S1 II oraz testowany przez nas jakiś czas temu S1R II mają zasadniczo identyczne korpusy. Mamy zatem do czynienia z całkiem sporym aparatem, nawet pomimo faktu, że zmalał on względem poprzednika. Różnice dotyczą zarówno szerokości, głębokości jak i wysokości. Warto też odnotować niższą o 223 gramy masę.

Pod względem solidności S1 II wypada naprawdę świetnie, nie dając żadnych powodów do narzekań. Szkielet wykonano z lekkich stopów magnezu, a cała konstrukcja została uszczelniona. Pozostałe elementy także charakteryzują się świetną jakością, co daje ogólne wrażenie wysokiej odporności na zużycie. Uchwyt oraz inne miejsca istotne z punktu widzenia chwytania pokryto chropowatą i dobrze przyczepną gumą. Panasonic ma swojej ofercie dodatkowy uchwyt do zdjęć pionowych przeznaczony do testowanego modelu, oznaczony symbolem DMW-BGS2.

----- R E K L A M A -----

Warto również wspomnieć o obecności modułu aktywnego chłodzenia. Oprócz manualnych nastaw wentylatora „szybko”, „normalnie” i „wolno”, mamy także opcję automatycznego sterowania mocą wbudowanego wentylatora, i to w dwóch wariantach (AUTO1 i AUTO2).

Zasilanie i gniazda

Panasonic Lumix S1 II zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym DMW-BLK22 o napięciu 7.2 V i pojemności 2200 mAh. Ogniwo to, zgodnie ze specyfikacją, starczyć ma na wykonanie około 310 / 350 zdjęć (wizjer / ekran) przy wykorzystaniu karty CFexpress (w przypadku nośnika SDXC liczby te rosną o 10). Przy mieszanym użyciu, uzyskaliśmy ok. 400-420 zdjęć na jednym ładowaniu, więcej, jeśli pracujemy w trybie seryjnym. Komora akumulatora znajduje się standardowo na spodzie korpusu. Ten może być ładowany zarówno w aparacie (przez USB), jak i w ładowarce DMW-BTC15. Warto w tym miejscu dodać, że poprzednik korzystał z większych ogniw o symbolu BLJ31 i pojemności 3050 mAh.

Lumix S1 II współpracuje z kartami CFexpress (slot 1) oraz SD/SDHC/SDXC (slot 2), również zgodnymi z UHS-II. W menu ustawień wybrać możemy współpracę obu gniazd. Mamy więc do wyboru:

• przekazanie nagrywania – po zapełnieniu jednego nośnika aparat automatycznie przełącza się na drugi,
• nagrywanie kopii zapasowej – aparat nagrywa filmy/zapisuje zdjęcia na obu nośnikach jednocześnie,
• nagrywanie z przypisaniem – można ustawić rejestrowanie zdjęć/filmów na osobnych kartach.

Możemy również ustawić docelowe gniazdo do zapisu danych. Slot na karty znajduje się na prawej ściance.

Na lewej ścianie korpusu znalazły się (w kolejności od góry):

• wejście mikrofonu minijack 3.5 mm,
• wejście słuchawkowe minijack 3.5 mm,
• USB typu C 3.2,
• wyjście HDMI (pełnowymiarowe).

Na prawej ścianie (u góry) znajduje się złącze wężyka spustowego mini-jack 2.5 mm. Nie jest ono w pełni kompatybilne z uniwersalnym wężykiem z tą końcówką i pozwala uruchomić jedynie nagrywanie filmu.

Przyciski

Zestaw elementów sterujących zauważalnie zmienił się względem modelu S1, głównie na górnym panelu aparatu. Opis manipulatorów zaczniemy tradycyjnie od tego właśnie obszaru.

Po lewej stronie znajduje się pokrętło trybów pracy migawki. Zawiera ono następujące pozycje:

• tryb pojedynczy,
• tryb seryjny 1 (do wyboru zdjęcia seryjne SH, H, M, L),
• tryb seryjny 2 (jw.),
• tryb wysokiej rozdzielczości,
• interwałometr,
• samowyzwalacz.

U jego podstawy zamontowano pierścień, pozwalający wybrać główny tryb pracy aparatu:

• fotografowanie,
• filmowanie,
• S&Q (Slow and Quick motion) – tryb filmowania w zwolnionym i przyspieszonym tempie.

Na nadbudówce wizjera umieszczono guzik LVF (przełączanie widoku między ekranem i wizjerem) oraz pokrętło regulacji dioptrii.

Po prawej stronie wizjera mamy koło trybów pracy aparatu. Do wyboru są następujące tryby:

• M – tryb w pełni manualny,
• S – preselekcji czasu otwarcia migawki,
• A – preselekcji przysłony,
• P – preselekcji czasu,
• iA – inteligentna automatyka,
• C1, C2, C3, C4, C5 – tryby własne.

