Pomiary szumu programem Imatest na zdjęciach JPEG potwierdzają jego stosunkowo mały poziom w całym zakresie czułości. Różnice na najwyższych czułościach, na przykład w stosunku do Nikona D3x, są minimalne biorąc pod uwagę ostrość zdjęć i zastosowanie różnego stopnia odszumiania. Warto wspomnieć, że w menu M9 nie ma jakiejkolwiek funkcji włączającej, lub wyłączającej redukcję szumów.

Mimo że JPEG-i z M9 mają bardzo dobrą jakość, to maksimum cyfrowych zdjęć tkwi zawsze w RAW-ach. W M9 znajduje się pełnoklatkowa matryca CCD o rozdzielczości 18.1 miliona pikseli (5212 x 3472 pikseli) wyprodukowana przez firmę Kodak. Jak więc wypada ona na tle canowskiego CMOS-a i CMOS-a od Sony w implementacji Systemu Alpha i Nikona, które mają powyżej 20 megapikseli? Porównanie znajdziemy poniżej.

Format zdjęć RAW w M9 odpowiada standardowi DNG, a RAW-y mogą być kompresowane lub nie. Prezentowane poniżej wycinki pochodzą z nieskompresowanych zdjęć RAW.

50 ISO
D3x
1Ds MkIII
80 ISO
M9
100 ISO
D3x
1Ds MkIII
A900
160 ISO
M9
200 ISO
M9
D3x
1Ds MkIII
A900
400 ISO
M9
D3x
1Ds MkIII
A900
800 ISO
M9
D3x
1Ds MkIII
A900
1600 ISO
M9
D3x
1Ds MkIII
A900
2500 ISO
M9
3200 ISO
D3x
1Ds MkIII
A900
6400 ISO
D3x
A900

W porównaniu do prezentowanych tu zdjęć z lustrzanek, zdjęcia z M9 są wyraźnie ostrzejsze. To może także powodować większe uwidacznie się szumu, który w przypadku Leiki staje się widoczny już od ISO 400, czyli podobnie jak w Sony A900. Na zdjęciach z obu tych aparatów poziom szumu wydaje się być zbliżony w całym zakresie górnych czułości z małą przewagą Sony.

W stosunku do Nikona D3x i Canona 1Ds Mark III, ilość szumu na zdjęciach z M9 jest jednak wyczuwalnie wyższa. Tyczy się to głównie najwyższych czułości poczynając od ISO 800. Pomiary szumu pokazują, że dla ISO 1600, szum na zdjeciach z M9 jest niemal dwukrotnie większy niż na zdjęciach z D3x, czy 1Ds. Mimo tego i pomimo bardzo mocnego wyostrzania jakość zdjęć z M9 na najwyższych czułościach jest wizualnie całkiem dobra. Zasługą jest niewątpliwie brak odszumiania i pozostawienie ziarnistego szumu na zdjęciu, który nie zabija szczegółów.

Pomiary szumu na 48-bitowych RAW-ach potwierdzają podobne zachowanie M9 w całym zakresie czułości w stosunku do 1Ds, D3x i A900.

Podkreślić jeszcze należy, że M9 zapisuje RAW-y w postaci aż 16-bitowej. Takie przetworniki stosują co najwyżej niektóre średnioformatowe aparaty. Profesjonalne lustrzanki małoobrazkowe typu Canon 1Ds Mark III, czy Nikon D3x zapisują bowiem „tylko” 14-bitowe RAW-y.

Na koniec przejdźmy do wad. Niestety na RAW-ach efekt mory jest tak samo widoczny jak to pokazaliśmy w poprzednim rozdziale. Z jednej strony rzadko ta wada da nam się szczególnie we znaki. Przy odrobinie szczęścia nigdy jej nie ujrzymy. Jednak biorąc pod uwagę cenę tego aparatu i niezawodność jaką obiecuje nam producent, należało by wymagać jakości obrazu wolnej od tego typu wad.

Jest jeszcze jedna negatywna kwestia w M9. Przy ekspozycji dłuższej niż 2 sekundy następuje automatyczna redukcja szumów. Aparat zawiesza się na czas równy czasowi naszej ekspozycji i wykonuje sobie darka (ciemną klatkę). Niestety tej redukcji szumów nie można wyłączyć w menu. Trzeba się zatem pogodzić z ingerencją M9 w zdjęcia RAW przy długich czasach naświetlania. Z tej właśnie przyczyny zrezygnowaliśmy z wykonywania i omawiania darków. Pokazywanie darków, od których aparat sam odejmuje darka, jest bowiem mało sensowne.

Winietowanie

Ciekawą kwestią, która pozostała do wyjaśnienia jest winietowanie. Leica wspólnie z Kodakiem chwali się zastosowaniem specjalnych mikrosoczewek o dużym współczynniku załamania, które nawet w rogach kadru są efektywne w wyłapywaniu promieni padających pod dużym kątem. Jak to wygląda w praktyce? Czy można sprawdzić jaką mamy różnicę w stosunku do błony fotograficznej? Leica nam to umożliwia, bo do każdego swojego obiektywu dołącza specyfikację oraz pomiary jego własności, w tym winietowania. I tak, krzywa winietowania używanego przez nas obiektywu Leica Summicron-M 50 mm f/2.0 wygląda następująco.

Widać z niego wyraźnie, że dla f/2.0, w rogach matrycy pełnoklatkowej winietowanie może sięgać nawet 60–70%. Tymczasem nasze pomiary, wykonane zarówno na plikach JPEG jak i RAW, dla tego samego obiektywu pokazują wartości na poziomie nie przekraczającym 40%, a więc dużo niższe. Czyżby mikrosoczewki miały poprawić sytuację w stopniu aż tak wyraźnym? Chyba trudno w to uwierzyć. Znacznie łatwiej za to uwierzyć w programową redukcję winietowania, o której zresztą sam producent wspomina.

Dodano 11.09.2009. Okazuje się, że korektę winietowania można wyłączyć i to zarówno na JPEG-ach i RAW-ach. Po prostu w zakładce odnośnie identyfikacji szkła (Lens Detection) trzeba wybrać opcję Off. Aparat wtedy nie rozpoznaje szkła i nie koryguje winietowania.