Wykorzystujemy pliki cookie do spersonalizowania treści i reklam, aby oferować funkcje społecznościowe i analizować ruch w naszej witrynie, a także do prawidłowego działania i wygodniejszej obsługi. Informacje o tym, jak korzystasz z naszej witryny, udostępniamy partnerom społecznościowym, reklamowym i analitycznym. Partnerzy mogą połączyć te informacje z innymi danymi otrzymanymi od Ciebie lub uzyskanymi podczas korzystania z ich usług i innych witryn.
Masz możliwość zmiany preferencji dotyczących ciasteczek w swojej przeglądarce internetowej. Jeśli więc nie wyrażasz zgody na zapisywanie przez nas plików cookies w twoim urządzeniu zmień ustawienia swojej przeglądarki, lub opuść naszą witrynę.
Jeżeli nie zmienisz tych ustawień i będziesz nadal korzystał z naszej witryny, będziemy przetwarzać Twoje dane zgodnie z naszą Polityką Prywatności. W dokumencie tym znajdziesz też więcej informacji na temat ustawień przeglądarki i sposobu przetwarzania twoich danych przez naszych partnerów społecznościowych, reklamowych i analitycznych.
Zgodę na wykorzystywanie przez nas plików cookies możesz cofnąć w dowolnym momencie.
Nikkor-P 300/4.5 zapoczątkował całkiem sporą „dynastię” małych teleobiektywów Nikkor o ogniskowej 300 mm.
Naszą podróż przez małe manualne nikonowskie „tele-stałki” o ogniskowej 300 mm zaczniemy w roku 1965. To czas, gdy Nikon F był na najlepszej drodze, by stać się na świecie profesjonalnym aparatem nr 1. W zdobywaniu zaufania fotografów – nie tylko z resztą zawodowych – pomagała stale powiększająca się gama optyki z bagnetem F. We wspomnianym roku do oferty trafił jasny, reporterski Nikkor-O 35/2 i superjasny standard Nikkor-S 55/1.2, zaś rok wcześniej pojawiła się także jasna portretówka: Nikkor-H 85/1.8. W dziedzinie dłuższych teleobiektywów sprawa nie wyglądała szczególnie korzystnie. Oferowano jedynie trzy małe, poręczne i relatywnie popularne konstrukcje 105/2.5, 135/3.5 oraz 200/4. Z drugiej strony do oferty trafiły wielkie i mało mobilnie obiektywy modułowe, z których najmniejszy miał parametry 400/4.5 i wraz z oprawą ogniskującą ważył prawie trzy kilogramy! Nietrudno odgadnąć, dlaczego zdecydowano się na ogniskową 300 mm – nowy Nikkor-P 300/4.5 lokował się idealnie w połowie między małym, ale dla wielu zbyt krótkim Nikkorem-Q 200/4 i mało mobilnym i ciężkim Nikkorem-Q 400/4.5. Na pochwałę zasługiwał bardzo dobry otwór względny f/4.5 pierwszej „trzysetki”. Umożliwił zbudowanie obiektywu dość jasnego, ale nadal lekkiego i niedrogiego, wyposażonego w popularny wówczas gwint dla filtrów o średnicy 72 mm (aż do końca lat 90-tych wszystkie bez wyjątku małe Nikkory używały trzech tylko średnic: 52, 62 i 72 mm). Układ optyczny nowego obiektywu zaprojektowano – jak wskazuje litera P w nazwie – z pięciu tylko soczewek. Soczewki te były pojedyncze, więc liczba grup była identyczna. Na każdej z nich producent Nippon Kogaku naniósł pojedyncze powłoki antyodbiciowe, przez co obiektyw nie jest demonem transmisji czy przenoszenia kontrastu.
Pojedyncze powłoki antyodbiciowe o rubinowym odcieniu i 6-cio segmentowa przysłona to klasyka opytki Nippon Kogaku w latach 60-tych.
Od strony optyki, jest to klasyczny teleobiektyw złożony z dwóch zespołów, z których przedni jest skupiający, a tylny ma działanie rozpraszające. Dzięki temu uzyskano ogniskową 300 mm mimo fizycznej długości obiektywu wynoszącej tylko 192 mm. Obiektyw ogniskował od odległości 4 metrów i zastosowano w nim 6-cio segmentową przysłonę pozwalającą się domykać do wartości f/22. Nikkora-P 300/4.5 wyposażono w dość długą wbudowaną i wyciąganą osłonę przeciwsłoneczną oraz w możliwość zamocowania go na statywie. W tym celu zastosowano mało przemyślane rozwiązanie – dwa osobne gwinty 1/4" – jeden do kadru poziomego, jeden do pionowego. Zmiana kadru wymagała odkręcenia obiektywu od głowicy i ponowne zamocowanie go po obrocie.
Pierwszą „trzysetkę” można było mocować na statywie – przewidziano dwa osobne gniazda dla kadru pionowego i poziomego. Takie samo rozwiązanie zastosowano u następcy.
W dziedzinie ergonomii uwagę zwraca bardzo szeroki i wygodny pierścień ostrości, który we wczesnych egzemplarzach wyskalowany był tylko w stopach; później odległość wyskalowano w stopach i metrach. Mimo że obiektyw wykonany był całkowicie z metalu, udało się utrzymać niewielką wagę, wynoszącą jedynie 990 g. Nietrudno zgadnąć, że dzięki dobrej ergonomii, małej masie, dobremu otworowi względnemu i rozsądnej optyce obiektyw od razu zyskał ogromną popularność wśród użytkowników systemu Nikona.
