Opis obiektywu oparliśmy na wynikach pozyskanych z analizy obrazów JPEG oraz RAW przetworzonych przez program Sigma Photo Pro, określany w dalszej części testu jako SPP (wersja 6.0.4), przy wyłączeniu wszelkich możliwych opcji korekcji zdjęć, a w szczególności poprawy ostrości i odszumiania.

Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych wartości przysłony. Obliczenia wykonujemy zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru, a wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i TIFF.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików TIFF. Przypomnijmy, że pliki te zostały pozyskane z plików RAW przetworzonych przez dedykowany program SPP.

Należy przyznać, że charakterystyka dla centrum i brzegu, za wyjątkiem szeroko otwartej przysłony, jest praktycznie identyczna. To oznaka stosunkowo równomiernej pracy obiektywu. Aparat osiąga maksymalną ostrość po domknięciu o dwie działki przysłony. W takim ustawieniu zmierzona wartość zdolności rozdzielczej to 2700 linii na wysokość kadru (LW/PH). Dla aparatu Sigma dp2 Quattro przy wybraniu natywnej rozdzielczości matrycy poziom przyzwoitości należy ustalić na poziomie 1800 linii. Dla takiego kryterium jedynie przy maksymalnym domknięciu obiektywu jakość obrazu może być niewystarczająca - tyle że to już wina fizyki (dyfrakcja), a nie konstruktorów optyki. Warto przy tym zauważyć, że obraz jest użyteczny już na maksymalnym otworze względnym i to w całym kadrze.

Spójrzmy na przebieg funkcji MTF dla składowych poziomej i pionowej dla plików RAW. Krzywa czerwona pokazuje przebieg dla surowego i niewyostrzonego pliku, a niebieska dla standardowego wyostrzania (R=2).

Wykresy doskonale obrazują to, z czego słynie sensor Foveona, czyli ostrość. Brak potrzeby stosowania filtra dolnoprzepustowego powoduje, że odpowiedź w częstotliwości Nyquista sięga 35%, a rozbieżność wyników między poszczególnymi składowymi tłumaczyć możemy jedynie istnieniem astygmatyzmu.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG, który wykonaliśmy z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość. Wykres prezentuje wyniki dla centrum i brzegu kadru.

Charakterystyki w granicach błędu są tożsame z tymi z analizy plików RAW, jednak tym, na co należy zwrócić uwagę, jest potężna różnica na osi OY. W wypadku plików JPEG i przy minimalnej nastawie wyostrzania faktycznie aparat aplikuje bardzo silną korekcję.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

f/5.6

f/16

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Wyniki w przedziale 0.08–0.14% uznajemy za umiarkowane, a w zakresie 0.04–0.08% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Aberracja w całym zakresie przysłon utrzymuje się na poziomie znikomym. Jest zatem całkowicie niewidoczna na zdjęciach.

Spójrzmy, co kryją w sobie pliki TIFF.

Niezależnie od użytej przysłony wyniki plasują się w kategorii, którą określamy jako znikomą. Na obrazie zatem będzie ona trudno dostrzegalna. To bardzo dobry sygnał pokazujący, że aparat (lub oprogramowanie SPP) doskonale koryguje poprzeczną aberracje chromatyczną.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przedstawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem SPP.

f/2.8	f/8

Dystorsja

Wada ta dla plików JPEG osiąga wartość -1.27%, podczas gdy dla plików TIFF -1.36 %. Możemy uznać zatem, że wyniki dla obu formatów są podobne i wynikowo do czynienia mamy z niewielką dystorsją beczkową.

Koma i astygmatyzm

Aberracja komatyczna nie deformuje obrazu zarówno w centrum, jak i w rogu kadru. Tutaj możemy obiektyw zastosowany w testowanym aparacie zdecydowanie pochwalić.

Centrum	Róg
30 mm, f/2.8
30 mm, f/4

Astygmatyzm został oszacowany na 5%, a to oznacza poziom niezauważalny.

Bokeh

Poniżej prezentujemy wycinki obrazujące rozogniskowanie punktowego źródła światła, czyli tzw. bokeh.

Centrum	Róg
30 mm, f/2.8

Zwraca uwagę równomierny rozkład światła bez widocznych ekstremów lokalnych. Stwierdzamy, że aberracja sferyczna jest dobrze kontrolowana, a rozmycie może być określanie jako „kremowe”.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy na plikach JPEG oraz TIFF. Z uwagi na fakt, że w granicach błędu pomiarowego nie ma różnic między tymi formatami, poniżej prezentujemy wyniki otrzymane dla formatu TIFF.

Wyniki pokazują, że winieta utrzymuje się w całym zakresie przysłon na poziomie umiarkowanym, jedynie dla największego otworu względnego osiąga wyższą wartość. Powyżej f/2.8 trudno doszukać się jakiejkolwiek zmiany w wartości winiety. Biorąc pod uwagę wyniki modelu DP2 Merrill, w którym zastosowano podobny obiektyw, pamiętajmy, że pliki TIFF zaprezentowane powyżej pozyskaliśmy z przetworzenia surowych danych przez aplikację SPP, wobec czego nie mamy pewności, czy nie nastąpiła programowa korekta.

f/2.8	f/4
f/5.6	f/8
f/11	f/16

Odblaski

Przypomnijmy, że obiektyw składa się z 8 soczewek ułożonych w 6 grupach, czyli posiada aż 12 powierzchni potencjalnie powodujących odblaski na wynikowej fotografii. I faktycznie, całkiem łatwo wywołać takie zakłócenia obrazu, szczególnie gdy domkniemy przysłonę. Kolorowe i symetryczne artefakty wokół źródła światła mogą być spowodowane przez wielokrotne odbicie od powierzchni matrycy - to znak, że jakość powłok na soczewkach od strony sensora nie jest na wysokim poziomie. Ważną informacją jest fakt pojawiania się zakłóceń obrazu także w sytuacji, gdy źródło światła znajduje się poza kadrem. Zachowanie w tej kategorii zasługuje na zdecydowaną naganę.

?? mm