Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy po wzięciu Voigtalndera 1.2/35 X do ręki, to jego bardzo małe rozmiary. To naprawdę zgrabny i poręczny obiektyw, który na dodatek świetnie komponuje się z konstruowanymi w stylu retro korpusami Fujifilm.

Niniejsza tabela prezentuje porównanie podstawowych parametrów testowanego obiektywu do innych manualnych obiektywów przeznaczonych do współpracy z matrycami APS-C. Jak widać, Voigtlander jest tu jednym z mniejszych i lżejszych instrumentów. Jego poręczność jest jeszcze bardziej widoczna, gdy zestawimy go z obiektywami wyposażonymi w autofokus – widać to w kolejnej tabeli. Wszystkie obiektywy w tym zestawieniu są ciemniejsze od Voigtlandera, a jednocześnie znacznie od niego większe, a prawie wszystkie cięższe.

Dodać przy tym trzeba, że małe rozmiary i waga Voigtalndera nie wynikają z oszczędności na obudowie. Wręcz przeciwnie. To solidny obiektyw wykonany w Japonii, w którego korpusie dominuje metal i szkło.

----- R E K L A M A -----

Na poniższym zdjęciu Nokton stoi pomiędzy Fujinonami 1.4/35 oraz 18–55 mm. Porównanie z tym pierwszym daje szczególnie mocno do myślenia – ciemniejszy Fujinon jest bowiem znacznie większy.

Nokton 1.2/35X rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz tylną soczewkę o średnicy 21 mm. Soczewka ta jest ruchoma i najpłycej (na głębokości około 4 mm) znajduje się dla ostrości ustawionej na nieskończoność. Gdy przechodzimy do minimalnego dystansu ogniskowania, chowa się ona na głębokość prawie 1 cm. Wewnętrzny tubus, który się wtedy odsłania jest świetnie wyczerniony i zmatowiony. Nie widać tam także żadnych szpar. Tutaj wszystko wygląda więc dobrze.

Właściwy obiektyw rozpoczyna się wąskim, nieruchomym pierścieniem, na którym znajdziemy skalę głębi ostrości ze znacznikami dla przysłon od f/16 do f/2.0, czerwoną kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, oznaczenie bagnetu oraz informację, że obiektyw został wyprodukowany w Japonii.

Kolejny element to pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 15 mm. Połowę tej szerokości zajmuje metalowe karbowanie, a drugą połowę skala odległości wyrażona zarówno w metrach, jak i stopach. Za znacznikiem nieskończoności widnieje jeszcze wartość ogniskowej obiektywu.

Pierścień pracuje płynnie i z równym, a jednocześnie niezbyt mocnym oporem. Wciąż jednak opór ten jest na tyle duży, że komfort pracy pozostaje zachowany. Ruch pierścieniem powoduje ruch całego układu optycznego, przez co przy przejściu do minimalnego dystansu ogniskowania, rozmiar obiektywu powiększa się o prawie 0.5 cm.

Idąc dalej natrafiamy na wąski pierścień do zmiany przysłony. Znajdziemy na nim karbowaną wypustkę, której zadaniem jest ułatwienie uchwytu i nastaw. Pierścień pracuje ze skokiem 1/3 EV i, dzięki stykom, przekazuje informacje do aparatu. W przypadku naszego redakcyjnego X-T2 wartości wyświetlane na ekranie lub w wizjerze były zawsze trochę wyższe niż te ustawione na pierścieniu, ale, co ciekawe, do EXIF-a była już zapisywana prawidłowa przysłona.

Obiektyw kończy się nieruchomym fragmentem obudowy, który przechodzi w gwint, który służy jednocześnie jako mocowanie filtrów o średnicy 46 mm, ale także jako mocowanie dołączonej w zestawie małej osłony przeciwsłonecznej.

Przednia soczewka ma średnicę 30 mm, jest lekko wypukła i otacza ją fragment obudowy z nazwą i parametrami obiektywu.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 8 soczewkami ustawionymi w 6 grupach. Jeden z elementów optycznych został wykonany ze szkła o nietypowej dyspersji. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o aż dwunastu listkach.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz małą, metalową osłonę przeciwsłoneczną, którą wkręca się w gwint mocowania filtrów.