Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2 ZF/ZK/ZE - test obiektywu
8. Winietowanie
W tym przypadku, spadek jasności w rogach kadru mamy szansę dojrzeć tylko na maksymalnym otworze względnym gdzie sięga on 28% (−0.97 EV). Już na przysłonie f/2.8 winietowanie robi się znikome i sięga tam tylko 10% (−0.31 EV).
Ciut większe wartości zanotowaliśmy na matrycy Nikona D200. Jak wygląda to w rzeczywistości pokazują poniższe miniaturki.
Na maksymalnym otworze względnym winietowanie wynosi 33% (−1.16 EV) i zmniejsza się do 15% (−0.48 EV) dla wartości przysłony f/2.8. Winietowanie robi się niezauważalne na przysłonie f/4.0, gdzie sięga już tylko 5% (−0.16 EV).
Oczywiście najwięcej problemów jest na pełnej klatce, co doskonale obrazują poniższe ujęcia.
Używając maksymalnego otworu względnego musimy pogodzić się ze stratą 49% światła w rogach kadru (−1.92 EV). Zastosowanie przysłony f/2.8 pozwala zmniejszyć straty do 31% (−1.08 EV). Winietowanie robi się umiarkowane dla otworu względnego f/4.0, gdzie wynosi 16% (−0.51 EV) i znika prawie całkowicie dla f/5.6, gdzie sięga już tylko 9% (−0.28 EV).
 |
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.