Jak widać, szczególnie na krańcach zakresu ogniskowych, winietowanie jest bardzo duże. Jeśli weźmiemy pod uwagę wielkość detektora z jakim mamy do czynienia, możemy nawet użyć określenia ogromne. Na ogniskowej 12 mm i maksymalnym otworze względnym musimy liczyć się ze stratą aż 49% światła (−1.93 EV). Przymknięcie przysłony do wartości f/4.0 powoduje spadek tej wady do 28% (−0.94 EV). Na przysłonach f/5.6 i f/8.0 notujemy wyniki odpowiednio 18% (−0.59 EV) i 14% (−0.44 EV). Dalsze przymykanie nie ma mierzalnego wpływu na poziom winietowania.

Najmniej problemów w kwestii winietowania znajdziemy w środku zakresu ogniskowych. Tam, na maksymalnym otworze względnym, spadek jasności w rogach kadru wynosi 24% (−0.79 EV), co jest wartością umiarkowaną. Na f/4.0 winietowanie spada do 15% (−0.46 EV), a na f/5.6 robi się niezauważalne (10%).

Powrót do dużego winietowania następuje na ogniskowej 35 mm. W przypadku użycia przysłony f/2.8 musimy liczyć się ze spadkiem jasności w rogach sięgającym 42% (−1.56 EV). Przymknięcie przysłony do wartości f/4.0 powoduje, że winietowanie wynosi 23% (−0.76 EV). Wada ta robi się niezauważalna na przysłonie f/5.6, gdzie dochodzi to 10% (−0.29 EV).

Warto tutaj zaznaczyć jeszcze jedną rzecz. Na najszerszym kącie widzenia obiektyw notuje bardzo dużą dystorsję beczkową. Jest ona korygowana, a obraz przycinany, tak aby pole widzenia odpowiadało deklarowanemu. Oznacza to jednak, że rzeczywista ogniskowa obiektywu na szerokim końcu jest tak naprawdę mniejsza od 12 mm, a rejestrowany obraz ma większy kąt widzenia niż podano w specyfikacjach. Z tego większego kąta widzenia możemy oczywiście korzystać, pod warunkiem, że wywołamy plik RAW niezależnym oprogramowaniem. Ma to jednak swoją cenę, bo większe pole widzenia oznacza też większe winietowanie. Poniższy obrazek wyraźnie pokazuje nam, że na szerokim kącie, na maksymalnym otworze względnym, winietowanie sięga potężnego poziomu aż 70% (−3.56 EV). Taka jest cena za używanie pola większego niż w specyfikacjach.

Dla pozostałych ogniskowych winietowanie na plikach RAW różni się od tego uzyskanego na JPEG-ach o wartości na poziomie co najwyżej 2–3%. Jest to spowodowane tym, że przy mniejszych kątach widzenia dystorsja jest zdecydowanie mniejsza, a przez to przycinanie obrazu marginalne.