Korpus E-M10 Mark IV bardzo mocno przypomina swojego poprzednika. Gdyby nie rzucający się w oczy symbol „IV”, znajdujący się na przedniej ściance, nowy model można by z łatwością pomylić z trzecią wersją E-M10. Mamy zatem do czynienia ze stosunkowo niewielkim bezlusterkowcem, o bardzo dobrej jakości wykonania. Wprawdzie tylko część obudowy wykonano z metalu (górną i przednią ściankę), trudno mieć do niej jakiekolwiek zastrzeżenia. Szkoda jedynie, że E-M10 Mark IV nie został uszczelniony. To jednak nie zmieniło się od pierwszej generacji tego modelu.

Poniżej zamieszczamy zdjęcia, na których testowany bezlusterkowiec stoi obok Fujifilm X-E4.

----- R E K L A M A -----

Zasilanie i gniazda

OM-D E-M10 Mark IV zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym BLS-50 o pojemności 1210 mAh; napięcie 7.4 V. Razem z aparatem dostajemy ładowarkę USB o oznaczeniu F-5AV-1, za pomocą której ładowanie akumulatora trwa sporo, bo około 4 godzin. Można się też posiłkować ładowarką BCS-5, dołączaną do starszych generacji tego modelu. Zgodnie ze specyfikacją wydajność akumulatora wynosi około 360 zdjęć (kadrowanie na LCD). Podczas testowania aparatu byliśmy bez trudu w stanie wykonać 400 zdjęć na w pełni naładowanym akumulatorze. Aparat można zasilać także opcjonalnym zasilaczem sieciowym AC-5.

Testowany Olympus ma slot kart pamięci SD, SDHC, SDXC, kompatybilny ze standardem UHS-II. Slot znajdziemy na spodzie korpusu, tuż obok akumulatora.

Na lewej ściance aparatu znajdziemy dwa gniazda komunikacyjne:

• uniwersalne złącze USB (typu micro B).
• wyjście mikro HDMI (typu D),

Przyciski

Układ elementów sterujących w E-M10 Mark IV jest praktycznie identyczny jak u poprzednika. Ich opis zaczniemy tradycyjnie od górnej części aparatu.

Po lewej stronie lampy błyskowej odnajdziemy włącznik aparatu, który dodatkowo otwiera lampę błyskową. W tym celu wystarczy obrócić go nieco dalej poza pozycję ON. Tuż obok mamy natomiast przycisk uruchamiający menu podręczne.

Pokrętło trybów pracy aparatu zawiera takie same pozycje, jak u poprzednika. Przedstawiają się one następująco:

• Auto – tryb automatyczny, w którym większość parametrów dobierana jest automatycznie, a w menu podręcznym odnajdziemy specjalne ikonki i podpowiedzi upraszczające ustawianie parametrów. Przykładowe pozycje podręcznego menu: zmiana nasycenia kolorów, zmiana kolorów zdjęcia, zmiana jasności, rozmycie tła itp.;
• ART – 28 różnych filtrów artystycznych;
• SCN – wybór jednego z predefiniowanych ustawień aparatu dostosowanego do różnych okoliczności: Portret, e-Portret, Krajobraz, Krajobraz+Portret, Sport, Nocne z ręki, Sceny Nocne, Scena Nocna+Portret, Dzieci, Jasna Tonacja, Ciemna Tonacja, Tryb Dis, Makro, Makro-przyroda, Przy Świecach, Zachód Słońca, Dokumenty, Panorama, Sztuczne Ognie, Plaża i Śnieg, Efekt Rybiego Oka*, Szeroki Kąt*, Makro* (* – przeznaczone do użytku z opcjonalnymi konwerterami do obiektywu), Zdjęcia 3D, Panoramowanie;
• AP – zestaw kilku funkcji fotografowania: Live Comp, Live Time, Wielokrotna ekspozycja, HDR, Cichy, Panorama, Kompensacja efektu keystone, Bracketing ekspozycji i Bracketing ostrości,
• Film – tryb filmowania;
• P/A/S/M – tryby programu, preselekcji przysłony i czasu migawki oraz tryb manualny.

Pierwsze pokrętło sterujące (przednie) ma pośrodku spust migawki. Drugie (tylne) pozwala w trybie odtwarzania powiększać i zmniejszać widok zdjęcia. Obok znajdziemy jeszcze guziki cyfrowego zoom-u oraz rejestracji wideo – oba programowalne. Poniżej, w zasadzie już na części uchwytu przeznaczonej na kciuk, umieszczono przycisk AE-L/AF-L. Przejdźmy teraz do tylnego panelu.

