Panasonic Leica DG Vario-Summilux 10-25 mm f/1.7 ASPH - test obiektywu
4. Rozdzielczość obrazu
Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu. Rezultaty, jakie uzyskał on w centrum kadru dla ogniskowych 10, 17 i 25 mm, są zaprezentowane na poniższym wykresie.
To co widzimy, jednoznacznie wskazuje, że mamy do czynienia z obiektywem wybitnym. Na ogniskowej 10 mm maksymalne MTF-y docierają do 93 lpmm, na 17 mm do ponad 95 lpmm, a na 25 mm do niecałych 92 lpmm. To osiągi na granicy błędów pomiarowych zazębiające się z tak wybitną stałką, jaką jest Olympus M.Zuiko Digital ED 45 mm f/1.2 PRO i niewiele gorsze od naszego rekordzisty, czyli Olympusa M.Zuiko Digital ED 17 mm f/1.2 PRO. Jeśli więc obiektyw zmiennoogniskowy o świetle f/1.7 osiąga wyniki niewiele gorsze od stałki o świetle f/1.2, to nie trzeba dodawać nic więcej.
Zobaczmy teraz, jak prezentuje się brzeg kadru, który ze względu na spory kąt widzenia oraz dobre światło f/1.7 na pewno nie był łatwy do skorygowania.
Maksymalne osiągi docierają tutaj do okolic 80 lpmm, co potwierdza naszą bardzo wysoką ocenę testowanego obiektywu. Warto przypomnieć, że zdarzyło nam się testować stałki, które w centrum kadru poziomu 80 lpmm nie osiągały. Co więcej, nie ma dużych różnic pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi, a jakość obrazu na f/1.7, dla wszystkich ogniskowych, jest co najmniej przyzwoita. Czapki z głów! Dla takich właśnie obiektywów warto wchodzić w system Mikro 4/3.
Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.
| Olympus E-M5 II, JPEG, 17 mm f/4.0 |
 |
| Olympus E-M5 II, JPEG, 25 mm, f/1.7 |
 |
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.