W przypadku testowanego Tamrona trudno wskazać jego bezpośrednich konkurentów, bo jeszcze nikt nie zaprezentował obiektywu o takim zakresie ogniskowych i świetle. Z konieczności więc w naszej tabeli porównamy go z innymi obiektywami przeznaczonymi na matryce APS-C, których ogniskowa rozpoczyna się od 16–17 mm, kończy się na 70–80 mm, a światło, choć momentami, jest lepsze niż stałe f/4.0.

Pamiętając o świetle Tamrona trudno być zaskoczonym, że jest on obiektywem największym i najcięższym. Co ciekawe, wcale nie posiada największego mocowania filtrów, a na tle konkurentów wyróżnia się pozytywnie minimalnym dystansem ustawiania ostrości.

Na poniższym zdjęciu Tamron-17–70 mm f/2.8 Di III-A VC RXD stoi obok Olympusa M.Zuiko 12–40 mm f/2.8, czyli instrumentu także bardzo uniwersalnego i posiadającego stałe światło f/2.8.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który zawiera styki oraz ramkę o rozmiarach 32 na 23 mm. Wewnątrz tej ramki mamy tylną soczewkę obiektywu o średnicy 26 mm. Jest ona nieruchoma i znajduje się na głębokości pół centymetra poniżej ramki. Jej otoczenie jest bardzo dobrze wyczernione i zmatowione. Od tej strony wszystko wygląda więc bardzo dobrze i szczelnie.

Właściwy korpus obudowy jest pokryty czarnym tworzywem sztucznym i rozpoczyna się nieruchomym, gładkim pierścieniem, na którym znajdziemy srebrny pasek oraz znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu. Pierścień szybko zwiększa swoją średnicę i już na powiększonej części znajdziemy napis z nazwą i parametrami obiektywu oraz informację, że obiektyw zaprojektowano w Japonii, ale wyprodukowano w Wietnamie.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 13 mm i jest w całości pokryty karbowaniem. Nie znajdziemy tam żadnej skali odległości, ani głębi ostrości. Pierścień pracuje płynnie, z właściwym oporem i z przełożeniem elektronicznym. Nawet przy szybkim kręceniu, przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt ponad 180 stopni, co zapewnia dobrą precyzję nastaw.

Idąc dalej, mamy gładki i nieruchomy fragment obudowy o szerokości 9 mm, za którym zaczyna się pierścień do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość 40 mm i jest w większej części pokryty gumowanym karbowaniem. Znajdziemy też na nim znaczniki ogniskowych dla wartości 17, 24, 35, 50 i 70 mm.

Ruch tym pierścieniem od ogniskowej 17 do 70 mm powoduje wysunięcie jednolitego i wykonanego z tworzywa sztucznego tubusu, który kończy się przednim układem soczewek. Podczas tej operacji rozmiar obiektywu rośnie o 29 mm.

Przednia soczewka ma średnicę 56 mm i otacza ją nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 67 mm oraz bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 16 soczewkami ustawionymi w 12 grupach. Producent nie oszczędzał na elementach specjalnego rodzaju. Mamy bowiem do czynienia z dwoma soczewkami wykonanymi ze szkła niskodyspersyjnego LD i trzema soczewkami asferycznymi – w tym dwoma formowanymi i jedną hybrydową. Wewnątrz konstrukcji znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22. Warto nadmienić, że Tamron posiada konstrukcję odporną na wilgoć, a także hydrofobową powłokę fluorową, która ma być odporna na odciski palców.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki i tulipanową osłonę przeciwsłoneczną.

Stabilizacja optyczna

Aby sprawdzić skuteczność stabilizacji optycznej Tamrona 17–70 mm, na ogniskowej 70 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/125 do 1/2 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/100 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga 3.7 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji testowanego obiektywu. Biorąc pod uwagę, że większość producentów deklaruje w tej klasie poziom stabilizacji w okolicach 4 EV i zwykle osiąga wyniki w przedziale 3.7–4.3 EV, rezultat Tamrona jest bardzo rozsądny i pozwala pozytywnie ocenić działanie mechanizmu VC.