Zanim jednak zaczniemy krytykować Zeissa, musimy wziąć pod uwagę, że w fotografii nie chodzi o bicie rekordów. Różnica pomiędzy 41 a 43 lpmm jest prawie żadna, bo oba poziomy gwarantują rewelacyjną ostrość uzyskiwanych zdjęć. Gdy popatrzymy na wykresy rozdzielczości globalnie i porównamy do siebie 85tki Zeissa, Canona i Nikona, to właśnie ten ostatni zbierze najwięcej uwag krytycznych, ze względu na słabe zachowanie dla okolic maksymalnego otworu względnego. Porównanie Canona i Zeissa pokazuje, że w centrum obrazu idą one łeb w łeb i oba, nawet przy maksymalnym otworze dają akceptowalną jakość obrazu (z tym, że u Canona maksymalny otwór to f/1.8 a u Zeissa f/1.4 - dla portrecisty, różnica znacząca).

Gdy popatrzymy na zachowanie na brzegu kadru, Zeiss nie ma sobie równych. Wypada wyraźnie lepiej od Nikkora i nieznacznie lepiej od Canona. Tutaj Zeiss naprawdę zasłużył na ogromne pochwały, bo nawet dla f/1.4 różnica pomiędzy centrum a skrajem kadru jest znikoma. Być może właśnie chęć uzyskania takiego efektu, była powodem braku rekordów w centrum kadru dla przysłon w okolicach f/5.6. A przyznam się szczerze, że osobiście jestem gotów taką cenę zapłacić.

Tak naprawdę, na zakończenie, trzeba wspomnieć o jeszcze jednym czynniku, który może mieć wpływ na niższe MTFy Zeissa. Otóż Alfa 100, na której testujemy obiektywy Sony, nie ma pełnoprawnej opcji wstępnego podnoszenia lustra. Ma jej atrapę w postaci dwusekundowego samowyzwalacza, który jest realizowany właśnie poprzez podniesienie zwierciadła. Problem w tym, że owe dwie sekundy mogły być odpowiednie przy teście na przykład Sony 2.8/50, a przy ogniskowej 85 mm mogły już mieć wpływ na pojawienie się minimalnych i niewytłumionych odpowiednio drgań. Czy tak było w istocie, trudno powiedzieć, bo jak na razie na niczym innym obiektywów Sony testować nie możemy.