W aparacie Sigma fp zamontowano matrycą o rozdzielczości 24 miliony pikseli i rozmiarze 36×24 mm. Maksymalna rozdzielczość obrazu to 6000×4000 pikseli, a pliki surowe zapisywane są w formacie DNG.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Sigma 24–70 mm f/2.8 DG DN ustawionego na ogniskową 50 mm wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku testowanego aparatu odpowiada ustawieniu −1. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Z wykresu możemy odczytać, że dla przysłony 5.6 uzyskana rozdzielczość to 3780 linii. Taki wynik klasyfikuje aparat w kategorii bardzo dobrej. Pliki JPG tworzone przez ten aparat wyglądają na wyostrzone, co potwierdzają poniższe wykresy. Przedstawiają one przykładowe przebiegi profilu na granicy czerni i bieli (górne) oraz przebieg funkcji MTF (dolne) dla obu składowych, jakie otrzymaliśmy dla jednego z pomiarów wykonanych na JPEG-ach. Wykres MTF50 (czerwony) przedstawia wartości zmierzone, podczas gdy MTF50C (niebieski) reprezentuje wartości po dodatkowym wyostrzaniu aplikowanym przez program Imatest.

Fakt, że na wykresach wartości skorygowane są czasami mniejsze od normalnych wskazuje, że obraz jest lekko podostrzony. W przebiegach profili dopatrzeć się można charakterystycznych lokalnych maksima i przekraczanie wartości 1. To wskazuje, że nawet przy najniższym ustawieniu wyostrzania, pliki JPEG choć lekko podostrzone, mogą być odbierane jako lekko rozmyte.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. Test zdolności rozdzielczej matrycy Sigmy fp przeprowadziliśmy z wykorzystaniem dwóch obiektywów: Sigma 35 mm f/1.4 DG DC oraz Sigma 24–70 mm f/2.8 DG DN. Najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Mimo ręcznego ustawienie ostrości dla szeroko otwartej przysłony otrzymane wyniki są dużo poniżej tych, jakie uzyskał Nikon D780. Gdy na jakość obrazu wpływ ma tylko dyfrakcja, Sigma idzie „łeb w łeb” z Nikonem.

Spójrzmy na przebieg funkcji MTF w wykonywanych przez nas pomiarach rozdzielczości. Odpowiednie wykresy przedstawiające przebiegi profilu jasności na granicy czerni i bieli oraz funkcji MTF dla składowej poziomej i pionowej wybranych pomiarów na surowych plikach znajdują się poniżej. Wykres MTF50 (czerwony) przedstawia wartości zmierzone, podczas gdy MTF50C (niebieski) reprezentuje wartości po dodatkowym wyostrzaniu aplikowanym przez program Imatest.

Funkcje MTF dla poszczególnych składowych naturalnie opadają i utrzymują swoje wartości poniżej 1. Można zatem wysnuć wniosek, że surowe pliki nie podlegają procesowi wyostrzania. Testowany model nie ma filtra antyaliasingowego, co potwierdzają przekraczające 25% odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista, które obserwujemy dla obu składowych.