Rzeczywisty rozmiar obiektywów	Lewy:   55.15+/- 0.05 mm Prawy:  55.15+/- 0.05 mm	4 / 8.0 pkt
Rzeczywiste powiększenie	7.96+/- 0.15 raza	3 / 3.0 pkt
Sprawność optyczna	92.9+/- 1.5%	20 / 25.0 pkt
Aberracja chromatyczna	Bardzo mała w centrum pola widzenia. Niewielka na brzegu.	9.3 / 10.0 pkt
Astygmatyzm	Znikomy.	8.8 / 10.0 pkt
Dystorsja	Odległość pierwszej zakrzywionej linii od centrum pola w stosunku do promienia pola widzenia: 59% +\- 4%	7 / 10.0 pkt
Koma	Pojawia się późno (w okolicy 3/4 pola widzenia). Na samym brzegu jest na granicy małej i średniej.	7.7 / 10.0 pkt
Nieostrość obrazu	Nieostrość pojawia się w odległości 93% +\- 3% od centrum pola widzenia.	9 / 10.0 pkt
Pociemnienie brzegowe	Małe.	4.3 / 5.0 pkt
Odwzorowanie bieli	Lekki krem. Duża różnica w transmisji pomiędzy środkiem zakresu widzialnego, a jego krańcem.	3.5 / 5.0 pkt
Kolimacja osi	Wzorowa.	5 / 5.0 pkt
Wewnętrzne odblaski	Lewy: Prawy: Bardzo małe.	4.7 / 5.0 pkt
Obudowa	Kompaktowa lecz solidna. Bardzo dobrze leży w ręku i przy oku. Regulowane muszle okularowe. Nic nie ugina się pod naciskiem, ani nie trzeszczy.	8 / 8.0 pkt
Ogniskowanie	Wygodna śruba centralna ze zgrubieniem, które jest pomocne w orientowaniu się położeniu śruby w nocy. Pełen obrót zajmuje 500 stopni. Ogniskowanie indywidualne jest na obu okularach. Nie rusza soczewkami na zewnątrz. Ideał!	5 / 5.0 pkt
Wyjście na statyw	W miejscu wyjścia statywowego jest dalmierz. Trzeba posiłkować się opcjonalnym adapterem statywowym, który w tej cenie w zasadzie powinien być dodawany gratis.	2 / 3.0 pkt
Rozstaw okularów	od 57 do 74.5 mm	5 / 6.0 pkt
Min. odległość ostrego widzenia	3.0 metry	2 / 2.0 pkt
Okulary	O polu własnym 53.7 stopnia (wg wzoru uproszczonego) i 50.3 stopnia (wg wzoru tangensowego).	6 / 20.0 pkt
Pole widzenia	Zmierzone przez nas wyniosło 6.75 +\- 0.03 stopnia i było w granicach błędów pomiarowych zgodne ze specyfikacją. Pole dość dobre jak na tą klasę sprzętu.	5 / 8.0 pkt
Wyczernienie i kurz wewnątrz tubusa	Idealnie czysto i czarno. Niestety widać połyskującą elektronikę dalmierza i kolorowe kable.	3.3 / 5.0 pkt
Winietowanie centralne	Lewy: Prawy: OL: 1.7%, OP: 1.7%	6 / 8.0 pkt
Jakość pryzmatów	Z dobrego szkła klasy BaK-4, ale za małe, przez co powodujące mierzalne pociemnienie. OL: 3.7% OP: 3.5%	4 / 8.0 pkt
Powłoki antyodblaskowe	Czerwono-pomarańczowe na obiektywach. Niebieskawe na pryzmatach. Zielono-żółto-pomarańczowe na okularach. Intensywność średnia.	4.5 / 5.0 pkt
Gwarancja [w latach]	5 lat	3.5 / 6.0 pkt
Wynik ostateczny	74%	140.6 / 190 pkt
Wynik Ekono		0pkt.

Podsumowanie

• solidna, a jednocześnie mała i kompaktowa jak na tą klasę sprzętu obudowa,
• dobra transmisja w centrum okna widzialnego,
• znikomy astygmatyzm,
• niewielka koma,
• bardzo dobrze korygowana aberracja chromatyczna,
• niewielkie pociemnienie na brzegu pola,
• obraz ostry prawie do samego brzegu pola,
• małe wewnętrzne odblaski,
• niewielka dystorsja,
• użyteczny nawet w nocy dalmierz.