Po prawej stronie ekranu, patrząc od góry, zobaczymy przyciski MENU oraz INFO. Idąc dalej w dół mamy wybierak kierunkowy, który oprócz roli nawigacyjnej, posiada dodatkowo cztery funkcje: góra – ISO, prawo – ustawienia lampy błyskowej, dół – tryb migawki (seria, samowyzwalacz itd.) oraz lewo – wybór punktu ostrości. Pośrodku wybieraka znajduje się przycisk OK, zatwierdzający wybraną opcję i uruchamiający menu podręczne. Pod wybierakiem znalazły się jeszcze przyciski służące do usuwania zdjęć oraz włączenia trybu odtwarzania zdjęć. Z kolei tuż przy wizjerze, za gumową muszlą oczną znajdziemy pokrętło korekcji dioptrii oraz przycisk przełączający widok pomiędzy wizjerem a wyświetlaczem LCD.

Warto też napisać kilka słów o możliwościach mapowania przycisków. Tak naprawdę nie ma tego wiele, bowiem tylko trzy guziki dają taką możliwość: AEL / AFL, cyfrowego zoom-u oraz nagrywania filmów. Lista dostępnych ustawień także jest dość krótka, a przegląd można zobaczyć w obrębie filmu przedstawiającego menu ustawień własnych testowanego aparatu, dostępnego w dalszej części rozdziału. Ponadto oddzielnie możemy wybrać funkcje pokręteł w trybach PASM.

Menu

Menu Olympusa OM-D E-M10 Mark IV nie różni się zasadniczo od tego co oferował poprzednik. Znajdziemy w nim następujące kategorie: menu fotografowania (2 zakładki), menu wideo, menu odtwarzania, menu ustawień własnych oraz menu ustawień. Poszczególne kategorie menu prezentujemy na poniższych filmach.

Menu fotografowania:

Menu wideo:

Menu odtwarzania:

Menu ustawień własnych w E-M10 Mark IV jest tradycyjnie mocno rozbudowane i podzielone na 9 kategorii. Każda z nich posiada oznaczenia literowe (od A do I), ale w obrębie niektórych grup ustawień mamy podział na zakładki oznaczone dodatkowo cyframi (C1, C2). Owe kategorie są następujące:

• A – AF/MF,
• B – Przycisk / Pokrętło,
• C – Wyświetlanie / Dźwięk / PC,
• D – Ekspozycja / ISO / Bulb,
• E – Lampa błyskowa,
• F – Jakość zdjęć / Kolor / Balans bieli,
• G – Zapis,
• H – Wizjer elektroniczny,
• I – Narzędzia.

Menu ustawień:

Wyświetlacz

Olympus OM-D E-M10 Mark IV został wyposażony w dotykowy, 3-calowy wyświetlacz typu LCD o rozdzielczości 1 040 000 punktów. W nowym modelu zastosowano mechanizm pozwalający na odchylanie go w górę maksymalnie o 90 stopni oraz w dół do 180 stopni – ułatwiając tym samym wykonywanie selfie. W menu aparatu znajdziemy opcje umożliwiające regulację wyświetlacza pod względem jasności oraz temperatury barwowej w dwóch 15-stopniowych skalach. Dodatkowo do wyboru mamy dwa tryby kolorystyki obrazu: naturalny i żywy.

W nowym OM-D odnajdziemy typowe dla bezlusterkowego systemu Olympusa podręczne menu. Tradycyjnie może ono być wyświetlane w dwóch trybach do wyboru – tzw. „Sterowanie na żywo” oraz „Pełny panel sterowania”. W pierwszym wariancie dostępne opcje wyświetlane są w formie pionowej listy ikon po prawej stronie ekranu. Ustawienia dla wybranej opcji wyświetlają się w poziomie u dołu ekranu. Nawigowanie po tym menu oraz dokonywanie ustawień jest bardzo wygodne i szybkie. Może się odbywać zarówno za pomocą przycisków kierunkowych, jak i pokręteł sterujących.

Drugi wariant przypomina panel, gdzie naraz wyświetlana jest większość ustawień, po których poruszamy się przyciskami „krzyżaka” lub tylnym pokrętłem sterującym, a zmian dokonujemy za pomocą przedniego pokrętła. Dostępnych w tym trybie opcji jest więcej, jednak zasłaniają one większość kadru. Warto jednak dodać, że jest on bardziej użyteczny przy wyłączeniu widoku kadrowanego obrazu na LCD i korzystaniu z wizjera. Wyboru trybu wyświetlania menu podręcznego dokonujemy w menu – osobno dla trybów PASM, Auto, ART i SCN.

Jeżeli chodzi o tryby podglądu aktualnego kadru mamy 4 warianty:

• Tylko obraz (z parametrami naświetlania lub bez),
• Własny 1,
• Własny 2,
• Obraz + podstawowe informacje.