U podstawy tego koła znajduje się włącznik aparatu w formie pierścienia. Obok mamy górne pokrętło sterujące i duży, czerwony uruchamiania nagrywania. Idąc wyżej, widzimy trzy guziki, umożliwiające zmianę odpowiednio: balansu bieli WB, czułości ISO i korektę ekspozycji. Przycisk służący do zmiany czułości ma dodatkowo dwa wypukłe punkty, pozwalające wyczuć go, gdy kadrujemy przez wizjer. Owe trzy guziki mogą pracować na trzy różne sposoby:

• wartość / ustawienie parametru można zmienić tylko trzymając wciśnięty dany przycisk,
• wciśnięcie danego guzika wyświetla na ekranie dostępne nastawy, dopiero kolejne wciśnięcie go (lub spustu migawki) pozwala wrócić do trybu live view,
• pierwsze wciśnięcie daje efekt jak powyżej, natomiast drugie zmienia dany parametr (nie dotyczy kompensacji ekspozycji).

Na samej górze znajduje się jeszcze górne pokrętło sterujące oraz umieszczony wewnątrz niego przycisk spustu migawki.

Przejdźmy teraz do tylnej ścianki.

W lewym górnym rogu umieszczono przycisk wejścia do trybu odtwarzania oraz przełącznik LOCK, pozwalający blokować wybrane elementy sterujące. Z prawej strony wizjera widzimy przełącznik trybu ustawiania ostrości (pojedynczy, ciągły i manualny) z przyciskiem wyboru trybu pola AF pośrodku. Obok znajdują się także: guzik AF ON, 8-kierunkowy dżojstik do wyboru punktów AF oraz przycisk Q (uruchamiający menu podręczne) pod nim. Idąc dalej w dół natrafiamy na wybierak wielokierunkowy, zintegrowany z kółkiem nastawczym oraz guzikiem MENU / SET pośrodku. Niżej mamy jeszcze przycisk cofania (w menu) i kasowania zdjęć oraz DISP., pozwalający zmienić ilość wyświetlanych informacji w trybie live view i odtwarzania.

Na przedniej ściance umieszczono kolejny przycisk funkcyjny, guzik zwalniający blokadę bagnetu oraz drugi czerwony przycisk filmowania.

Lumix S1 II oferuje duże możliwości mapowania elementów sterujących, które prezentuje poniższy film.

Menu

Układ menu w Lumiksie S1 II jest identyczny jak w innych „S-kach”. Mamy dwa poziomy zakładek: pierwszy (4 zakładki) oraz drugi (do 7 zakładek, niekiedy podwójnych, a nawet potrójnych). Każda podzakładka może zawierać maksymalnie 8 opcji. W ten sposób poszczególne ustawienia zostały dodatkowo uporządkowane, co naszym zdaniem jest dobrym pomysłem.

Menu fotografowania

Menu ustawień fotografowania

Menu konfiguracji aparatu

Menu odtwarzania

Moje Menu

Ostatnią zakładką w głównego menu jest tzw. Moje Menu. Pozostawia ono do dyspozycji użytkownika trzy zakładki, w których możemy umieścić w sumie 24 ustawienia. Dodatkowa opcja pozwala wyświetlić Moje Menu jako pierwsze po wciśnięciu guzika MENU / SET.

Wyświetlacz

W S1 II zastosowano 3-calowy ekran TFT LCD o nieco niższej niż w przypadku poprzednika rozdzielczości 1.84 miliona punktów. Wyposażono go w podwójny mechanizm zmiany położenia, analogiczny do tego co w Lumiksie S1H, czy np. Sony A1 II. Wyświetlacz możemy odchylić w górę maksymalnie o ok. 110 stopni lub w dół ok. 55 stopni, a dodatkowy przegub pozwala niezależnie odsunąć go w bok, odwrócić w niemal dowolnym kierunku. W ten sposób, chcąc jedynie odchylić ekran, nie musimy go rozkładać na bok. Zachowujemy możliwość zmiany położenia w szerokim zakresie kątów, co powinno usatysfakcjonować zarówno osoby fotografujące, jak i filmujące. Wadą jest to, że podobnie jak w wymienionych dwóch modelach, mechanizm zajmuje trochę miejsca, przez co złożony ekran nieco odstaje od aparatu. Niemniej, przy tak dużym korpusie nie powinno to stanowić problemu.

W menu znajdziemy możliwość regulacji jasności, kontrastu, nasycenia, a także kalibrowania kolorystyki w dwóch zakresach: pomarańcz-zieleń i niebieski-żółty. Możemy także aktywować wyświetlanie obrazu w odcieniach czerwonego („tryb nocny”), co będzie miłym dodatkiem np. dla astrofotografów.