Podobnie jak jego poprzednik, Nikkor-H posiadał całkowicie metalowy, bardzo wygodny pierścień ostrości z precyzyjnie naniesioną skalą odległości. Głębię ostrości wskazano dla przysłon f/11 i f/22.
Po 5 latach i wyprodukowaniu imponującej jak na lata 60-te liczby około 15 000 sztuk, zdecydowano się na przeprojektowanie układu optycznego. Optykę nowego obiektywu Nikkor-H 300/4.5 złożono z sześciu soczewek w układzie bardzo podobnym do poprzednika. Tym razem jeden z singletów w przedniej części został zastąpiony dubletem. Nowy obiektyw wyróżniał się znacznie lepszą ostrością na brzegu kadru przy otwartej przysłonie oraz nieco mniejszym winietowaniem. Część soczewek otrzymała też o wiele bardziej zaawansowane, wielowarstwowe powłoki antyodblaskowe. W wyglądzie zewnętrznym nie zastosowano żadnych istotnych zmian, ale nowy teleobiektyw przybrał nieco na wadze (1070 g) i minimalnie wzrosła jego długość.
W serii „K” Nikon zrezygnował z chromowanych akcentów, a mocowanie do statywu wykonano w postaci obrotowego pierścienia blokowanego wygodną śrubą, który „klikał” co 90º.
To właśnie ten model był pierwszą „trzysetką” Nikona, która zyskała ogromną popularność i „trafiła pod strzechy”. W trakcie także pięcioletniego okresu produkcji wyprodukowano ogromną wprost liczbę 55 000 sztuk, po czym zaprezentowano jego znacznie odmienionego następcę. Nowy obiektyw był jednym z pierwszych, w których producent zrezygnował z oznaczeń literowych wskazujących liczbę użytych soczewek. Nowy Nikkor 300/4.5 „K” otrzymał dokładnie taką samą optykę jak jego poprzednik (6 soczewek w pięciu grupach), ale wszystkie powierzchnie optyczne pokryte zostały wielowarstwowymi powłokami antyodblaskowymi NIC (Nikon Integrated Coatings).
Nikkor 300/4.5 w wersji AI to najpopularniejszy z opisanych tu obiektywów
W dziedzinie mechaniki zmiany objęły inny pierścień ostrości, pokryty gumą oraz zupełnie inne mocowanie do statywu. Nowy Nikkor wyposażony został w solidny, metalowy pierścień, umożliwiający jego rotację wokół osi obiektywu i klikający co 90°. Zmiana kadru z pionowego na poziomy odbywała się teraz znacznie szybciej. W roku 1977 obiektyw ten został zastąpiony przez model AI Nikkor 300/4.5, w którym zastosowano inaczej ukształtowany pierścień przysłon w standardzie AI oraz inną gumę na pierścieniu ostrości. Wszystkie pozostałe parametry dokładnie odpowiadały poprzednikowi.
Nowocześniejsze, wielowarstwowe powłoki NIC (Nikon Integrated Coatings) w wersjach „K” i AI nieco poprawiły oddanie kolorów i kontrast obrazu.
Ostatnim wcieleniem tego obiektywu był zaprezentowany w roku 1981 AIS Nikkor 300/4.5. Po raz kolejny użyto tej samej optyki, ale mechanika obiektywu powstała od przysłowiowego zera. Po pierwsze zastosowano nowy mechanizm przysłony, złożony z 7 zaokrąglonych segmentów i z możliwością domykania do f/32. Nowy mechanizm ustawiania ostrości pozwalał na silniejszy wysuw optyki do przodu, dzięki czemu minimalna odległość ustawiania ostrości została nieco skrócona do 3.5 m.
Nikkor 300/4.5 w wersji AIS zmontowany został w zupełnie nowym tubusie, umożliwiającym ogniskowanie od 3.5 metra
Obiektyw otrzymał także zupełnie nowy, znacznie masywniejszy i przez to sztywniejszy pierścień mocowania do statywu. Pierścień ten po całkowitym rozkręceniu śruby blokującej po raz pierwszy można całkowicie usunąć z obiektywu. Na obiektyw można go założyć na dwa różne sposoby: ponieważ stopka statywowa nie była symetryczna, użytkownik mógł w ten sposób decydować czy gwint mocowania ma być bliżej czy dalej od bagnetu. Pozwalało to lepiej wyważyć obiektyw na statywie w zależności od masy korpusu. Mała rzecz, a cieszy…
W wersji AIS oferowano (seryjnie, nie tak jak obecnie….) pierścień mocowania statywowego, który mogł być całkowicie zdjęty z obiektywu i można go było założyć na dwa różne sposoby
To najmasywniejszy ze wszystkich opisanych tu Nikkorów: z pierścieniem mocowania statywowego ważył 1160 g, bez niego o 150 g mniej. Obiektyw ten – mimo braku soczewek niskodyspersyjnych – pozostawał w ofercie bardzo długo, bo aż do roku 1999.
Wygląda na to, że korzystasz z oprogramowania blokującego wyświetlanie reklam.
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.
Będziemy wdzięczni, jeśli dodasz stronę Optyczne.pl do wyjątków w filtrze blokującym reklamy.
_1105457014.jpg)
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.