Powyższy wykres jednoznacznie wskazuje na obecność wyraźnego odszumiania JPEG-ów. Trzy składowe przyjmują podobne wartości, a poziom szumu ledwie przekracza 3% dla ISO 25600. Poza tym, na wykresie zauważymy kilka załamań. Należy zatem mieć świadomość, że odszumiania JPEG-ów w E-M10 Mark IV nie da się zupełnie wyłączyć, mimo iż dostępna w menu opcja właśnie na to wskazuje. Mimo że nie jest to sprzęt adresowany do profesjonalistów, naszym zdaniem takie działanie wprowadza użytkownika w błąd.

W Olympusie E-M10 Mark IV intensywność procesu odszumiania na wyższych czułościach można kontrolować w 3-stopniowej skali. W poniższej tabelce prezentujemy zdjęcia wykonane przy teoretycznie wyłączonej redukcji oraz na poszczególnych ustawieniach stopnia intensywności tego procesu dla czułości ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Przyjrzyjmy się teraz surowym zdjęciom z E-M10 Mark IV. Wywołaliśmy je programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy wycinki zdjęć z Nikona Z50 i Sony A6400.

Choć w serii E-M10 sensor 20-megapikselowy pojawił się po raz pierwszy, był on już wcześniej zastosowany w kilku innych modelach (choćby w E-M5 Mark III). Z tego względu, obrazowanie E-M10 Mark IV nie stanowi żadnego zaskoczenia. W każdym razie, i Z50, i A6400 mają pewną przewagę nad testowanym E-M10 Mark IV zarówno w kategorii odwzorowania detali, jak i zaszumienia na wyższych nastawach ISO. W Przypadku Olympusa, naszym zdaniem lepiej nie wychodzić poza ISO 3200.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Na podstawie powyższego wykresu widzimy, że dla ISO 6400 E-M10 Mark IV i Lumix G90 generują w zasadzie identyczny poziom szumu luminancji. Sony A6400 ma nad nimi ok. 1/2 EV, a Z50 1 EV przewagi.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Olympus E-M10 Mark IV zachowuje się w kategorii prądu ciemnego. Jego poziom oceniamy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku testowanego E-M10 Mark IV zakres ten wynosi od 0 do 511. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii nie mamy szczególnych zastrzeżeń do testowanego aparatu. Co prawda histogramy odbiegają nieznacznie kształtem od rozkładu Poissona, ale niemal w całym zakresie czułości są dobrze odseparowane od zera i stosunkowo wąskie. Do ISO 6400 średnia wartość sygnału utrzymuje się na stałym poziomie w okolicy 250 (patrz tabelka poniżej). Dopiero dla dwóch najwyższych czułości wartość ta maleje, a maksimum histogramów przesuwa się nieco w lewo.

Na wygląd samych darków trudno narzekać. Nie dostrzegamy oznak bandingu, a niejednorodności są bardzo nieznaczne.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600