Jakość wyświetlanego obrazu jest wysoka. Szczegółowość, kontrast i kolorystyka stoją na dobrym poziomie. Regulację podświetlenia możemy przeprowadzić ręcznie (w zakresie od −3 do +3) oraz pozostawić automatyce. W słoneczny dzień ustawienie maksymalne jest naszym zdaniem nie do końca wystarczające, bez trudu dostrzeżemy także odbicia otoczenia.

Ekran w S1 II wyposażono w funkcję dotykowej obsługi. Dzięki temu sporą część ustawień możemy dokonywać praktycznie bez użycia przycisków. W menu głównym oraz Q.MENU możemy zmieniać parametry oraz nawigować po nich. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać. W trybie robienia zdjęć za pomocą dotykowego ekranu możemy wybrać obszar ostrości lub wyzwolić migawkę za pomocą dotknięcia. Warto także dodać, że poza fizycznymi przyciskami konfigurowalnymi, opisanymi wcześniej, w ramach dotykowego interfejsu mamy dostęp do kolejnych pięciu. Oczywiście można je programować tak samo, jak ma to miejsce przy zwykłych przyciskach. Alternatywnie do dżojstika, z ekranu możemy korzystać jako płytki dotykowej, do zmiany punktów AF. Korzystamy wówczas z dwóch trybów działania – dokładna (miejsce dotknięcia wyświetlacza odpowiada położeniu w obrębie kadru) oraz względna. Do działania dotykowego ekranu nie mamy zastrzeżeń, bowiem obsługa za jego pomocą przebiega sprawnie.

Korzystając z przycisku DISP. możemy w trybie fotografowania przełączać tryby wyświetlanych informacji, co opisuje poniższa lista i pokazuje film:

• aktualny kadr + dodatkowe informacje (parametry ekspozycji oraz wybrane ustawienia),
• aktualny kadr bez dodatkowych informacji – widoczne są tylko parametry ekspozycji,
• tablica kontrolna z ustawieniami aparatu (brak live view),
• wyświetlacz wyłączony.

Dodatkowo możemy także ustawić widoczność wskaźnika poziomu, histogramu, linii siatki (trzy wzory), zebry, użytego punktu AF, czy wyświetlić powidok wybranego zdjęcia.

Tak jak w innych bezlusterkowcach Panasonika, w testowanym Lumiksie poza głównym menu mamy także dostęp do tzw. szybkiego menu, uruchamianego przyciskiem Q. Może ono pracować w dwóch trybach wyświetlania: z podglądem kadru oraz bez. Mamy naturalnie możliwość samodzielnego dobrania zawartych w nim wszystkich dwunastu slotów.

Również w trybie przeglądania mamy do wyboru kilka wariantów przeglądania zdjęć, a są to:

• samo zdjęcie,
• zdjęcie + podstawowe informacje,
• miniaturka zdjęcia + dodatkowe informacje, m.in. o parametrach ekspozycji, WB, właściwości obrazu, obiektywu, histogramy RGBY (razem 5 ekranów),
• zdjęcie ze wskaźnikami przepaleń (o ile w menu konfiguracji włączona jest odpowiednia opcja).

Zdjęcia można również powiększać oraz przeglądać w postaci miniaturek (12 lub 30 zdjęć) oraz z poziomu kalendarza.

Tryb wideo

Tryb filmowania został przetestowany w tym materiale.

Wizjer elektroniczny

W wizjerze S1 II wykorzystano ekran OLED-owy o rozdzielczości 5 760 000 punktów. Jego powiększenie wynosi 0.78x. Punkt oczny wynosi 21 mm, a korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie -4 do +2 dioptrii. W menu możemy wybrać wartość odświeżania obrazu: 120 kl/s lub 60 kl/s. Co więcej, czujnik zbliżeniowy pozwala na wybór dwóch ustawień, determinujących odległość, z jakiej będzie reagował: wysoka (ok. 6 cm) i niska (ok. 4 cm).

Ogólnie, jakość obrazu wyświetlanego w wizjerze jest bardzo dobra. Połączenie dużego powiększenia i rozdzielczości daje spory komfort kadrowania. Nie zauważyliśmy, by włączenie podwyższonego odświeżania wiązało się ze spadkiem szczegółowości. Celownik dobrze spisuje się też w słabszym oświetleniu – zaszumienie obrazu jest nieznacznie, a płynność pozostaje przyzwoita.

Rejestrator obrazu Atomos Ninja Inferno wykorzystywany do nagrywania ekranu przy demonstracji menu udostępniła firma BEiKS, a współpracujący z nim dysk SSD Angelbird AtomX firma Foto-Technika. Obu firmom uprzejmie dziękujemy.