W Nikonie Z5 II zastosowano tę samą co np. w modelu Zf matrycę typu CMOS o całkowitej liczbie 25.28 milionów pikseli i fizycznym rozmiarze 35.9×23.9 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 24.5 miliona. Pliki RAW, mające w systemie Nikona rozszerzenie NEF, charakteryzują się rozdzielczością 6048×4024 pikseli. Mogą być zapisywane jako 14-bitowe obrazy w trzech opcjach: skompresowane bezstratnie, „wysoka wydajność★” lub „wysoka wydajność”.

Rozdzielczość układu jako całości

Zakres wyostrzania w Nikonach serii Z został rozszerzony względem starszych aparatów. Obecnie najniższą możliwą wartością jest −3. W teście Z7 wykazaliśmy, że najprawdopodobniej przy takim ustawieniu obraz jest rozmywany. Z tego względu skorzystaliśmy ze stopnia zerowego i wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50), obliczając ją w programie Imatest. Wartości zostały wyrażone w liniach na wysokość obrazu. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Nikkor Z 50 mm f/1.8 S.

----- R E K L A M A -----

Zmierzone wartości stoją na bardzo podobnym poziomie, jak w modelu Zf. Tym samym, są nieco wyższe od tych z EOS-a R6 Mark II, jeszcze więcej natomiast zanotował Panasonic Lumix S5 II. W przypadku tego ostatniego zauważyliśmy jednak lekkie wyostrzanie. W Nikonach zwykle nie jest ono stosowane, niemniej zobaczmy wykresy z Imatestu dla przykładowego zdjęcia testowego.

Funkcja MTF nie przyjmuje co prawda wartości większych od 1, widać jednak niewielkie wybrzuszenia w jej przebiegu. To może oznaczać stosowanie delikatnego wyostrzania. Specjalnych oznak tego procesu nie widać jednak w profilach na granicy czerni i bieli (górne wykresy), które objawia się zwykle występowaniem na nich lokalnego maksimum.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu również wykorzystaliśmy obiektyw Nikkor Z 50 mm f/1.8 S. Najwyższe wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Rekord naszego zestawienia należy do Sony A7 IV, którego sensor charakteryzuje się wyższą rozdzielczością niż układy pozostałych bezlusterkowców. Bardzo wysokie wyniki zanotował Lumix S5 II, natomiast modele Nikona i Canona idą praktycznie łeb w łeb. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na kwestię filtrów antyaliasingowych w omawianych modelach, bowiem ten element ma niebagatelny wpływ na uzyskiwaną zdolność rozdzielczą. W S5 II filtra AA w ogóle nie ma, natomiast w EOS-ie R6 Mark II działa on tylko w jednej składowej i to w niewielkim stopniu. Warto zatem sprawdzić, jak kwestia ta przedstawia się w przypadku Nikona Z5 II:

Tak samo jak w modelu Z6 II, zauważamy dużą dysproporcję pomiędzy poszczególnymi składowymi. Wartość odpowiedzi w częstości Nyquista dla składowej poziomej jest bardzo wysoka, co oznacza brak funkcji antyaliasingowych. Z kolei dla składowej pionowej, filtr działa, choć został nieco osłabiony. Summa summarum, filtr AA w Nikonie Z5 II najmocniej obniża osiągi zdolności rozdzielczej w omawianej grupie aparatów.

Na koniec rozdziału warto jeszcze sprawdzić, czy na zdjęciach z testowanego aparatu można dostrzec efekt mory.

W przypadku bardzo drobnych wzorów na tablicy testowej, dla składowej poziomej bez trudu dostrzeżemy zakłamania kolorystyczne (false color).

Tryb wysokiej rozdzielczości

Z5 II to kolejny aparat Nikona wyposażony w tryb zdjęć wysokiej rozdzielczości, opisany w menu "Fotografowanie z przesunięciem piksela". Jego działanie jest analogiczne do funkcji "Hi-Res" znanych z niektórych aparatów Fujifilm, OM System / Olympus, Panasonika, czy Sony. Polega na wykonaniu kilku ekspozycji z odpowiednim przesunięciem matrycy, co jest możliwe dzięki zastosowaniu modułu stabilizacji. Funkcja ta stanowi obejście konieczności interpolacji, bowiem dzięki wielu ekspozycjom, każdy piksel zawiera pełne dane kolorów RGB.

Może ona działać w czterech trybach, różniących się liczbą wykonywanych zdjęć i finalnym efektem:

• 4 ekspozycje - zdjęcie o lepszej reprodukcji kolorów niż standardowo,
• 8 ekspozycji – j.w. plus niższy szum,
• 16 ekspozycji - zdjęcie o wysokiej rozdzielczości oraz lepszej reprodukcji kolorów
• 32 ekspozycje - j.w. plus niższy szum,

Wynikowy obraz kompozytowy musimy złożyć w programie Nikon NX Studio (dostępnym dla systemów Windows i MacOS). W dwóch pierwszych trybach będzie on miał standardowy wymiar 6048×4032 pikseli, natomiast w pozostałych dwóch: 12096×8064 pikseli.

Oprócz tego możemy włączyć tzw. opóźnienie (1, 2, 3 lub 5 sekund), które pełni de facto rolę samowyzwalacza, nieaktywnego w tym trybie. Ostatnia funkcja to interwał między kolejnymi ekspozycjami, regulowany od 0 do 30 sekund z 1-sekundowym krokiem.

Tryb ten sprawdziliśmy już przy okazji testu Nikona Zf, zatem odsyłamy do lektury odpowiedniego rozdziału.