bowiem następuje to po około 2.7 sekundy. Seria zawiera w tym przypadku 9 zdjęć, a dalsze fotografowanie odbywa się z prędkością około 0.5 kl/s.

Stabilizacja obrazu

Olympus E-PL2 podobnie jak poprzednie modele PEN-ów został wyposażony w mechanizm stabilizacji matrycy. Może on pracować w trzech trybach:

• IS1 – stabilizacja w obu kierunkach,
• IS2 – stabilizacja w kierunku pionowym,
• IS3 – stabilizacja w kierunku poziomym.

Testując stabilizację obrazu, dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć, przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji czyli 1/160 sekundy. Test wykonywany był z obiektywem Olympus M.Zuiko Digital 14–42 mm f/3.5–5.6 ED II na maksymalnej ogniskowej.

Maksymalne przesunięcie pomiędzy krzywymi wynosi trochę ponad 2 EV i tę właśnie wartość należy uznać za miarę skuteczności stabilizacji obrazu w E-PL2. Jest to wynik podobny do tego jaki osiągnął jego poprzednik.

Czyszczenie matrycy

W bezlusterkowcach automatyczne czyszczenie matrycy jest o tyle istotne, że w trakcie wymiany obiektywu nie jest ona chroniona ani lustrem, ani zamkniętą migawką, tak jak ma to miejsce w lustrzankach. W efekcie bardzo łatwo na matrycy znaleźć się mogą drobne pyłki i inne zabrudzenia. Jednak mimo dość długiego użytkowania Olympusa E-PL2 matryca pozostała na tyle czysta, że nie musieliśmy jej czyścić. Należy więc pochwalić skuteczność automatycznego czyszczenia matrycy.

Lampa błyskowa

W Olympusie E-PL2 zastosowano taką samą lampę błyskową jak w modelu E-PL1. Jej liczba przewodnia wynosi 7, i może pracować w następujących trybach:

• błysk automatyczny,
• błysk dopełniający,
• wyłączenie błysku,
• redukcja efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami migawki (synchronizacja z pierwszą kurtyną),
• redukcja efektu czerwonych oczu wraz z synchronizacją z długimi czasami migawki,
• synchronizacja z długimi czasami migawki (synchronizacja z drugą kurtyną),
• ręczny: pełny błysk, 1/4, 1/16 oraz 1/64 mocy.

Siłę błysku wbudowanej lampy błyskowej porównujemy zawsze wykonując zdjęcie przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. W związku z brakiem czułości ISO 100 w E-PL2, użyliśmy ISO 200 zwiększając jednocześnie wartość przysłony do f/11. Drugie zdjęcie wykonaliśmy również przy ISO 200 jednak w trybie P, pozwalając tym samym na to, by aparat dobrał parametry ekspozycji (w tym przypadku były to: f/1.7, 1/60 s).

E-PL2 (M)		GH2 (M)
E-PL2 (P)		GH2 (P)

Lampa w Olympusie E-PL2 jest niestety słabej mocy, co wyraźnie widać przy porównaniu z Panasonikiem GH2. Z pewnością jest wystarczające przy wykonywaniu zdjęć w małych pomieszczeniach, jednak do bardziej ogólnych zastosowań warto zaopatrzyć się w systemową lampę zewnętrzną FL-14.

Autofokus

W Olympusie E-PL2 ustawianie ostrości odbywa się za pomocą detekcji kontrastu. Autofokus może działać w następujących trybach:

• pojedynczy (S-AF),
• ciągły (C-AF),
• manualny (MF),
• pojedynczy z możliwością doostrzenia manualnego (S-AF+MF),
• śledzenie AF.

Skuteczność automatycznego ustawiania ostrości sprawdziliśmy jak zawsze, wykonując serię 40 zdjęć i mierząc na nich rozdzielczość. W efekcie przeanalizować możemy procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 całej w serii, co przedstawione zostało na poniższym histogramie. Zdjęcia wykonane zostały obiektywem M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8 oraz LUMIX G 20 mm f/1.7 przy przysłonie ustawionej na f/2.8, a przed każdym zdjęciem obiektyw był przeogniskowany.

Widać, że AF w E-PL2 radzi sobie lepiej z obiektywem Panasonika niż z własnym „naleśnikiem”, choć różnica nie jest duża. W przypadku obiektywu M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8 E-PL2 na 40 zdjęć zaliczył dwie wpadki, dla których odchyłki od najlepszego zdjęcia wyniosły wyraźnie ponad 10%. Warto też zauważyć, że nowy PEN poradził sobie w tej kategorii zauważalnie lepiej od swojego poprzednika.

Pomiar światła

Tak jak w poprzednich modelach, pomiar światła Olympusa E-PL2 oparty jest o 324-strefowy TTL, działając w zakresie od 0 do 18 EV (przy 50 mm, f/2.0 i ISO 100). Pracować może w następujących trybach:

• Digital ESP – pomiar matrycowy analizujący dane ze wszystkich 324 stref,
• centralnie ważony,
• punktowy,
• punktowy na światła,
• punktowy na cienie.