Aktywność ww. trybów możemy ustawić w menu. Ponadto w trybach własnych możemy określić, jakie dodatkowe elementy (poza parametrami ekspozycji) będą wyświetlane (histogram, światła i cienie – oznaczanie miejsc przepalonych/niedoświetlonych, poziomica). Niezależnie możemy ustawić wyświetlanie jednej z sześciu różnych rodzajów siatek kadrowania.

W trybie odtwarzania dostępnych jest pięć widoków zdjęcia:

• sam obraz, bez żadnych informacji,
• obraz wraz z podstawowymi parametrami (rozdzielczość, jakość, data wykonania),
• miniaturka wraz z histogramem RGBY oraz licznymi parametrami ekspozycji,
• powiększony histogram jasności,
• podgląd cieni/prześwietleń.

Dostępność każdego z powyższych trybów można z osobna włączyć bądź wyłączyć w ustawieniach aparatu.

Zdjęcia możemy oczywiście również powiększać lub przeglądać w formie indeksów (4, 9, 25 lub 100 miniaturek) oraz z poziomu kalendarza. Tutaj również wyświetlanie poszczególnych widoków można ustawić sobie według własnych preferencji.

Zastosowana w E-M10 Mark IV funkcja dotykowej obsługi umożliwia między innymi ustawianie ostrości i automatyczne wyzwalanie migawki po dotknięciu ekranu w wybranym miejscu. Możemy również wybierać miejsce położenia ramki ostrości oraz ustawiać jej wielkość. Dotykając ikonę lupy można powiększyć obraz w miejscu ustawienia ramki ostrości, a poruszając palcem po ekranie przesuwać wybrany fragment. Dotykowo można także wybierać poszczególne elementy panelu sterowania, aczkolwiek samo ustawianie konkretnego parametru odbywa się pokrętłem. W trybie odtwarzania zdjęć funkcja dotykowa umożliwia przeglądanie zdjęć, ich powiększanie (przez podwójne puknięcie, multidotyk nie działa) oraz przechodzenie do podglądu miniaturek. Szkoda jednak, że twórcy nowego modelu OM-D nie rozszerzyli funkcji dotykowej obsługi na główne menu aparatu.

Ekran w testowanym Olympusie daje ładny obraz. Jest on wyraźny i kontrastowy, a domyślna jasność wystarcza, by zapewnić wygodną pracę w większości sytuacji. Przy fotografowaniu w pełnym słońcu warto jednak skorzystać z maksymalnej jasności ekranu, aby poprawić komfort użytkowania. Odbicia otoczenia, które mogą się pojawiać na wyświetlaczu w takiej sytuacji, nie są na szczęście intensywne i nie przeszkadzają podczas fotografowania.

Tryb wideo

Tryb filmowania Olympusa OM-D E-M10 Mark IV został przetestowany w tym materiale.

Wizjer

Olympus OM-D E-M10 Mark IV został wyposażony w elektroniczny wizjer LCD o rozdzielczości 2 360 000 punktów i powiększeniu 0.62x (ekwiwalent dla formatu 35 mm). Pokrywa on 100% fotografowanego kadru, a punkt oczny wynosi 21 mm. Do dyspozycji mamy korekcję dioptrii w zakresie od −4 do +2. Zarówno jasność jak i temperaturę barwową obrazu w wizjerze można regulować za pomocą 15-stopniowej skali. Bezpośrednio przy wizjerze znajduje się czujnik zbliżeniowy, który umożliwia automatyczne przełączanie podglądu z wyświetlacza na wizjer po przyłożeniu do niego oka, a także czujnik oświetlenia pozwalający na automatyczne dostosowanie jasności celownika. Pośród ustawień wizjera (grupa I w menu własnym) można znaleźć opcję „Symulacja wizjera optycznego”. Po jej aktywacji jasność obrazu w wizjerze pozostaje na stałym poziomie, niezależnie od ustawień parametrów ekspozycji. Inaczej rzecz ujmując w wizjerze symulacja ustawień ekspozycji pozostaje wyłączona.

Tryby podglądu aktualnego kadru w wizjerze są takie same jak w przypadku wyświetlacza (również opcje personalizacji są analogiczne). Do dyspozycji mamy zatem 4 warianty:

• Obraz + podstawowe informacje,
• Tylko obraz,
• Własny 1,
• Własny 2.

Oczywiście niezależnie możemy ustawić wyświetlanie siatki kadrowania. W tym zakresie możemy wykorzystać opcję stosowania tych samych ustawień jak w przypadku wyświetlacza albo wprowadzić odrębną konfigurację dla siatki w wizjerze.

Obraz w wizjerze charakteryzuje się w miarę niezłym powiększeniem. Także szczegółowość obrazu i płynność powinny usatysfakcjonować niezbyt zaawansowanych fotografujących. Dla tych bardziej wymagających niewystarczające może się okazać głównie powiększenie. Także płynność wyświetlania w ciemnym otoczeniu nie imponuje, co jednak jest dość typowym objawem.