• zbyt małe pryzmaty dające w efekcie pościnane i pociemnione źrenice,
• mała transmisja w paśmie czerwonym,
• obiektywom bliżej 55 mm niż 56,
• niewyczernione elementy elektroniki dalmierza widoczne w tubusie,
• bardzo wysoka cena.

Zajmijmy się na początek parametrami. Czym nowa Leica różni się od swoich najpoważniejszych konkurentów czyli Swarovskiego SLC New 8x56 oraz Zeissa Victory 8x56 T* FL? Rzut oka na tabelę z porównaniem pokaże nam kilka istotnych różnic. Jednym z ważniejszych parametrów opisujących lornetkę jest pole widzenia. Większość lornetek klasy 8x56 charakteryzuje się polem na poziomie 6.0-6.5 stopnia. Wartości prezentowane przez świętą trójcę są więc wyższe i zasługują na uznanie. Wynik Zeissa sięgający 7.4 stopnia jest wręcz bezkonkurencyjny dla tej klasy. Najgorzej spisuje się Swarovski, Leica jest od niego lepsza dając nam pole 6.8 stopnia.

Kolejny parametr, ważny szczególnie dla osób noszących okulary, to odstęp źrenicy. Tutaj kolejność się odwraca. Najlepiej wypada Swarovski z wynikiem 22 mm, drugie miejsce znów zajmuje Leica dając nam 18.5 mm, a najgorzej, z wynikiem 16 mm, prezentuje się Zeiss.

Jeszcze inaczej wygląda sytuacja wagi i gabarytów. Trudno zrobić lornetkę jednocześnie małą w swojej klasie i dobrą optycznie. Leica podjęła się tego zadania i jej instrument należy do najmniejszych lornetek 8x56. Jest ona o ponad 100 gramów lżejsza od konkurentów Zeissa i Swarovskiego oraz wyraźnie od nich mniejsza (różnica w długości sięga nawet ponad trzech centymetrów). Jest to wynik tym bardziej imponujący jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że Leica została wyposażona w laserowy dalmierz zasilany baterią. A to, jak mała jest Leica łatwo uzmysłowi nam poniższe zdjęcie, gdzie stoi ona obok Doctera 8x58.

Skoro już przy dalmierzu jesteśmy, poświęcimy mu chwilę uwagi. Warty podkreślenia jest fakt, że z markowych produktów tylko Leica zaoferowała swoim klientom lornetkę nocną, z wbudowanym dalmierzem, który działa także w nocy. Dalmierzowe konstrukcje Swarovskiego i Zeissa to małe lornetki dzienne klasy 30-45 mm. W przypadku konkurencji, chcąc mieć dalmierz i lornetkę nocną jesteśmy zmuszeni kupować dwa instrumenty, a jednocześnie nie mamy gwarancji działania tego tandemu w nocy.

W przypadku Leiki, dalmierz daje sobie radę zarówno w dzień jak i w nocy. Jego praca jest szybka (czas pomiaru nie przekracza jednej sekundy) i dokładna. Pracuje on bowiem w zakresie do 1200 metrów, osiągając dokładność do 1 metra na dystansie do 350 metrów, 2 metrów do odległości 700 metrów i 0.5% dla większych odległości. Jego działanie jest komfortowe. Po naciśnięciu gumowanego przycisku znajdującego się na lewym tubusie, w centrum pola widzenia pojawia się mały, czerwony prostokącik, służący do wyboru celu pomiaru. Po wykonaniu tej czynności, kolejne przyciśnięcie przycisku skutkuje dokonaniem pomiaru i wyświetleniem wyniku pod prostokącikiem. Warto tutaj dodać, że jasność wyświetlanych informacji jest automatycznie dobierana do warunków obserwacji, będąc większa w trakcie dnia i mała w nocy, przez co nie powoduje zepsucia adaptacji wzroku do ciemności. Dalmierz jest zasilany jedną baterią CR2, która wystarcza, jak podaje producent, na około 1000 pomiarów.

Będąc przy gabarytach i wadze, musimy powiedzieć też coś o jakości obudowy i materiałach w niej zastosowanych. Korpus lornetki wykonany jest ze sztywnego odlewu ze stopu aluminium, odpornego na zmiany temperatury, dzięki czemu instrument może być używany w zakresie temperatur od -15 do 55 stopni, a przechowywany od -40 do 85 stopni. Lornetka pokryta jest czarnym i antypoślizgowym materiałem, który dobrze przylega do rąk. Korpus jest całkowicie szczelny (wytrzymuje całkowite zanurzenie w wodzie na głębokość do 5 metrów), a ponadto wypełniony azotem.

