Carl Zeiss Makro-Planar T* 100 mm f/2 ZF.2/ZE - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Podłużna aberracja chromatyczna daje się zauważyć w okolicach przysłon f/2.0–2.8, ale nie jest to problem duży, co wyraźnie pokazuje poniższy wycinek uzyskany na przysłonie f/2.0. Widać, że obrazy pozaogniskowe mają delikatny odcień żółto-zielony, a te umieszczone przed ogniskiem zabarwiają się na lekki fiolet.
Trochę lepiej wygląda sytuacja z poprzeczną aberracją chromatyczną. W okolicach maksymalnego otworu względnego jest ona niezauważalna. Wada ta rośnie jednak wraz z przymykaniem przysłony, ale nawet po mocnym przymknięciu nie wychodzi poza poziom mały. Tutaj obiektyw zasługuje na zdecydowaną pochwałę.
Aberracja sferyczna
Zeiss 2/100 nie pokazuje efektu „pływania” ogniska. Co więcej, rozogniskowane obrazy punktów świetlnych, uzyskane przed i za ogniskiem, nie pokazują bardzo dużych różnic. Jedyne, co daje się zauważyć, to trochę inny wygląd samego brzegu krążka. Ten uzyskany przed ogniskiem płynnie zmniejsza natężenie światła, a ten uzyskany za ogniskiem kończy się nieznaczną obwódką. W większości obszaru krążków światło rozkłada się jednak równo, bez żadnych wyraźnych ekstremów lokalnych. Wszystko to pozwala stwierdzić, że aberracja sferyczna jest korygowana prawidłowo.