Pomiędzy tubusami, gdzie wiele instrumentów ma wyjście statywowe, znajduje się dalmierz, więc chcąc umieścić Leikę na statywie musimy zaopatrzyć się w specjalny, firmowy adapter.

Okulary są osłonięte wysuwanymi i plastikowymi muszlami okularowymi, które dobrze leżą przy oku. Co rzadkie, każdy okular ma pierścień do indywidualnego ustawiania ostrości, a dodatkowo po środku znajduje się centralna śruba ostrości. Wszystko chodzi z należytym oporem i pozwala na precyzyjne ruchy.

Choć wszystkie trzy omawiane lornetki skonstruowano w dachowym systemie pryzmatów i tutaj znajdziemy różnice. Zeiss, klasycznie już, zastosował pryzmaty Abbe-Koeniga, których działanie opiera się o zasadę całkowitego wewnętrznego odbicia światła, dzięki czemu unikamy strat na transmisji. Leica i Swarovski zdecydowały się na mniejsze i lżejsze pryzmaty Schmidta-Pechana, które wymagają zastosowania specjalnej powierzchni odbijającej. Musi być ona naprawdę wysokiej klasy, aby zapewnić jak najmniejsze straty światła. Dodatkowo, na pryzmatach dachowych musi znaleźć się powłoka zapobiegająca przesunięciom fazowym. W przypadku Leiki zastosowano powłokę P40.

Oprócz pryzmatów każda lornetka zawiera obiektywy i okulary. U Leiki 8x56 te pierwsze są 2-elementowe, te drugie 5-elementowe. Konstrukcji dopełniają dodatkowe soczewki ogniskujące umieszczone pomiędzy pryzmatami a obiektywami. Na wszystkie granice powietrze-szkło nałożono warstwy antyodbiciowe Leica HDC.

Jeśli chodzi o warstwy, to gdy spojrzymy na nie od strony obiektywów, mają one głęboki czerwony kolor o niepokojąco dużym natężeniu. Sugeruje to, że transmisja lornetki w czerwonej części widma może nie być najwyższa. Na szczęście nie musimy tutaj opierać się tylko na kolorze powłok, bo mamy do dyspozycji wykres transmisji uzyskany za pomocą spektrofotometru. Jest on zaprezentowany poniżej.

Nie mamy żadnych zastrzeżeń do poziomu transmisji w centrum zakresu widzialnego, gdzie wynosi ona 93%. Problemem jest to co widać w czerwonej części widma. Począwszy od 600 nm transmisja zaczyna lecieć na łeb na szyję, przez co jej średnia wartość w zakresie czerwonym sięga tylko 52%. To naprawdę mało! Wynik zupełnie niegodny takiej legendy optyki jak Leica. Wcale nie jest wykluczone, że za taki, a nie inny wygląd wykresu transmisji jest odpowiedzialna obecność dalmierza opartego o laser podczerwony.

Jak to wszystko sprawuje się w praktyce? Można powiedzieć, że typowo dla Leiki, czyli bardzo dobrze. Obraz jest jasny, bardzo kontrastowy i w centrum wybitnie ostry. Lornetka ma bardzo mały astygmatyzm, znikomą aberrację chromatyczną, która na brzegu wzrasta w sposób akceptowalny i niewielką komę. Instrument bardzo dobrze pracuje w nocy i pod ostre światło, nie pokazując jakiś zauważalnych odblasków. Obraz na brzegu jest delikatnie pociemniony i tylko leciutko nieostry. To w zasadzie jedyne niedogodności, związane z oszczędzaniem gabarytów poprzez ograniczenie wielkości pryzmatów. Efekt tych oszczędności widać zaś bezpośrednio w postaci lekkiego przycięcia źrenic wyjściowych.

Na sam koniec pozostawiliśmy cenę, która, jak to u Leiki, mała nie jest. Za Geovida 8x56 jeszcze niedawno trzeba było zapłacić w okolicach 8000 zł. Po ostatnich zawirowaniach walutowych cena ta skoczyła do 11000 zł! To naprawdę dużo. Tym bardziej, że za konkurencyjne produkty Zeissa i Swarovskiego musimy zapłacić wyraźnie mniej. Z drugiej strony, w przypadku Leiki, w małych gabarytach, dostajemy jeszcze wbudowany dalmierz, który w przypadku konkurentów trzeba dodatkowo dokupić.